Jest to ostatnia część pięcioczęściowej serii, która została opublikowana w języku angielskim 27 maja 2022 roku.

[CZĘŚĆ PIERWSZA] [CZĘŚĆ DRUGA] [CZĘŚĆ TRZECIA] [CZĘŚĆ CZWARTA] [CZĘŚĆ PIĄTA]

Pierwsza część przedstawiła długotrwały sojusz kanadyjskiego imperializmu ze skrajnie prawicowym ukraińskim nacjonalizmem. W części drugiej zbadano początki Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i antysemickie, pro-nazistowskie zapisy Krakivski Visti, które były redagowane przez Michaiła Chomiaka, dziadka wicepremier Kanady Chrystii Freeland. Część trzecia udokumentowała, w jaki sposób OUN i Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) Stepana Bandery uczestniczyły w nazistowskiej wojnie o zagładę przeciwko Związkowi Radzieckiemu i służyły jako poplecznicy nazistów w Holokauście. W części czwartej prześledzono, w jaki sposób państwo kanadyjskie udzieliło schronienia wspólnikom OUN w nazistowskiej wojnie oraz inkubowało i promowało skrajnie prawicowy ukraiński nacjonalizm.

*

To, co zaczęło się jako wywołana przez USA i NATO wojna zastępcza z Rosją o Ukrainę, szybko przekształca się w katastrofalne starcie między uzbrojonymi w broń nuklearną mocarstwami, które zagraża przetrwaniu ludzkości. Praktycznie z każdym mijającym dniem Waszyngton, przy entuzjastycznym poparciu liberalnego rządu Trudeau i całego kanadyjskiego establishmentu politycznego, ogłasza dalsze dostawy broni na Ukrainę i rozszerza cele wojenne.

Według słów sekretarza obrony USA Lloyda Austina, wojna musi trwale „osłabić” Rosję i usunąć ją jako czynnik w globalnej geopolityce. Ze swojej strony prezydent USA Joe Biden scharakteryzował wojnę jako „punkt zwrotny” podobny do globalnych konwulsji, które zabiły dziesiątki milionów ludzi w latach 1914-1945. „Tam będzie nowy porządek świata — oświadczył Biden — a my musimy mu przewodzić”.

Seria ta została zmotywowana pilną potrzebą zmobilizowania klasy robotniczej przeciwko wojnie i wszystkim kapitalistycznym rządom, które ją prowadzą — od Stanów Zjednoczonych i innych mocarstw NATO po reżim Putina, którego jedyną odpowiedzią na imperialistyczne okrążenie było zorganizowanie reakcyjnej i zbankrutowanej przygody wojskowej, opartej na wielkorosyjskim szowinizmie, który zagrał w ręce imperialistycznych mocarstw.

Ujawnienie trwającego od dziesięcioleci sojuszu między państwem kanadyjskim a ukraińskimi skrajnie prawicowymi oddziałami uderzeniowymi, których Ottawa i Waszyngton użyły do przygotowania, podżegania, a teraz prowadzenia wojny z Rosją — faszystowskimi przyjaciółmi kanadyjskiego imperializmu — ma zasadnicze znaczenie dla obnażenia imperialistycznego charakteru obecnego konfliktu i zmobilizowania międzynarodowego ruchu antywojennego kierowanego przez klasę robotniczą, aby go powstrzymać.

Imperialistyczna propaganda sączona codziennie przez polityczny establishment i jego medialnych sługusów ma na celu podsycanie wojennej gorączki i ukrywanie prawdziwych celów konfliktu. Mówi się nam, że wojna musi być prowadzona w celu ochrony „suwerennego prawa” Ukrainy do przystąpienia do NATO, najbardziej agresywnego sojuszu wojskowego na świecie, obrony ukraińskiej „demokracji” i ochrony „zachodnich wartości”. Najnowszą wersją brzemienia białego człowieka XXI wieku jest to, że amerykański imperializm i jego sojusznicy, w tym Kanada, muszą zaryzykować wojnę strzelecką z rosyjskimi okrętami wojennymi na Morzu Czarnym, aby ułatwić ukraiński eksport zboża, a tym samym „uratować” głodujących na świecie.

Nieuczciwość tych twierdzeń i drapieżne ambicje, które mają ukrywać, można wykazać, badając, jak to uczyniono w tej serii, skrajnie prawicowe ukraińskie siły polityczne, z którymi kanadyjski imperializm współpracował i promował w ciągu ostatnich ośmiu dekad.

