To jest trzecia z czterech części serii, która po raz pierwszy została opublikowana w języku angielskim 5 stycznia.

Odrodzenie skrajnej prawicy i globalny rozpad demokracji

1. W miarę jak ludobójstwo wspieranego przez imperialistów izraelskiego ataku na Gazę jest otwarcie wykorzystywane jako instrument polityki, a masowa śmierć została znormalizowana jako odpowiedź klasy rządzącej na pandemię, ruchy faszystowskie i autorytarne na całym świecie ponownie stają się częścią sceny politycznej. Skrajna prawica korzysta z braku jakiejkolwiek antykapitalistycznej odpowiedzi ze strony burżuazyjnych i pseudolewicowych organizacji na pogłębiający się kryzys gospodarczy i spadający standard życia.

2. W pierwszych dniach nowego roku w burżuazyjnych mediach mnożyły się komentarze na temat niebezpiecznej pozycji demokratycznych form rządów w 2024 roku: „Rok przełomowy dla demokracji na całym świecie“ (Time Magazine); „Rok 2024 przyniesie falę wyborów z globalną demokracją na karcie do głosowania“ (Washington Post); „Rok 2024 może być bardzo zły dla demokracji“ (New Yorker); „Dlaczego rok 2024 może być najważniejszym rokiem dla demokracji“ (Economist); oraz „Czy demokracja może przetrwać w 2024 roku?“ (Financial Times).

3. W komentarzach zauważono, że w 2024 r. na całym świecie odbędzie się od 70 do 80 odrębnych wyborów, w których weźmie udział szacunkowo 4,2 miliarda ludzi, czyli ponad połowa światowej populacji. Obejmuje to wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych, a także wybory w Indiach, Unii Europejskiej, Wielkiej Brytanii, Meksyku, Indonezji, Bangladeszu, RPA i dziesiątkach innych krajów.

4. Podczas tych wyborów rozpadają się ramy burżuazyjnych instytucji demokratycznych. „W społeczeństwie po społeczeństwie, nieliberalne wartości i politycy, którzy je przyjmują, zyskują na popularności“ — pisze Washington Post. „Liczne wybrane rządy wydają się dążyć do podważenia podstawowych założeń projektu demokratycznego, od wolności prasy, przez niezależność instytucji takich jak sądownictwo, po zdolność partii opozycyjnych do uczciwego konkurowania z rządzącym establishmentem“ — pisze Post dalej. „Globalna Inicjatywa Stanu Demokracji szwedzkiego Międzynarodowego Instytutu na rzecz Demokracji i Pomocy Wyborczej wykazała, że rok 2023 był szóstym rokiem z rzędu, w którym demokracja spadła w połowie wszystkich krajów, co stanowi najdłuższy odwrót od 1975 roku“ — pisze Financial Times.

5. Jednak nigdzie w kapitalistycznych mediach nie ma żadnej historycznie uzasadnionej analizy procesów politycznych leżących u podstaw tego „kryzysu demokracji“, nie mówiąc już o zbadaniu podstawowych czynników społecznych stojących za dążeniem do dyktatury i autorytaryzmu.

6. Wzmocnienie skrajnej prawicy jest zjawiskiem uniwersalnym. Tegoroczne wybory w USA odbędą się zaledwie trzy lata po faszystowskim zamachu stanu z 6 stycznia 2021 roku. Trump, główny pretendent do nominacji Partii Republikańskiej, wyprzedza obecnie w sondażach Bidena. W czerwcowych wyborach do UE obecne sondaże przewidują, że skrajnie prawicowa grupa Tożsamość i Demokracja, która obejmuje Rassemblement National [Zjednoczenie Narodowe] Marine Le Pen we Francji i faszystowską Alternatywę dla Niemiec (AfD), zdobędzie wystarczającą liczbę mandatów, aby stać się trzecią lub czwartą co do wielkości partią w parlamencie UE.

7. W ubiegłym roku w listopadzie w Argentynie wybrano faszystowską osobowość telewizyjną Javiera Milei, a w Holandii wyniesiono na piedestał antymuzułmańską Partię Wolności (PVV) Geerta Wildersa, która po grudniowych wyborach stała się najsilniejszą siłą w holenderskiej polityce. Premierem Włoch jest Giorgia Meloni, wybrana w 2022 r., której rodowód polityczny sięga bezpośrednio Mussoliniego. W Indiach oczekuje się, że premier Narendra Modi i jego faszystowska Bharatiya Janata Party [Indyjska Partia Ludowa] (BJP) wygrają trzecią kadencję po zwycięstwach w wyborach stanowych w grudniu.

