மொழிபெயர்ப்பின் மூலக் கட்டுரையை இங்கே காணலாம்

கடந்த வாரம் பல்கலைக்கழகத் தலைவர்கள் மாநாட்டின் 50வது ஆண்டு நிறைவு விழாவில், பிரெஞ்சு ஜனாதிபதி இமானுவல் மக்ரோன் தனது இரண்டாவது ஐந்தாண்டு பதவிக்காலம் பற்றி பேசினார். அவர், 'அமெரிக்கப் பாணியில்' பணம் செலுத்தும் நிறுவனங்களின் தோற்றத்துடன், பிரான்சின் கிட்டத்தட்ட இலவச பல்கலைக்கழக படிப்புகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முன்மொழிந்தார். மக்ரோன், குறிப்பாக தொழிலாள வர்க்கம் அல்லது குறைந்த வருமானம் கொண்ட குடும்பங்களைச் சேர்ந்த குழந்தைகளை குறிவைத்து கல்விக்கான ஜனநாயக உரிமையின் மீது ஒரு அடிப்படை தாக்குதலை முன்மொழிகிறார்.

பல்கலைக்கழகத் தலைவர்கள் முன்னிலையில், பாரிஸ்-சாக்லே பல்கலைக்கழகம் (l’Université Paris-Saclay) நிகழ்த்திய 'மாபெரும் பாய்ச்சலுக்கு' தன்னைத்தானே வாழ்த்தித் தொடங்கினார், 'இந்த ஆண்டு நேரடியாக பதின்மூன்றாவது இடத்திற்கு உயர்ந்து' பல்கலைக்கழகங்களின் ஷாங்காய் தரவரிசையில் ஒரு இடத்தைப் பிடித்தது. 'எங்கள் முயற்சிகளை இரட்டிப்பாக்க வேண்டும், இதனால் பத்து ஆண்டுகளில், எங்கள் பல்கலைக்கழகம் வலுவாக இருக்கும், அது சிறந்த சர்வதேச மாணவர்களையும் திறமையாளர்களையும் ஈர்க்கும்' என அவர் அழைப்பு விடுத்தார்.

வேலையின்மைக்கு எதிராக மிக அதிக பாதுகாப்பை வழங்கும் மேம்பட்ட பட்டப்படிப்புகள் இருந்தாலும் கூட, மக்ரோன் நிறுவனங்களுடன் இணைந்து பல்கலைக்கழகங்களை தொழில்முறைமயமாக்க வேண்டியதன் அவசியத்தைப் பற்றி பேசினார். இது, குறுகிய படிப்புகளில் இடங்களைத் திறக்க வழிவகுக்கும். 'பல்கலைக்கழகங்களுக்கு இன்னும் சிறந்து விளங்கும்' நோக்கத்திற்காக பல்கலைக்கழகங்களின் நிர்வாகத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய அவர் முன்மொழிந்தார்: 'ஆம், அமைப்பு, நிதியளித்தல், மனித வளங்கள் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் நாம் அதிக சுயாட்சியை நோக்கி நகர வேண்டும்'.

இதைச் செய்ய, பெரும்பாலான மாணவர்களுக்கான கல்விக் கட்டணங்கள் சில நூறு யூரோக்களாக இருக்கும் பிரெஞ்சு பல்கலைக்கழகங்களின் அரை-இலவச நிலை முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று மக்ரோன் எச்சரித்தார். “சர்வதேசப் போட்டியைச் சந்திக்க, கிட்டத்தட்ட உயர்கல்விக்கு விலையே இல்லை ஒரு அமைப்பில் நாங்கள் நிரந்தரமாக இருக்க முடியாது; மாணவர்களில் மூன்றில் ஒரு பகுதியினர் உதவித்தொகையில் உள்ளனர்; எவ்வாறாயினும், உலகில் வேறு எங்கும் இல்லாத வகையில் பொதுப் பணத்தில் அதிக நிதியளிக்கப்பட்ட ஒரு மாதிரிக்கு நிதியளிப்பதில் எங்களுக்கு மாணவர்களின் பாதுகாப்பற்ற தன்மையும் சிரமமும் உள்ளது.