Jeśli Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) — brutalna faszystowska organizacja od samego jej powstania w 1929 roku — żyje w Batalionie Azow i innych skrajnie prawicowych bojówkach, które są obecnie reklamowane jako „bohaterowie demokratycznej ukraińskiej samoobrony”, to w dużej mierze dzięki kanadyjskiemu państwu i politycznemu establishmentowi. Zapewniły one nazistowskim kolaborantom z OUN schronienie, pomagały im w wybielaniu ich zbrodni i promowały skrajnie prawicowy ukraiński nacjonalizm jako instrument kanadyjskiej imperialistycznej polityki zagranicznej i wewnętrznej.

Nasz przegląd historyczny wykazał, że OUN była współwinna niektórych z najbardziej potwornych zbrodni w historii, w tym eksterminacji 6 milionów europejskich Żydów w ramach Holokaustu. Na długo przed tym, jak Hitler rozpoczął swoją wojnę o zagładę przeciwko Związkowi Radzieckiemu w czerwcu 1941 roku, ideolodzy OUN wykrzykiwali okrutny antysemityzm i usprawiedliwiali ludobójczą przemoc wobec Żydów i Polaków jako integralną część ich dążenia do stworzenia „niezależnej” kapitalistycznej Ukrainy.

W serii artykułów „Faszystowscy przyjaciele kanadyjskiego imperializmu” zwrócono szczególną uwagę na obalenie twierdzeń, od dawna promowanych przez sponsorowany przez kanadyjskie państwo Ukraiński Kongres Kanadyjski (UCC) i współczesnych ukraińskich faszystów, że Stepan Bandera, jego OUN (B) i Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) walczyli o „wyzwolenie narodowe” Ukrainy. „Ukraińska władza państwowa” proklamowana przez OUN (B), po tym jak jej zwolennicy wkroczyli do Lwowa wraz z armią niemiecką w czerwcu 1941 r., była niczym więcej niż niedoszłym państwem klienckim nazistowskiej „Nowej Europy”. Bandera nakazał swoim zwolennikom służbę w nazistowskich pomocniczych jednostkach policyjnych, które łapały i przygotowywały ukraińskich Żydów do masowej eksterminacji, a następnie oportunistycznie utworzył UPA, gdy fala II wojny światowej zaczęła odwracać się przeciwko nazistom. Nawet wtedy OUN (B) kontynuowała współpracę z nazistami i w pogoni za etnicznie „czystą” „Ukrainą dla Ukraińców” przeprowadzała czystki etniczne, w których zginęły dziesiątki tysięcy Polaków i Żydów.

Państwo kanadyjskie prowadziło politykę otwartych drzwi dla ukraińskich wspólników nazistów, w tym członków dywizji Waffen SS-Galizien po II wojnie światowej, ponieważ postrzegało ich jako zagorzałych antykomunistycznych sojuszników w prowadzeniu zimnej wojny w kraju i za granicą.

Za pośrednictwem UCC, założonego w 1940 r. na polecenie Departamentu Wojny i jego filii, państwo kanadyjskie inkubowało i promowało skrajnie prawicowy nacjonalizm ukraiński, a zwłaszcza kult otaczający Banderę i jego OUN (B)/UPA.

W miarę jak staliniści dążyli do restauracji kapitalizmu w Związku Radzieckim, skrajnie prawicowi nacjonaliści z korzeniami na Ukrainie i w innych republikach radzieckich zostali przesunięci przez Ottawę do Europy Wschodniej, aby naciskać na utworzenie „niepodległych” państw pod kuratelą Zachodu. Od 1991 r. UCC i jego skrajnie prawicowi ukraińscy nacjonalistyczni sojusznicy zaczęli odgrywać ogromną rolę w wysiłkach kanadyjskiego imperializmu na rzecz przyłączenia Ukrainy do NATO i Unii Europejskiej, a przynajmniej od czasu operacji zmiany reżimu na Majdanie w 2014 r., w przygotowaniach do wojny z Rosją w sojuszu z amerykańskim imperializmem.

Siły faszystowskie patronowane przez państwo kanadyjskie, szkolone przez kanadyjskie wojsko i wspierane przez UCC i potężne sekcje państwa ukraińskiego są poważną i groźną siłą — taką, która chwali się promowaniem antysemityzmu i najbardziej nikczemnych tradycji swoich przodków z OUN. Michael Colborne, autor pierwszego obszernego badania historii i działalności ruchu Azow, ostrzega, że „był on w stanie działać z bezczelnym poziomem otwartości, w tym z rzekomą ochroną potężnych sił politycznych”, aby „zbudować potężny i niebezpieczny skrajnie prawicowy ruch”. „Jego dwulicowe podejście do przemocy i ambicje bycia częścią coraz potężniejszej ponadnarodowej skrajnej prawicy sprawiają, że — dodaje — stanowi zagrożenie poza granicami Ukrainy”. Wszystko to jest dobrze znane w kręgach klasy rządzącej i mediów, ale systematycznie tuszowane. Jak zauważył niedawno felietonista Hill Times, „podczas gdy rząd Trudeau potępia ekstremizm białej supremacji w kraju, spotyka się z nimi w ciemności” na Ukrainie.