8. Z politycznego punktu widzenia powstanie faszystowskich partii i jednostek jest w znacznie mniejszym stopniu masowym ruchem od dołu, niż wynikiem powszechnego przesunięcia w prawo klasy rządzącej. Niezależnie od ich nazwy — socjaldemokratyczna, demokratyczna, robotnicza czy konserwatywna — polityka partii establishmentu jest zasadniczo taka sama: masowe cięcia wydatków socjalnych i wzrost wydatków wojskowych, wraz ze wsparciem dla wojny USA-NATO przeciwko Rosji na Ukrainie i izraelskiego ludobójstwa w Strefie Gazy.

9. Jednocześnie tradycyjne partie kapitalistyczne w coraz większym stopniu przyjmują program i politykę faszystów. Rok zakończył się przyjęciem „Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego“ (CEAS) przez przedstawicieli państw członkowskich UE i Parlament Europejski. CEAS znosi prawo do azylu, rozszerza Twierdzę Europa i sankcjonuje masowe deportacje oraz przetrzymywanie uchodźców w obozach koncentracyjnych.

10. To przesunięcie w prawo obejmuje również partie nominalnie „lewicowe“: Syriza, która doszła do władzy w Grecji w 2015 r. z obietnicą położenia kresu środkom oszczędnościowym MFW, następnie przeforsowała jeszcze ostrzejsze programy oszczędnościowe niż jej poprzednicy. W Wielkiej Brytanii Corbyn zebrał opozycję za Partią Pracy, tylko po to, by doprowadzić do powstania Keira Starmera i jego (Corbyna) wydalenia z partii. W Niemczech prawicowa polityka Partii Lewicy doprowadziła do prawdziwego załamania poparcia dla niej wśród robotników i młodych ludzi.

Oligarchia i nierówności społeczne

11. U podstaw tych procesów politycznych leżą bardziej fundamentalne procesy społeczne. Wyjaśniając kryzys burżuazyjnej demokracji w okresie między I a II wojną światową, Trocki porównał demokrację do „systemu bezpieczników i wyłączników automatycznych przeciwko nadprądowi generowanemu przez walkę narodową lub społeczną .... Pod wpływem nadmiernego napięcia walki klasowej i międzynarodowych sprzeczności bezpieczniki demokracji albo się przepalają, albo eksplodują. To jest zwarcie dyktatury“.

12. Międzynarodowe sprzeczności powodujące zwarcie wyłączników bezpieczeństwa demokracji są tymi samymi sprzecznościami, które leżą u podstaw rozszerzającego się globalnego konfliktu i normalizacji ludobójstwa jako instrumentu polityki zagranicznej. Jak wyjaśnił Lenin, imperializm jest „reakcją na całej linii“. Kapitał finansowy, zarówno w swojej polityce zagranicznej, jak i wewnętrznej, „dąży nie do demokracji, ale do dyktatury“. Podporządkowanie całego społeczeństwa polityce niekończącej się wojny pociąga za sobą nie tylko przekierowanie zasobów społecznych na finansowanie eksplodujących budżetów wojskowych, ale także coraz bardziej bezpośrednie działania mające na celu stłumienie opozycji antywojennej w kraju.

13. Zasadnicze sprzeczności klasowe podważające demokratyczne formy rządów przejawiają się przede wszystkim w skrajnym wzroście nierówności społecznych. Społeczeństwo kapitalistyczne przybrało formę oligarchii, w której całe życie gospodarcze, społeczne i polityczne jest kontrolowane przez niewielką elitę. Używając innej analogii, skrajna koncentracja bogactwa rozprzestrzenia się jak niekontrolowany nowotwór, infekując każdą instytucję państwową, sądy i media.

14. Według Oxfam, najbogatszy jeden procent światowej populacji posiada obecnie prawie połowę światowego bogactwa, podczas gdy najbiedniejsze 50 procent posiada zaledwie 0,75 procent. Zaledwie 81 miliarderów posiada więcej majątku niż cała biedniejsza połowa światowej populacji.