பிரான்சில், மே 1968 பொது வேலைநிறுத்தத்திற்குப் பின்னர், பல்கலைக்கழகங்களின் அமைப்பு, ஃபோர் சட்டத்தால் (la loi Faure) கணிசமாக மாற்றப்பட்டது: இது பீடங்களை ஒழித்தது, பல்கலைக்கழக நிர்வாகத்தை ஜனநாயகப்படுத்தியது மற்றும் பெரிய நகரங்களில் பல பல்கலைக்கழகங்களை உருவாக்கியது. ஆனால் கடந்த 15 ஆண்டுகளில், 2007 இல் வலேரி பெக்ரெஸ் (Valérie Pécresse) கொண்டு வந்த 'பல்கலைக்கழகங்களின் சுதந்திரம் மற்றும் பொறுப்புகள் பற்றிய சட்டம்' மூலம், அடுக்கடுக்கான சீர்திருத்தங்கள் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த சீர்திருத்தங்கள், நிறுவனங்களின் நிர்வாகம் மற்றும் தொழில் கண்காணிப்பு ஆகியவற்றில் ஜனநாயகம் மற்றும் கூட்டுத்தன்மையைக் குறைப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன மற்றும் வணிகங்களுக்கு பல்கலைக்கழகங்களில் அதிக அதிகாரத்தையும் செல்வாக்கையும் வழங்குகின்றன.

இந்த சீர்திருத்தங்கள், ஆபத்தான நிலையில் பணிபுரியும் ஊழியர்களின் வேலைவாய்ப்புடன் சேர்ந்துள்ளன, இது 2018 இல் 'ஆராய்ச்சி நிரலாக்கச் சட்டத்திற்கு' (l«loi de programmation de la recherche) எதிராக எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் இயக்கத்திற்கு வழிவகுத்தது, அதே ஆண்டு வாக்களிக்கப்பட்டு மக்ரோன் அரசாங்கத்தால் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது.

20ஆம் நூற்றாண்டில், குறிப்பாக இரண்டாம் உலகப் போரில் பாசிசம் தோற்கடிக்கப்பட்ட பின்னர், தொழிலாளர்களின் போராட்டங்களால் நிறுவப்பட்ட சமூக மற்றும் ஜனநாயக முன்னேற்றங்களில் எஞ்சியிருப்பதை மேலும் மேலும் சென்று உடைக்க மக்ரோன் விரும்புகிறார். தொழிலாள வர்க்கக் குடும்பங்கள் உயர்கல்வியை அணுகும் திறனை இலக்காகக் கொண்டது —இது போருக்குப் பின்னர், பிரான்சில் உருவாக்கப்பட்ட புதிய தொழில்களுக்கு தொழில்நுட்ப வல்லுநர்கள் மற்றும் பொறியாளர்களை வழங்கியது— அவரது திட்டங்கள் சமூக சமத்துவமின்மையின் பரந்த அதிகரிப்புக்கு வழி திறக்கிறது.

உயர்கல்வி மற்றும் ஆராய்ச்சி அமைச்சர் ஃபிரெடெரிக் விடால் (Frédérique Vidal) ஏற்கனவே வெளிநாட்டு மாணவர்களை கல்விக் கட்டணம் செலுத்தவும், ஆசிரியர்-ஆராய்ச்சியாளர்களுக்கான சலுகைகளை குறைக்கவும், இளங்கலை மற்றும் முதுகலை பட்டங்களுக்கான நுழைவாயிலில் நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட தேர்வையும் செய்துள்ளார். இப்போது மக்ரோன் இந்த பதிவுக் கட்டணங்களை பொதுமைப்படுத்த விரும்புகிறார்.