Chrystia Freeland i sojusz kanadyjskiego państwa z ukraińską skrajną prawicą

Nasze ujawnienie sojuszu między państwem kanadyjskim a ukraińską skrajną prawicą obejmowało również zbadanie politycznego rodowodu Chrystii Freeland, wicepremier i minister finansów Kanady. Freeland jest nie tylko wiodącym antyrosyjskim „jastrzębiem wojennym” w rządzie Trudeau. Odgrywa ona również ważną rolę w imperialistycznych radach wojennych i, według wszystkich raportów, w kształtowaniu działań ukraińskiego rządu.

Kiedy w 2017 roku ujawniono, że dziadek Freeland Mychajło Chomiak, któremu regularnie składa ona hołd za wykształcenie jej w ukraińskim nacjonalizmie i kulturze, był nazistowskim kolaborantem z czasów II wojny światowej, kanadyjski establishment polityczny i kapitalistyczne media zwarły szeregi, twierdząc, że była ona celem „rosyjskiej dezinformacji”.

Ta seria pokazała niezbicie, że dezinformacji i kłamstw było mnóstwo. Tylko że było to ze strony rządu liberalnego, opozycji konserwatywnej i socjaldemokratycznej NDP (Nowa Partia Demokratyczna) oraz mediów kanadyjskiej elity kapitalistycznej.

Po pierwsze, jak wyczerpująco wykazaliśmy, Chomiak przez pięć lat był sowicie wynagradzanym redaktorem Krakiwśkich Wisti, najbardziej wpływowej ukraińskiej gazety w całej okupowanej przez nazistów Europie. Jako redaktor pomagał w rozpowszechnianiu nazistowskiej propagandy wojennej, podżegał do nienawiści wobec Żydów w czasie Holokaustu i zbierał poparcie dla nazistowskiej wojny eksterminacyjnej przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Krakiwśki Wisti odegrały ważną rolę w pozyskiwaniu poparcia dla ogólnoukraińskiej dywizji Waffen SS-Galizien.

Po drugie, a nawet bardziej znaczące, seria „Faszystowscy przyjaciele kanadyjskiego imperializmu” pokazała, że polityczne pochodzenie Freeland nie jest historyczną ciekawostką bez współczesnego znaczenia, ale ma palące znaczenie polityczne. Jest ona produktem, a nawet ucieleśnieniem sojuszu między państwem kanadyjskim a ukraińską skrajną prawicą — sojuszu, który umożliwił pro-banderowskiej UCC wywieranie znaczącego i rosnącego wpływu na rządy Kanady, zarówno pod rządami liberałów, jak i konserwatystów.

Kanadyjskie media nie mogły i nie mogą tolerować żadnej dyskusji na temat faszystowskich korzeni OUN, jej udziału w Holokauście i roli kanadyjskiego imperializmu w rehabilitacji ukraińskich wspólników nazistów i inkubacji skrajnie prawicowego ukraińskiego nacjonalizmu. Dzieje się tak, ponieważ, mówiąc w skrócie, cała ta historia obala fałszywą narrację, którą promowali, dążąc do przekształcenia Ukrainy w wasala zachodnich imperialistycznych mocarstw i uczynienia z niej miejsca prowokacji i wojny z Rosją. Dziś, gdy wojna wybuchła, a ta narracja ma fundamentalne znaczenie dla ich wysiłków na rzecz oszukania i zmanipulowania robotników i młodzieży, aby ją poparli, jest to jeszcze bardziej prawdziwe.