15. World Inequality Database (WID), opracowana przez Thomasa Piketty'ego, Emmanuela Saeza i Gabriela Zucmana, oblicza, że bogactwo należące do najbogatszego 0,01 procenta populacji (obecnie około 800 000 osób) wzrosło z 8 procent w 1995 roku do 12 procent obecnie. Przepaść majątkowa między 0,01 proc. najbogatszych a 50 proc. najbiedniejszych jest dziś o 50 proc. wyższa niż w 2008 roku. Rośnie również nierówność dochodów. Najbogatsze 10 procent światowej populacji otrzymuje ponad połowę (52 procent) wszystkich globalnych dochodów, podczas gdy dolna połowa otrzymuje zaledwie 8,5 procent.

16. „World Inequality Report 2022“, najnowsza dostępna aktualizacja WID, stwierdza:

Globalni multimilionerzy przejęli nieproporcjonalnie duży udział w globalnym wzroście bogactwa w ciągu ostatnich kilku dekad: górny 1% zgarnął 38% całego dodatkowego bogactwa zgromadzonego od połowy lat 90-tych, podczas gdy dolne 50% zgarnęło zaledwie 2% tego bogactwa. Nierówność ta wynika z poważnych nierówności w stopach wzrostu między górnymi i dolnymi segmentami dystrybucji bogactwa. Od 1995 r. majątek najbogatszych osób na świecie rósł w tempie od 6 do 9% rocznie, podczas gdy średni majątek rósł w tempie 3,2% rocznie. Od 1995 r. udział miliarderów w globalnym bogactwie wzrósł z 1% do ponad 3%. Wzrost ten nasilił się podczas pandemii COVID. W rzeczywistości rok 2020 oznaczał najbardziej gwałtowny wzrost udziału miliarderów w globalnym bogactwie w historii.

17. Stany Zjednoczone są domem dla największej koncentracji miliarderów na świecie, których łączny majątek, według Americans for Tax Fairness, wzrósł do 5,2 bln USD w listopadzie 2023 r., co jest najwyższą kwotą w historii. W trzecim kwartale 2023 r. górne 10 procent populacji USA posiadało dwie trzecie całkowitego bogactwa, podczas gdy dolna połowa posiadała tylko 2,6 procent.

18. „Akumulacja bogactwa na jednym biegunie“ — zauważył Marks — „jest jednocześnie akumulacją nędzy, agonii trudu, niewolnictwa, ignorancji, brutalności, degradacji umysłowej na przeciwległym biegunie“. Około 700 milionów ludzi, czyli prawie 9 procent światowej populacji, w tym 333 miliony dzieci, żyje w tym, co Organizacja Narodów Zjednoczonych definiuje jako skrajne ubóstwo, utrzymując się za mniej niż 2,15 dolara dziennie.

19. Akumulacja osobistego bogactwa, choć sama w sobie niezwykle istotna, jest drugorzędna i związana z ogromną koncentracją władzy gospodarczej w niewielkiej liczbie mega-konglomeratów należących do kapitalistycznych elit rządzących.

20. Skala zasobów kontrolowanych przez gigantyczne banki i instytucje finansowe jest ogromna. W 2023 r. JPMorgan Chase (CEO Jamie Dimon) stał się największym bankiem na świecie po przejęciu First Republic, z aktywami o wartości 3,7 bln USD (więcej niż PKB Wielkiej Brytanii). Gigantyczne firmy private equity, takie jak Vanguard (aktywa pod zarządzaniem, 7,7 bln USD) i BlackRock (9,4 bln USD), kontrolują poprzez swoje udziały duże obszary gospodarki. Sam Vanguard jest największym udziałowcem 330 spółek z indeksu S&P 500, podczas gdy BlackRock jest inwestorem numer jeden w kolejnych 38.

