Jest to czwarta z czterech części oświadczenia. Anglojęzyczny oryginał został opublikowany 6 stycznia.

Rozwój walki klasowej i walki o socjalizm

1. Poprzednie części niniejszego oświadczenia koncentrowały się na głównych elementach kryzysu światowego systemu kapitalistycznego na początku 2024 r.: 1) Eskalacja imperialistycznego militaryzmu, któremu przewodzą Stany Zjednoczone, skutkująca wojną zastępczą przeciwko Rosji, jawnymi przygotowaniami do wojny z Chinami oraz przyjęciem ludobójstwa w Strefie Gazy jako legalnego instrumentu polityki państwa; 2) Masowy regres w polityce społecznej, którego przykładem jest celowe odrzucenie podstawowych środków zdrowia publicznego w celu przeciwdziałania pandemii COVID-19 i uratowania niezliczonych milionów ludzi na całym świecie przed chorobami, osłabieniem i śmiercią; 3) Ekstremalna koncentracja bogactwa w wyższych warstwach społeczeństwa kapitalistycznego, skutkująca oszałamiającym poziomem nierówności społecznych w zaawansowanych krajach kapitalistycznych i na skalę globalną; co leży u podstaw 4) ogólnoświatowa erozja i rozpad demokratycznych form rządów oraz odrodzenie się, na skalę niespotykaną od lat 30. ubiegłego wieku, autorytarnych i faszystowskich organizacji politycznych i rządów.

2. Wszystkie „czerwone linie“ oddzielające cywilizację od barbarzyństwa są zacierane. Motto kapitalistycznych rządów brzmi: „Nic, co przestępcze, nie jest nam obce“. Wojna nuklearna jest „normalizowana“; ludobójstwo jest „normalizowane“; pandemie i celowe zabijanie osób niedołężnych i starszych zostały „znormalizowane“; niezgłębione poziomy koncentracji bogactwa i nierówności społecznych zostały „znormalizowane“; tłumienie demokracji i uciekanie się do autorytaryzmu i faszyzmu są „normalizowane“.

3. Jako całość, normalizacja różnych form barbarzyństwa społecznego oznacza, że klasa kapitalistyczna znalazła się w ślepym zaułku. Klasa, której polityka składa się z różnych form socjobójstwa, wyraźnie wyczerpała swoją historyczną, ekonomiczną, społeczną i polityczną legitymację.

4. Perspektywy dla ludzkości byłyby ponure, gdyby nie historycznie zweryfikowany fakt, że sprzeczności, które prowadzą kapitalizm do upadku, uruchamiają również warunki do jego obalenia i reorganizacji społeczeństwa na nowych i postępowych, tj. socjalistycznych podstawach. Potencjał tej reorganizacji jest zakorzeniony w obiektywnym bycie klasy robotniczej. Walka klasowa jest środkiem, za pomocą którego obiektywna możliwość socjalistycznej reorganizacji jest realizowana w praktyce.

5. Należy zatem zwrócić uwagę na rozwój walki klasowej. W jakim stopniu kryzys kapitalizmu doprowadził do kontrruchu klasy robotniczej?

6. Analiza walk społecznych w 2023 r. dostarcza wyraźnych dowodów na znaczący ilościowy i jakościowy rozwój walki klasowej. Ilościowy jest niewątpliwy wzrost liczby robotników i pracowników, którzy zaangażowali się w strajki i powiązane formy protestu przeciwko wyzyskowi, spadkowi standardów życia, atakom na prawa demokratyczne i militaryzm. Rozwój jakościowy to globalna skala walki klasowej, tendencja ruchu klasy robotniczej do przekraczania granic państwowych i nabierania międzynarodowego charakteru.

7. Proces ten został przewidziany przez Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki już w 1988 roku. Rozważając implikacje rozwijającej się globalizacji procesu produkcji i pojawienia się ponadnarodowych korporacji, w raporcie wstępnym wygłoszonym na XIII Krajowym Kongresie Ligi Robotniczej [Workers League] (poprzedniczki Partii Równości Socjalistycznej [Socialist Equality Party] w Stanach Zjednoczonych) 30 sierpnia 1988 r. stwierdzono:

Przewidujemy, że następny etap proletariackich zmagań rozwinie się nieubłaganie, pod połączonym naciskiem obiektywnych tendencji ekonomicznych i subiektywnego wpływu marksistów, wzdłuż internacjonalistycznej trajektorii. Proletariat będzie miał coraz większą tendencję do definiowania się w praktyce jako klasa międzynarodowa; a marksistowscy internacjonaliści, których polityka jest wyrazem tej organicznej tendencji, będą kultywować ten proces i nadawać mu świadomą formę. [Fourth International, lipiec-grudzień 1988, s. 39].

8. Ta perspektywa została zweryfikowana przez wydarzenia. Miniony rok kontynuował trend nasilania się protestów i akcji strajkowych na arenie międzynarodowej. Carnegie Endowment for International Peace poinformował w grudniu, że „fala antyrządowych protestów, która w ostatnich latach wstrząsnęła krajami na całym świecie, utrzymała się w 2023 r.“, w tym nowe protesty w 83 różnych krajach. „Do klubu dołączyło siedem krajów, które nie doświadczyły poważnych protestów w ciągu ostatnich pięciu lat: Dania, Polinezja Francuska, Mozambik, Norwegia, Republika Irlandii, Surinam i Szwecja. Ponadto utrzymywały się niektóre demonstracje, które rozpoczęły się przed tym rokiem, w tym protesty nauczycieli na Węgrzech, demonstracje przeciwko partii rządzącej w Bangladeszu oraz demonstracje sprzeciwu wobec ,samozamachu stanu’ prezydenta Tunezji Kaisa Saieda z lipca 2021 r. i jego rozprawy z opozycją“ — dodał.

9. Protesty z powodu rosnących cen, przyspieszonych przez wojnę USA-NATO z Rosją, miały miejsce w wielu krajach, w tym w Pakistanie, Portugalii i Słowenii. „Zażalenia dotyczące polityki monetarnej i niedoborów gotówki wywołały demonstracje w Ghanie i Nigerii. We Francji strajki i protesty przeciwko reformie emerytalnej, która podniosła krajowy wiek emerytalny z sześćdziesięciu dwóch do sześćdziesięciu czterech lat, wstrząsnęły krajem na początku roku. Demonstracje dotyczące reformy emerytalnej miały również miejsce w Czechach i kilku stanach Indii“ — czytamy dalej.

10. Odbyły się również strajki z udziałem setek tysięcy kolejarzy, dokerów, nauczycieli i innych grup robotników i pracowników w Wielkiej Brytanii, które trwały od połowy 2022 r. do 2023 r.; duże strajki w Portugalii, Belgii i Niemczech; strajk 420 000 robotników i pracowników sektora publicznego w Quebecu; ponad milionowe protesty w Polsce przeciwko skrajnie prawicowej partii Prawo i Sprawiedliwość; oraz, przed ludobójstwem w Strefie Gazy, protesty z udziałem setek tysięcy w Izraelu przeciwko antydemokratycznym reformom sądownictwa Netanjahu. Pod koniec roku dziesiątki tysięcy robotników i pracowników wzięło udział w masowych demonstracjach przeciwko nowemu skrajnie prawicowemu prezydentowi Argentyny, Javierowi Milei.

11. W ubiegłym roku odnotowano znaczny wzrost aktywności strajkowej w Stanach Zjednoczonych, zarówno pod względem liczby zaangażowanych robotników, jak i różnych sekcji klasy robotniczej, które objęły walki. W 2023 r. odnotowano 36 poważnych strajków z udziałem 1000 lub więcej robotników i pracowników, w porównaniu z 23 w 2022 r., według Bureau of Labor Statistics. Ubiegłoroczne duże strajki objęły prawie 500 000 robotników i pracowników, prawie cztery razy więcej niż 120 600, którzy strajkowali w 2022 roku. W październiku 2023 r. z powodu przestojów w pracy stracono 4,5 miliona dni, najwięcej od czterech dekad. Jedna trzecia głównych strajków (12) dotyczyła pielęgniarek i innych pracowników służby zdrowia, w tym 75 000 robotników i pracowników Kaiser Permanente. Kolejne siedem dotyczyło nauczycieli i studentów.

12. Baza danych przestojów w pracy prowadzona przez Cornell University School of Industrial and Labor Relations podaje, że odbyło się 421 strajków różnej wielkości, w których wzięło udział 508 000 robotników i pracowników. Obejmuje to 70 strajków 100 lub więcej robotników i pracowników trwających dłużej niż tydzień, co stanowi wzrost o 59 procent w porównaniu z rokiem poprzednim. Podczas gdy całkowita liczba strajków wszystkich rozmiarów w 2023 r. była mniej więcej taka sama jak w 2022 r. (421 w porównaniu do 424), liczba strajkujących robotników i pracowników wzrosła ponad dwukrotnie, z 224 000 do 508 000.

13. Zaangażowanie 11 000 scenarzystów i 65 000 aktorów w rozwijający się ruch strajkowy było wyrazem poszerzenia definicji samej klasy robotniczej, która obejmuje coraz większe warstwy populacji, które wcześniej uważały się za „klasę średnią“. Rewolucyjne postępy w nauce, w tym sztuczna inteligencja (AI), które mają ogromny potencjał dla rozwoju ludzkości, są wykorzystywane do zwiększania wyzysku pracowników kultury i pracowników technicznych oraz ułatwiają szeroko zakrojoną restrukturyzację całej gospodarki.

14. Wraz z tym globalnym rozwojem walki klasowej, masowy ruch antywojenny przeciwko ludobójstwu w Strefie Gazy ogarnął cały świat w ostatnich trzech miesiącach 2023 r. i będzie kontynuowany w nowym roku. Jest to już największy i najbardziej trwały ruch antywojenny od czasu protestów przeciwko inwazji USA na Irak w 2003 r., odbywający się na znacznie bardziej zaawansowanym etapie rozpadu światowego kapitalizmu. W setkach miast na wszystkich zamieszkałych kontynentach miliony ludzi wyszły na ulice, by wyrazić swój sprzeciw wobec brutalności izraelskiego rządu i jego imperialistycznych popleczników. Protesty te objęły szeroki przekrój społeczeństwa, z młodzieżą odgrywającą wiodącą rolę.

15. Największe demonstracje w krajach imperialistycznych miały miejsce w Londynie (prawie 1 milion 11 listopada i 100 000 w wielu innych protestach); Waszyngtonie D.C. (ponad 300 000 4 listopada); Nowym Jorku, Chicago i Los Angeles (10 000 w wielu demonstracjach); Sydney i Melbourne (po ponad 50 000 12 listopada); Berlinie (ponad 10 000 28 października pomimo policyjnych zakazów); Paryżu (ponad 15 000 22 października); Amsterdamie (ponad 15 000 15 października); Toronto (ponad 15 000 10 października); i Tokio (1 500 20 listopada). Kolejne miliony protestowały przeciwko ludobójstwu, w szczególności w świecie arabskim.

16. Koncerny medialne zrobiły wszystko, co w ich mocy, by zatuszować zarówno samo ludobójstwo, jak i globalne protesty. Rzeczywistość wojny i sprzeciwu wobec niej można w pełni zrozumieć tylko za pośrednictwem mediów społecznościowych, gdzie masy ludzi uważnie śledziły rozwój wydarzeń i organizowały demonstracje. W rezultacie oligarchowie kontrolujący te platformy, w szczególności Elon Musk (Twitter/X) i Mark Zuckerberg (Facebook, Instagram i Threads), coraz częściej uciekają się do rażącej cenzury.

17. Nie umniejsza to obiektywnego znaczenia strajków i protestów, aby zwrócić uwagę na fundamentalne problemy ujawnione na początkowych etapach globalnego odrodzenia walki klasowej. Pozostaje ogromna przepaść między zaawansowanym poziomem obiektywnego kryzysu a subiektywnym zrozumieniem tego kryzysu i jego politycznych implikacji w świadomości klasy robotniczej. Luka ta wyraża się przede wszystkim w ciągłej dominacji walki robotniczej przez reakcyjne, proimperialistyczne biurokracje związkowe i ich sojuszników w socjaldemokratycznych, byłych stalinowskich i różnych formach drobnomieszczańskich pseudolewicowych organizacji.

18. W każdym kraju walka robotników była dławiona przez prokorporacyjny i nacjonalistyczny aparat związkowy, a masowe protesty były tłumione i zamykane przez różne lewicowe i pseudolewicowe organizacje, które funkcjonowały jako część politycznego establishmentu.

19. We Francji sprzeciw wobec cięć emerytalnych prezydenta Emanuela Macrona był przytłaczający, a dwie trzecie ludności poparło strajk generalny w celu ich powstrzymania. Biurokracje związkowe CGT i CFDT współpracowały jednak z partią La France insoumise [Niepokorna Francja] Jean-Luca Mélenchona, aby zdemobilizować protesty i ograniczyć akcję strajkową. Promowali fikcję, że atak na emerytury można powstrzymać poprzez negocjacje z rządem Macrona lub za pośrednictwem instytucji parlamentu, jednocześnie ukrywając związek między atakiem na robotników a wojną USA-NATO z Rosją o Ukrainę. Ostatecznie Macron był w stanie przeforsować cięcia w ramach pozaparlamentarnego manewru, podczas gdy związki zawodowe pracowały nad izolacją i stłumieniem strajków i protestów, które po nich nastąpiły.

20. Na Sri Lance masowe protesty z powodu rosnących cen i reform wspieranych przez MFW zmusiły prezydenta Gotabayę Rajapaksę do rezygnacji w lipcu 2022 roku. Aparat związkowy, wspierany przez grupy takie jak Frontline Socialist Party [Frontowa Partia Socjalistyczna], pracował nad utrzymaniem opozycji w ramach parlamentarnych i oficjalnych partii opozycyjnych. Rajapaksa został zastąpiony w głosowaniu parlamentarnym przez Ranila Wickremesinghe, jedną z najbardziej znienawidzonych postaci politycznych na Sri Lance. Przez cały ubiegły rok Wickremesinghe współpracował ze wszystkimi głównymi partiami burżuazyjnymi, aby przeforsować tę samą politykę MFW wspieraną przez Rajapaksę, w tym pod koniec 2023 r. nowe podatki, które znacznie zwiększyły koszty podstawowych towarów i spowodują gwałtowny wzrost ubóstwa.

21. W Stanach Zjednoczonych wszystkie główne strajki w 2023 r. były izolowane i zamykane przez aparat związkowy, ściśle współpracujący z administracją Bidena. Związek zawodowy przemysłu samochodowego UAW, pod przywództwem Shawna Faina, przeprowadził fałszywy „strajk na stojąco“ we wrześniu i październiku, który utrzymał w pracy zdecydowaną większość ze 145 000 robotników trzech głównych firm motoryzacyjnych w Detroit („Big Three“), a następnie zamknął strajk, zanim robotnicy zdążyli nawet zagłosować nad kontraktami wyprzedażowymi, które nie spełniały żadnego z żądań robotników. Fain był mocno promowany przez pseudolewicowe grupy, w tym Demokratycznych Socjalistów Ameryki, którzy zostali bezpośrednio włączeni do prokorporacyjnego aparatu związkowego.

22. Działania UAW nie są wyjątkowe. Wszędzie związki zawodowe są kontrolowane przez warstwę wyższej klasy średniej o odrębnych interesach społecznych, niezależnych i wrogich interesom robotników i pracowników, których rzekomo reprezentują. Łączny dochód biurokracji związkowej w Stanach Zjednoczonych, która zatrudnia setki tysięcy osób, sięga dziesiątek miliardów dolarów. Roczna lista płac pracowników zatrudnionych w centrali UAW w Detroit przekracza 75 milionów dolarów. Kierownictwo wysokiego szczebla w związkach powiązanych z AFL-CIO, takie jak Randi Weingarten, przewodnicząca Amerykańskiej Federacji Nauczycieli, otrzymuje znaczne sześciocyfrowe pensje, które są dziesięć do dwudziestu razy wyższe niż wynagrodzenia szeregowych członków związków zawodowych.

23. W 1940 r. Trocki przeanalizował degenerację związków zawodowych w tym, co nazwał „epoką imperialistycznego upadku“:

Istnieje jedna wspólna cecha w rozwoju, a właściwie degeneracji, współczesnych organizacji związkowych na całym świecie: jest to ich ścisłe powiązanie i zrastanie się z władzą państwową. Proces ten jest równie charakterystyczny dla neutralnych, socjaldemokratycznych, komunistycznych i „anarchistycznych“ związków zawodowych. Już sam ten fakt pokazuje, że tendencja do „zrastania się“ nie jest nieodłączną cechą tej czy innej doktryny jako takiej, ale wynika z warunków społecznych wspólnych dla wszystkich związków.

Monopolistyczny kapitalizm nie opiera się na konkurencji i wolnej prywatnej inicjatywie, ale na scentralizowanym dowodzeniu. Kapitalistyczne kliki stojące na czele potężnych trustów, syndykatów, konsorcjów bankowych itp. patrzą na życie gospodarcze z tej samej wysokości, co władza państwowa; i wymagają na każdym kroku współpracy z tą ostatnią. Z kolei związki zawodowe w najważniejszych gałęziach przemysłu są pozbawione możliwości czerpania korzyści z konkurencji między różnymi przedsiębiorstwami. Muszą stawić czoła scentralizowanemu kapitalistycznemu przeciwnikowi, ściśle związanemu z władzą państwową. Stąd płynie potrzeba związków zawodowych — o ile pozostają na pozycjach reformistycznych, tj. na pozycjach dostosowywania się do własności prywatnej — aby dostosować się do państwa kapitalistycznego i walczyć o jego współpracę.

24. Tendencja zidentyfikowana przez Trockiego 84 lata temu przybrała tak monstrualne rozmiary, że organizacje obecnie określane jako „związki zawodowe“ w praktyce nie mają żadnego związku z historycznym znaczeniem tego terminu. Jeszcze przed napisaniem w 1940 r. eseju „Związki zawodowe w epoce imperialistycznego rozkładu“, Trocki ostrzegał (w 1937 r.) przed tendencją do robienia fetyszu z terminologii, do tego stopnia, by określać politykę nie na podstawie obiektywnej roli konkretnej organizacji, ale na podstawie jej formalnego tytułu. Pisał:

Charakter organizacji robotniczej, takiej jak związek zawodowy, zależy od jej stosunku do podziału dochodu narodowego. Fakt, że Green i spółka [w tamtym czasie przywódcy Amerykańskiej Federacji Pracy] bronią własności prywatnej w środkach produkcji, charakteryzuje je jako burżuazyjne. Gdyby ci panowie dodatkowo bronili dochodów burżuazji przed atakami ze strony robotników; gdyby prowadzili walkę przeciwko strajkom, przeciwko podnoszeniu płac, przeciwko pomocy bezrobotnym; wtedy mielibyśmy do czynienia z organizacją łamistrajków, a nie ze związkiem zawodowym. [„Nie robotnicze i nie burżuazyjne państwo“]

25. Jeśli zastosujemy kryteria Trockiego, zobaczymy, że wielkie krajowe związki zawodowe i konfederacje związków zawodowych odgrywają rolę organizacji „łamistrajków“, nawet w najbardziej dosłownym sensie. Zadaniem sekcji Komitetu Międzynarodowego jest wspieranie klasy robotniczej w przygotowaniu wszechstronnego powstania szeregowych członków przeciwko biurokracjom związkowym, rozwijanie nowych form bojowych organizacji robotniczych w fabrykach i zakładach pracy, którym przekazywana jest cała władza decyzyjna. Podejście to opiera się na Programie Przejściowym, w którym Trocki wzywał kadry Czwartej Międzynarodówki do „tworzenia, tam gdzie to możliwe, niezależnych organizacji walki, które są lepiej dostosowane do zadań masowej walki ze społeczeństwem burżuazyjnym i, jeśli to konieczne, nie wahają się przed otwartym zerwaniem z konserwatywnym aparatem związków zawodowych“.

26. Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki (ICFI) walczy o uwolnienie robotników od ograniczeń aparatu związkowego poprzez budowanie organizacji, które sami kontrolują. Kiedy w kwietniu 2021 r. Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki podjął inicjatywę Międzynarodowego Sojuszu Robotniczego Komitetów Szeregowych (IWA-RFC), ICFI zadeklarował, że będzie „dążyć do zjednoczenia robotników we wspólnej walce na całym świecie. Będzie sprzeciwiać się wszelkim próbom podzielenia klasy robotniczej na wrogie frakcje, tak jak próbują to robić kapitalistyczne rządy i reakcyjni zwolennicy szowinizmu i polityki tożsamości w niezliczonych formach“.

Oczywiście warunki, w jakich znajdują się robotnicy, różnią się w zależności od regionu i kraju, co może mieć wpływ na wybór taktyki. Jednak niezaprzeczalną prawdą jest, że we wszystkich krajach istniejące zbiurokratyzowane związki zawodowe funkcjonują jako zinstytucjonalizowane siły policyjne, zdeterminowane do ochrony korporacyjnych i finansowych interesów elit rządzących i ich rządów przed rosnącym oporem społecznym.

27. Biurokracja związkowa nie cofnie się przed niczym, by zablokować rozwój socjalistycznych wpływów wśród szeregowych członków. Ale pomimo jej zasobów, zwiększonych przez wsparcie kapitalistycznego państwa i pseudolewicy, nie jest ona niezwyciężona. Rosnąca bojowość klasy robotniczej w Stanach Zjednoczonych i na świecie jest napędzana przez obiektywny kryzys kapitalizmu. Zadaniem stojącym przed partią jest interweniowanie w walkach klasy robotniczej i nasycenie tej bojowości w pełni wypracowaną socjalistyczną perspektywą, która jest świadomie ukierunkowana na obalenie kapitalizmu i ustanowienie władzy robotniczej na skalę światową.

28. Cztery lata temu noworoczne oświadczenie World Socialist Web Site zostało opublikowane 3 stycznia 2020 r. pod nagłówkiem „Rozpoczyna się dekada rewolucji socjalistycznej“. Bez wątpienia ta ocena sytuacji na świecie dała politycznym bankrutom z pseudolewicowych organizacji klasy średniej niezły powód do śmiechu. Nic nie wydaje im się bardziej niezwyciężone niż rządy kapitalistów, przede wszystkim w ich północnoamerykańskiej twierdzy. Nie tylko uważają wybuch kryzysu rewolucyjnego w latach dwudziestych XXI wieku za niewyobrażalny; trudno im również wyobrazić sobie rewolucję socjalistyczną w pozostałych 76 latach XXI wieku. Odrzucają teorię permanentnej rewolucji Trockiego. Zamiast tego praktyka polityczna pseudolewicy opiera się na niezachwianej wierze w trwałość kapitalizmu.

29. Ale wszystko, co wydarzyło się od stycznia 2020 r., potwierdziło polityczne prognozy Komitetu Międzynarodowego. Zanim minął pierwszy miesiąc nowej dekady, COVID-19 rozprzestrzenił się na całym świecie. Niemal dokładnie rok po opublikowaniu tego oświadczenia Trump i jego mafia podjęli próbę obalenia konstytucji i ustanowienia faszystowskiej dyktatury. Lata trzeci i czwarty zostały zdominowane przez eskalację wojny i rosnący opór społeczny klasy robotniczej.

30. Nie ma powodu, by sądzić, że kryzys światowego kapitalizmu osłabnie, a jego objawy ustąpią jak krótkotrwała grypa. Wręcz przeciwnie, kryzys będzie się nasilał, a globalny opór klasy robotniczej będzie coraz bardziej zdeterminowany i politycznie świadomy. W tym ostatnim procesie rola Komitetu Międzynarodowego nabierze decydującego charakteru.

31. To nie są czcze przechwałki. Komitet Międzynarodowy Czwartej Międzynarodówki jest partią historii. Jego teoretyczna, polityczna i praktyczna praca opiera się na ogromnym doświadczeniu rewolucyjnej walki w epoce imperializmu, obejmującej ponad sto lat. Tylko ICFI reprezentuje ciągłość marksizmu, tak jak był on broniony i rozwijany przez ruch trockistowski od jego założenia w 1923 r. przeciwko stalinizmowi, socjaldemokracji, pabloistycznemu rewizjonizmowi, burżuazyjnemu nacjonalizmowi i drobnomieszczańskiemu radykalizmowi każdej reakcyjnej odmiany.

32. Komitet Międzynarodowy nie bagatelizuje zagrożeń stojących przed klasą robotniczą ani ogromu wyzwań stojących przed rewolucyjną awangardą. ICFI nie przewodzi jeszcze ruchowi masowemu. Aby tak się stało, konieczny jest rozwój masowych walk klasy robotniczej. Jednak wzrost marksistowskich wpływów wśród robotników został zapowiedziany w niedawnej kampanii Willa Lehmana na prezydenta związku United Auto Workers (UAW). Prowadząc otwartą kampanię jako socjalista i opowiadając się za programem Międzynarodowego Sojuszu Robotników Komitetów Szeregowych, Lehman otrzymał głosy prawie 5000 robotników przemysłu samochodowego. Osiągnięcie to było tym bardziej znaczące, że biurokracja nie poinformowała robotników o wyborach i zdołała ograniczyć głosowanie do mniej niż 10 procent członków UAW.

33. Położono fundamenty pod znaczący wzrost kadry ICFI i budowę nowych sekcji. World Socialist Web Site, w ciągu ćwierćwiecza nieprzerwanej codziennej publikacji, zyskała dużą międzynarodową rzeszę czytelników. Pomimo nieustępliwej cenzury, WSWS jest czytana przez dziesiątki tysięcy osób każdego dnia, a jej wpływ na międzynarodową klasę robotniczą i młodzież studencką stale rośnie.

34. Co więcej, praca ruchu trockistowskiego nie odbywa się w politycznej próżni. Światowy kryzys radykalizuje dziesiątki i setki milionów ludzi. Przepaść między podstawowymi interesami mas a przywilejami klasy rządzącej staje się coraz bardziej oczywista. Normalizacja wojny, ludobójstwa, zarazy i faszyzmu przez imperializm dostarczy potężnego impulsu do zrewolucjonizowania masowej świadomości, a tym samym do normalizacji socjalizmu w politycznych poglądach klasy robotniczej.

35. Wzywamy wszystkich czytelników World Socialist Web Site do wyciągnięcia nieuniknionego wniosku, który wynika z tej perspektywy. Zatrzymać zejście w barbarzyństwo! Zmobilizujcie siłę klasy robotniczej przeciwko dyktaturze, nierówności i wojnie! Podejmij walkę o trockizm, marksizm XXI wieku! Dołącz do Partii Równości Socjalistycznej i zbuduj Światową Partię Rewolucji Socjalistycznej!