Drapieżny charakter kanadyjskiego imperializmu i rola establishmentowej „lewicy”

Ujawnienie trwającej od dziesięcioleci roli kanadyjskiego imperializmu w promowaniu ukraińskiego skrajnie prawicowego nacjonalizmu i jego faszystowskich propagatorów obala również mit, nieustannie promowany od lat 60. przez „postępowe” i „lewicowe” siły, takie jak NDP, że kanadyjski kapitalizm jest „łagodniejszy” i „milszy” niż drapieżna republika dolarowa na południu. W rzeczywistości kanadyjski imperializm ma długą i krwawą historię, zbyt długą, by ją tu opisywać. Należy jednak zauważyć, że Kanada była głównym wojownikiem w obu imperialistycznych wojnach światowych ubiegłego wieku, dołączając do nich na samym początku, na długo przed Stanami Zjednoczonymi. Co więcej, podczas gdy kanadyjscy robotnicy byli mordowani w tych wojnach na północnym Atlantyku, w Europie i na Dalekim Wschodzie, kanadyjski kapitalizm doświadczył swojej najbardziej gwałtownej ekspansji przemysłowej w XX wieku. Obie zakończyły się tym, że kanadyjski imperializm zapewnił sobie większą globalną władzę i wpływy. Nie bez powodu klasa rządząca świętuje bitwę pod Vimy Ridge z 1917 r., która zapewniła „niepodległość Kanady”.

Ukraina nie jest też jedynym miejscem, w którym kanadyjski imperializm i jego wojsko ściśle współpracowały ze skrajnie prawicowymi i jawnie faszystowskimi siłami. Od lat 90. robili to wielokrotnie, wspierając niekończące się wojny i interwencje wojskowe amerykańskiego imperializmu. W 1999 r. Kanada i inne mocarstwa NATO sprzymierzyły się z Armią Wyzwolenia Kosowa, która składała się z gangsterów i przemytników narkotyków i była napędzana trującym antyserbskim nacjonalizmem, prowadząc wojnę z Serbią. Kanada i USA skoordynowały swoją inwazję na Haiti w 2004 r. i usunięcie wybranego prezydenta, Jean-Bertranda Aristide'a, z rebelią dowodzoną przez weteranów Tontons Macoutes, paramilitarnych gangów, które siały terror podczas trwającej trzy dekady dyktatury Duvaliera. Siedem lat później Kanada sprzymierzyła się z reakcyjnymi siłami islamistycznymi w wojnie NATO o „zmianę reżimu” w Libii. Kanadyjscy oficerowie szczerze przyznawali, a nawet żartowali, że samoloty NATO działały w Libii jako „siły powietrzne Al-Kaidy”.

Wszystkie te interwencje wojskowe były wspierane przez NDP. W istocie, wkrótce po tym, jak rzekomo „lewicowy” Jack Layton został liderem NDP w 2003 roku — i gdy NATO szybko rozszerzało się na wschód, aby okrążyć Rosję, i poszerzało swoje pole działania na Azję, przyłączając się do kierowanej przez USA neokolonialnej wojny w Afganistanie — kanadyjscy socjaldemokraci porzucili nawet swój fałszywy nominalny sprzeciw wobec udziału Kanady w NATO.

W 2020 r. i w pierwszych tygodniach 2021 r., gdy Waszyngton i Ottawa nasiliły presję na Rosję, NDP dołączyła do konserwatystów i UCC, domagając się od rządu Trudeau bardziej energicznego nacisku na przyjęcie Ukrainy do NATO. Jak zauważyliśmy w podsumowaniu części IV, to właśnie NDP była autorem jednogłośnie przyjętego wniosku parlamentarnego, który prowokacyjnie nazwał inwazję Rosji na Ukrainę „ludobójstwem”.

Od momentu powstania w 2006 r. pseudolewicowa Québec Solidaire (QS) zawsze wspierała wojny kanadyjskiego imperializmu, czy to przeciwko Afganistanowi i Libii, czy też obecną wojnę o Ukrainę. Podobnie jak reszta „suwerenistycznego” lub niepodległościowego ruchu Quebecu, QS nie wyraziła ani słowa krytyki wobec masowych podwyżek kanadyjskich wydatków na wojsko.

Przy pełnym poparciu związków zawodowych, Jagmeet Singh i jego Nowi Demokraci zareagowali na wybuch wojny na Ukrainie poprzez zawarcie formalnego sojuszu rządowego z mniejszościowym rządem liberalnym Justina Trudeau. NDP zobowiązała się do utrzymania Liberałów u władzy do czerwca 2025 r., podczas gdy oni prowadzą wojnę na Ukrainie, masowo zwiększają wydatki wojskowe, przechodzą na „post-pandemiczne” oszczędności i przewodniczą napędzanym inflacją realnym cięciom płac dla robotników.

Rehabilitacja skrajnej prawicy

Kultywowanie przez kanadyjską elitę rządzącą skrajnie prawicowych sił w celu egzekwowania swoich interesów nie ogranicza się do polityki zagranicznej. W styczniu i lutym 2022 r. znaczna część klasy rządzącej, kierowana przez konserwatywną opozycję, podżegała i budowała faszystowski Konwój Wolności. Okupacja centrum Ottawy przez Konwój, której towarzyszyły otwarte groźby przemocy politycznej oraz wezwania do puczu i nadzwyczajnego reżimu dyktatorskiego, została wykorzystana jako taran do pokonania powszechnego poparcia dla środków zdrowia publicznego związanych z koronawirusem, zdestabilizowania rządu liberalnego i zepchnięcia polityki daleko na prawo. Liberałowie, przy wsparciu NDP, zareagowali, powołując się na nigdy wcześniej nie używaną ustawę o sytuacjach nadzwyczajnych — wzmacniając w ten sposób uprawnienia państwa kapitalistycznego, kluczowego ogniwa skrajnie prawicowych spisków i podżegania — oraz popierając wdrażanie przez prowincje żądania Konwoju, aby wszystkie pozostałe środki łagodzące skutki koronawirusa zostały złomowane.

Wzrost najbardziej reakcyjnych sił politycznych jest zjawiskiem wspólnym dla wszystkich głównych potęg kapitalistycznych.W miarę pogłębiania się globalnego kryzysu systemu zysku, wyrażającego się w bezprecedensowym wzroście nierówności społecznych, śmierci blisko 20 milionów ludzi podczas pandemii i zbliżającej się groźbie wojny światowej, elity rządzące w imperialistycznych centrach podżegają skrajnie prawicowe siły i zwracają się w kierunku autorytarnych form rządów.

W Stanach Zjednoczonych Donald Trump i większość przywódców Partii Republikańskiej podjęli próbę faszystowskiego zamachu stanu 6 stycznia 2021 roku. Jego niepowodzenie w żaden sposób nie oznacza, że niebezpieczeństwo minęło, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że Biden i Demokraci sprzeciwili się wysiłkom zmierzającym do pociągnięcia do odpowiedzialności którejkolwiek z głównych postaci i uparcie opisują republikańskich spiskowców jako swoich „kolegów”. W Niemczech sieć faszystowskich oficerów armii, funkcjonariuszy policji i agentów wywiadu przenika aparat państwowy i sporządziła listy przeciwników politycznych, którzy mają zostać zamordowani w „Dniu X”. Niemiecka elita rządząca systematycznie promuje neofaszystowską Alternatywę dla Niemiec jako szanowaną partię polityczną, przyjmując wiele z jej polityk, zwłaszcza w odniesieniu do uchodźców. Wreszcie, co nie mniej ważne, wraz z niemieckim dozbrojeniem, establishment polityczny i media prowadzą skoordynowaną kampanię mającą na celu relatywizację zbrodni niemieckiego imperializmu w ubiegłym wieku, w tym zbrodni reżimu Hitlera.

Głównym powodem, dla którego klasy rządzące imperialistycznych mocarstw wysuwają skrajnie prawicowe i faszystowskie siły, jest ich śmiertelny strach przed rosnącym globalnym zrywem klasy robotniczej. Po dziesięcioleciach tłumienia walki klasowej przez związki zawodowe i establishmentowe partie „lewicowe”, ludzie pracy w każdym kraju są zmuszani do walki przez niemożliwe warunki życia stworzone przez eksplodującą inflację, bezprecedensowe nierówności społeczne, masowe infekcje i śmierć podczas pandemii oraz perspektywę bycia zamienionym w mięso armatnie dla geostrategicznych interesów rządzącej elity. Ujawnienie przed masami pracującymi politycznych i ideologicznych powiązań między straszliwymi zbrodniami popełnionymi przez imperialistów w pierwszej połowie XX wieku a odrodzeniem podobnych metod represji i grabieży ma kluczowe znaczenie dla przekształcenia tych początkowych przejawów gniewu klasy robotniczej w świadomy ruch polityczny przeciwko kapitalizmowi.

To od klasy robotniczej — jedynej konsekwentnie rewolucyjnej siły w kapitalistycznym społeczeństwie — będzie pochodził sprzeciw wobec wojny i powstania faszyzmu. Strajki i masowe protesty wybuchające obecnie na całym świecie muszą być uzbrojone w socjalistyczny i internacjonalistyczny program. Walka ta wymaga zbudowania Socjalistycznej Partii Równości i Międzynarodowego Komitetu Czwartej Międzynarodówki jako rewolucyjnego przywództwa dla ludzi pracy w Kanadzie i na całym świecie.

Zakończono