21. Gwałtowny wzrost indeksu giełdowego S&P 500 w 2023 r. był napędzany przez siedem spółek technologicznych: Amazon, Apple, Alphabet (Google), Meta Platforms (Facebook i Instagram), Microsoft, Nvidia i Tesla. Ich łączna kapitalizacja rynkowa wzrosła o 5,2 bln USD w ciągu zaledwie ostatniego roku, odpowiadając za ponad 60 procent z 8,2 bln USD wzrostu całego indeksu S&P 500. Tylko czterech inwestorów w te akcje — Jeff Bezos (Amazon), Mark Zuckerberg (Meta), Elon Musk (Tesla) i prywatny menedżer inwestycyjny Vanguard — zarobiło 491 miliardów dolarów ze swoich udziałów. Według Forbesa, połowa wzrostu majątku amerykańskich miliarderów w ubiegłym roku pochodziła z rosnących akcji spółek technologicznych, a ośmiu miliarderów z branży technologicznej zwiększyło swoje majątki o co najmniej 10 miliardów dolarów.

22. Firmy te i ich właściciele sprawują ogromną władzę nad Internetem i mediami społecznościowymi, zwłaszcza po przejęciu przez Muska Twittera/X w 2022 roku. Są one ściśle powiązane z państwem i wykorzystują swoją kontrolę nad komunikacją do cenzurowania poglądów opozycyjnych i antywojennych. World Socialist Web Site jest regularnie obniżana w wynikach wyszukiwania dla kluczowych terminów, proces cenzury początkowo ujawniony w 2017 r., który trwa do dziś.

23. Ta dynamika społeczna istnieje we wszystkich krajach imperialistycznych, wraz z mniejszymi potęgami. Najbogatszym człowiekiem Azji jest obecnie Mukesh Ambani z Indii (majątek netto 100 miliardów dolarów), jeden z głównych zwolenników Modiego, którego majątek wzrósł po grudniowym zwycięstwie BJP w wyborach stanowych. Bogactwo Ambaniego wynika z jego kontroli nad Reliance Industries, największą indyjską firmą pod względem kapitalizacji rynkowej, konglomeratem z głównymi firmami z branży energetycznej, detalicznej, telekomunikacyjnej i tekstylnej. Najbogatszą osobą w Meksyku jest Carlos Slim (majątek netto 105 miliardów dolarów), który kontroluje dużą część meksykańskiej gospodarki poprzez swój konglomerat Grupo Carso i inne inwestycje.

24. Są to siły wysysające tlen z demokracji na całym świecie. Pomysł, że podstawowe prawa demokratyczne mogą zostać zachowane bez uwzględnienia leżących u ich podstaw sił i interesów gospodarczych, jest czystym pobożnym życzeniem.

Kryzys amerykańskiej demokracji i wybory w 2024 r.

25. Nigdzie procesy te nie są bardziej widoczne niż w Stanach Zjednoczonych, kokpicie światowego imperializmu i globalnym centrum kapitału finansowego. Kampania wyborcza w 2024 r. odbywa się w cieniu faszystowskiego zamachu stanu z 6 stycznia 2021 r., podczas którego Donald Trump próbował powstrzymać kongresową certyfikację swojej porażki wyborczej z Bidenem, znieść konstytucję i ustanowić dyktaturę.

26. W oświadczeniu opublikowanym dzień po zamachu stanu World Socialist Web Site napisała, że był to „punkt zwrotny w historii Stanów Zjednoczonych“:

Oklepane gloryfikacje niezwyciężoności i ponadczasowości amerykańskiej demokracji zostały całkowicie zdemaskowane i zdyskredytowane jako pusty mit polityczny. Popularna fraza „To nie może się zdarzyć tutaj“, zaczerpnięta z tytułu słusznie słynnej fikcyjnej relacji Sinclaira Lewisa o powstaniu amerykańskiego faszyzmu, została zdecydowanie wyprzedzona przez wydarzenia. Faszystowski zamach stanu nie tylko może się tu wydarzyć. Stało się to tutaj, po południu 6 stycznia 2021 roku.

Co więcej, nawet jeśli początkowy wysiłek nie osiągnął zamierzonego celu, stanie się to ponownie.

27. W miesiącach poprzedzających zamach stanu i w jego następstwie WSWS udokumentowało szeroko zakrojony spisek stojący za faszystowskim powstaniem, w którym szturm na Kapitol za namową Trumpa był tylko ostatnim etapem. W spisek zaangażowany był nie tylko urzędujący prezydent, ale także większość kierownictwa Partii Republikańskiej wraz ze znaczącymi sekcjami aparatu wojskowo-policyjnego i sądownictwa.