உயர்கல்விக்கான உரிமையின் மீதான இந்தத் தாக்குதல், தொற்றுநோய் முடுக்கிவிட்ட நிர்வாணமாக வர்க்க சலுகைகள் கொண்ட சமூகத்தை திணிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட ஆளும் வர்க்கத்தின் பிரதிபலிப்பின் ஒரு ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகும்.

COVID-19 தொற்றுநோய்களின் போது, பிரான்ஸ் மற்றும் ஐரோப்பாவில் உள்ள அரசாங்கங்கள் டிரில்லியன் கணக்கான யூரோ பொது நிதிகளை செலவழித்துள்ளன. இது ஐரோப்பாவில் 1.5 மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்கள் இறந்தவர்களின் உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்காக அல்ல, மாறாக ஐரோப்பிய நாடுகளின் பொதுக் கடன்களை பெருமளவில் அதிகரிப்பதன் மூலம் வங்கிகள் மற்றும் பெரிய நிறுவனங்கள் வலுப்படுத்தப்பட்டன.

2008 பங்குச் சந்தை வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர், கிரேக்கத்தின் பொதுக் கடன் அதன் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 125 சதவீதமாக இருந்தது, அந்த நேரத்தில் ஐரோப்பிய வங்கிகள் இது ஒரு தாங்க முடியாத அளவிலான கடன் என்று அறிவித்தது, இதற்கு ஊதியங்கள் மற்றும் சமூக நிலைமைகள் மீது பேரழிவு தரும் தாக்குதல்கள் தேவைப்பட்டது. இந்த கடன் அளவுகள் தொற்றுநோய்க்கு முன்பு 2019 இல் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 180.5 சதவீதமாகவும் இன்று 206.30 சதவீதமாகவும் உயர்ந்துள்ளன. இப்போது தொற்றுநோயால், பொதுக் கடன் பிரான்சில் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 115.3 சதவீதமாகவும், ஸ்பெயினில் 122.1 சதவீதமாகவும், இத்தாலியில் 155.6 சதவீதமாகவும் வெடித்துள்ளது.

நிதியப் பிரபுத்துவத்திற்கான இந்த பிணை எடுப்புகளுக்கு நிதியளிப்பதற்கு, குறைக்கப்பட்ட ஓய்வூதியங்கள் மற்றும் சமூக செலவினங்களின் வடிவத்தில் தொழிலாள வர்க்கத்திற்கு ஊதியம் வழங்க வேண்டும். இப்போது இந்த செலவுக் குறைப்பு தர்க்கத்தின் இலக்காக, பல்கலைக்கழகங்கள் உள்ளன. 'அமெரிக்க பாணி' பள்ளி நிறுவனங்களின் தோற்றத்திற்கான மக்ரோனின் முன்மொழிவு, தொழிலாள வர்க்க குடும்பங்களைச் சேர்ந்த இளைஞர்கள் கல்வியை அணுகுவதற்கான உரிமைக்கு எதிரான அதிர்ச்சியூட்டும் ஆத்திரமூட்டலாகும்.

மக்ரோன் குறிப்பிடும் அமெரிக்க மாதிரி, மாணவர்களுக்கான சமூகப் பேரழிவாகும். கல்விக் கட்டணம் அங்கு பெரும்பாலும் 40,000 டாலர்களாகும் ஆகும், இதில் தங்குமிடம் மற்றும் வாழ்க்கைச் செலவுகள் சேர்க்கப்பட வேண்டும். எனவே வருடாந்திரச் செலவு 50,000 முதல் 55,000 டாலர்கள் அல்லது ஆண்டுக்கு 42,500 முதல் 46,750 யூரோக்கள் வரை இருக்கும் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

குறைந்த வட்டியில் கடன் வழங்கும் முறை உள்ளது, அவற்றில் சில மாணவர் பணி வாழ்க்கையில் நுழையும் வரை திருப்பிச் செலுத்தப்படுவதில்லை. இந்த முறை பெரும்பாலும் மாணவர்களை பெரும் கடனில் தள்ளுகிறது. 2019 ஆம் ஆண்டில், அமெரிக்காவில் மாணவர் கடன் மொத்தம் 1.6 டிரில்லியன் டாலர்களாகும். இது 12 ஆண்டுகளில் கிட்டத்தட்ட மூன்று மடங்காக அதிகரித்துள்ளது. தனது படிப்பை முடித்த ஒரு மாணவர், பல இலட்சம் யூரோக்கள் பல தசாப்தங்களுக்கு திருப்பிச் செலுத்த வேண்டிய கடனில் தன்னைக் காண்பர்.

பிரிட்டனின் உதாரணம், ஐரோப்பிய கண்டத்தில் கல்விக் கட்டணத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியை மக்ரோன் எவ்வாறு கருதுகிறார் என்பது பற்றிய ஒரு யோசனையை நமக்குத் தருகிறது. 1997 இல் பிரிட்டனில் கல்விக் கட்டணம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 2001 இல் 1,442 டாலர்களில் இருந்து 2009 கல்வியாண்டின் படி 4,421 டாலர்களாக உயர்ந்தது. கமரூன் அமைச்சரவை 2009 மற்றும் 2012 க்கு இடையில் கல்விக் கட்டணத்தை மூன்று மடங்காக உயர்த்தியதைத் தொடர்ந்து 2012 இல் அவை 12,770 டாலர்களாக உயர்ந்தது. மாணவர்கள் தங்கள் படிப்பை முடித்தவுடன் கல்விக் கட்டணத்தைச் செலுத்துகிறார்கள். அவர்களின் சம்பளம் ஆண்டுத் தொகை 29,965 டாலர்களை அடைகிறது.

பிரான்சில் சராசரி சம்பளம் மாதந்தோறும் 1,940 யூரோக்கள் மற்றும் 10 ஊதியம் பெறுபவர்களில் 8 பேரின் நிகர மாதச் சம்பளம் 1,204 யூரோக்கள் (குறைந்தபட்ச ஊதியம்) முதல் 3,200 யூரோக்கள் வரை இருப்பதால், அத்தகைய கட்டண உயர்வுகள் 'சிறந்த' பல்கலைக்கழகங்கள் என்று அழைக்கப்படுபவற்றிற்கு கட்டுப்படியாகாது. தொழிலாள வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த 10.9 சதவீத பல்கலைக்கழக மாணவர்களில் பெரும் பகுதியினர் பல்கலைக்கழகங்களில் படிப்பதில் இருந்து ஊக்கமிழப்பார்கள். அவர்கள் தற்போது அதிகம் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படும் குறைந்த தரமதிப்பீடு பெற்ற நிறுவனங்களில் குறுகிய படிப்புகளுக்குச் செல்வார்கள்.

மாணவர்கள் மற்றும் தொழிலாளர்களால் ஆதரிக்கப்படும் கிட்டத்தட்ட இலவசக் கல்வி மூலம் படிக்கும் உரிமைக்கும், செல்வந்த குடும்பங்களின் குழந்தைகள் மட்டுமே உயர்தர கல்வி பெறக்கூடிய ஒரு இரு அடுக்கு பல்கலைக்கழகத்தை உருவாக்க வேண்டும் என்ற ஆளும் உயரடுக்கின் விருப்பத்திற்கும் இடையே சமரசம் செய்ய முடியாத அரசியல் மோதல் உருவாகி வருகிறது.

தொழிலாளர்களும் இளைஞர்களும் அடுத்த அரசாங்கத்திற்கு எதிரான இரக்கமற்ற போராட்டத்திற்குத் தயாராக வேண்டும். அது, மக்ரோனின் மறுதேர்வின் விளைவாக இருந்தாலும் அல்லது மற்றொரு ஜனாதிபதியின் தேர்வாக இருந்தாலும் சரி, எதுவானாலும் அது ஜனநாயக மற்றும் சமூக உரிமைகளுக்கு எதிரான ஒரு முன்னுதாரணமற்ற தாக்குதலுக்குத் தயாராகும்.