28. Żadna instytucja politycznego establishmentu nie sprzeciwiła się aktywnie próbie ustanowienia dyktatury, która była bardzo bliska powodzenia. Wojsko i Gwardia Narodowa ustąpiły, podczas gdy faszystowski tłum Trumpa przejął budynek Kapitolu, szukając zakładników. Partia Demokratyczna nic nie mówiła, gdy przewrót się rozwijał, a sam Biden czekał godzinami, zanim w końcu wydał żałosny apel do Trumpa, aby wystąpił w krajowej telewizji i odwołał go.

29. Obszerne informacje na temat wydarzeń z 6 stycznia, które wyszły na jaw w ciągu ostatnich trzech lat, potwierdziły tę ocenę wydarzeń. Jednak warunki społeczne i polityczne, które doprowadziły do zamachu stanu, stały się jeszcze bardziej dotkliwe.

30. Wybory w 2024 r. odbywają się w warunkach egzystencjalnego kryzysu politycznego i rozpadu wszystkich instytucji aparatu państwowego. Nie jest jasne, czy wybory, zakładając nawet, że odbędą się zgodnie z planem, przyniosą wynik, który zostanie zaakceptowany jako zgodny z prawem przez stronę przegrywającą.

31. Gdy rok 2023 zbliżał się ku końcowi, Sąd Najwyższy w Kolorado i sekretarz stanu w Maine orzekli, że Trump nie może pojawić się na karcie do głosowania z powodu swoich antykonstytucyjnych działań z 6 stycznia, podczas gdy urzędnicy w stanach kontrolowanych przez Republikanów zagrozili usunięciem Bidena w odwecie. Stan Teksas podjął działania, które otwarcie kwestionują konstytucyjne uprawnienia rządu federalnego do określania polityki imigracyjnej. Podobne zakwestionowanie wyniku listopadowych wyborów jest całkowicie możliwe, i to nie tylko w Teksasie.

32. Nasilające się tendencje korozyjne grożą rozpadem całej ugody zawartej po wojnie secesyjnej, która przywróciła jednolitą władzę federalną nad odrębnymi stanami. Warto przypomnieć, że w 1860 r. Lincoln nie pojawił się na karcie do głosowania w żadnym z południowych stanów. Decyzja siedmiu południowych stanów o secesji i utworzeniu Skonfederowanych Stanów Ameryki, przed inauguracją Lincolna, uruchomiła wydarzenia, które doprowadziły do wybuchu wojny secesyjnej kilka miesięcy później.

33. Oczywiście konflikt rozdzierający istniejące struktury polityczne nie toczy się między postępowymi i reakcyjnymi frakcjami klasy rządzącej. Demokraci i Republikanie to dwie reakcyjne frakcje korporacyjnej i finansowej oligarchii. Niezależnie od tego, jak intensywne są ich różnice taktyczne, są one całkowicie podporządkowane ich wspólnemu reakcyjnemu programowi.

34. Według doniesień Biden twierdził, że umieści zagrożenie dla demokracji ze strony Trumpa w centrum swojej kampanii reelekcyjnej. To tak, jakby właściciel domu publicznego ogłosił, że zbuduje reputację swojego zakładu, broniąc etycznych praktyk biznesowych. To Biden zadeklarował w ciągu kilku dni od powstania 6 stycznia, że jego celem jest posiadanie „silnej“ Partii Republikańskiej. Partia Demokratyczna zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby zapobiec ujawnieniu politycznych i społecznych sił stojących za zamachem stanu. Różne dochodzenia i przesłuchania toczyły się i toczyły, ostatecznie nic nie dając.

35. W ciągu ostatnich trzech lat głównym zajęciem administracji Bidena była eskalacja wojny z Rosją, a następnie otwarte wsparcie dla ludobójstwa w Strefie Gazy. Pod koniec roku najwyżsi urzędnicy administracji Bidena powtórzyli swoje zobowiązanie do wspierania faszystowskiej, antyimigranckiej agendy Republikanów w zamian za zwiększone finansowanie wojskowe dla Ukrainy.

36. Demokraci i Republikanie połączyli siły we wspieraniu ludobójstwa w Strefie Gazy i w coraz bardziej zaciekłej kampanii mającej na celu uznanie sprzeciwu wobec Izraela za antysemicki. Wymuszona rezygnacja prezydent Harvardu Claudine Gay jest częścią kampanii politycznego zastraszania i cenzury na kampusach uniwersyteckich, w tym delegalizacji grup studenckich sprzeciwiających się ludobójstwu.

Socjalizm kontra kapitalizm i oligarchia

37. Twierdzenie, że demokratycznych form rządów można bronić bez frontalnego ataku na bogactwo elit rządzących i ich dominację nad gospodarką, jest szczytem politycznej i intelektualnej szarlatanerii.

38. Wzrost prawicy ma mniej wspólnego z jej własną siłą niż z całkowitym bankructwem tego, co nazywa się lewicą. Za słabością różnych form pseudolewicowej polityki — Berniego Sandersa i Demokratycznych Socjalistów Ameryki w USA, Partii Lewicy w Niemczech, Podemos w Hiszpanii, Syrizy w Grecji, ruchu „Pink Tide“ i zwolenników Luli w Ameryce Łacińskiej — kryje się pokłon przed świętością świętości, własnością prywatną, zyskami korporacji i osobistym bogactwem. Ich okazjonalne powoływanie się na „socjalizm“ składa się wyłącznie z pustosłowia. „Socjalizm“, o którym marzą, to socjalizm, który można osiągnąć bez spadku cen akcji na Wall Street, tj. socjalizm bez walki klasowej, bez wywłaszczenia klasy rządzącej i bez przekazania władzy klasie robotniczej. „Socjalizm' Jeremy'ego Corbyna sprawia, że „socjalizm“ starych Fabianów wydaje się niemal bolszewicki. To, co Sanders, Ocasio-Cortez i Demokratyczni Socjaliści Ameryki rozumieją przez „socjalizm“, jest daleko na prawo od burżuazyjnego reformizmu w okresie od Nowego Ładu Roosevelta do Wielkiego Społeczeństwa Lyndona Johnsona.

39. Prawdziwym społecznym elektoratem pseudolewicy jest uprzywilejowana część wyższej klasy średniej. Ich celem nie jest radykalna restrukturyzacja życia społecznego i gospodarczego, ale raczej redystrybucja bogactwa na szczycie. Niekończąca się promocja różnych rodzajów polityki rasowej i genderowej jest formą, za pomocą której sekcje klasy średniej rywalizują o pozycje władzy i przywilejów w zarządach korporacji, środowisku akademickim, mediach, aparacie związkowym i państwie.

40. W Stanach Zjednoczonych trzy lata administracji Bidena posłużyły do kompleksowego obnażenia „lewicowych“ pretensji Demokratycznych Socjalistów Ameryki. Czołowi członkowie DSA w Kongresie, w tym Ocasio-Cortez, głosowali za delegalizacją akcji strajkowych robotników kolei i finansowaniem wojny USA-NATO przeciwko Rosji na Ukrainie. W trakcie izraelskiego ludobójstwa w Strefie Gazy Ocasio-Cortez ogłosiła, że poprze finansowanie izraelskiej Żelaznej Kopuły.

41. Całe to gadanie o obronie demokracji i walce z faszyzmem przy jednoczesnym ignorowaniu fundamentalnej kwestii władzy klasowej i ekonomicznej — a zatem uznaniu konieczności mobilizacji klasy robotniczej w skali globalnej w celu obalenia kapitalizmu — jest cyniczną i politycznie bezsilną demagogią. Bogactwo miliarderów musi zostać wywłaszczone, a gigantyczne korporacje muszą zostać przekształcone, bez rekompensaty dla dużych akcjonariuszy, w publicznie kontrolowane przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, zarządzane w oparciu o potrzeby społeczne, a nie prywatny zysk. Antydemokratyczne instytucje i represyjne organy państwa kapitalistycznego (zawodowe wojsko, policja i agencje wywiadowcze) muszą zostać zniesione i zastąpione organizacjami kontroli i władzy robotniczej, aby ustanowić demokratyczną i planową gospodarkę na skalę światową.

42. Rosnąca walka robotników na całym świecie jest obiektywną podstawą rozwoju masowego, międzynarodowego ruchu na rzecz socjalizmu. Przekształcenie tego obiektywnego ruchu w świadomą walkę o władzę wymaga rozwoju w klasie robotniczej masowego międzynarodowego ruchu socjalistycznego opartego na teorii marksistowskiej oraz programie i zasadach, o które walczy Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki.