Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στις 6 Νοεμβρίου 2024.

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα κρίσιμο γεγονός στην παρατεταμένη κρίση της αμερικανικής δημοκρατίας, οι συντριπτικές επιπτώσεις της οποίας θα γίνουν αισθητές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένας φασίστας δημαγωγός – ο οποίος επιχείρησε τον Ιανουάριο του 2021 να ανατρέψει βίαια το αποτέλεσμα των τελευταίων προεδρικών εκλογών – κέρδισε αποφασιστικά τις εκλογές του 2024 με πλειοψηφία τόσο στο Σώμα των Εκλεκτόρων όσο και στη λαϊκή ψήφο. Θα εγκατασταθεί εκ νέου στον Λευκό Οίκο σε λίγο περισσότερο από 70 ημέρες.

Ο Τραμπ οφείλει τον πολιτικό του θρίαμβο στη χρεοκοπία του Δημοκρατικού Κόμματος. Η εμμονή των Δημοκρατών στις πολιτικές ταυτότητας της εύπορης μεσαίας τάξης, η αλαζονική αδιαφορία για τις καταστροφικές επιπτώσεις του πληθωρισμού στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και η αδιάκοπη υποστήριξη του πολέμου στην Ουκρανία και της γενοκτονίας στη Γάζα προετοίμασαν το έδαφος για την εκλογική του πανωλεθρία.

Οι κύριοι πυλώνες του καπιταλιστικού Τύπου προσπαθούν ήδη να υποβαθμίσουν τις πολιτικές επιπτώσεις της νίκης του Τραμπ. «Η εκλογή του κ. Τραμπ αποτελεί σοβαρή απειλή», γράφουν οι New York Times, «αλλά δεν θα καθορίσει τη μακροπρόθεσμη μοίρα της αμερικανικής δημοκρατίας». Οι Τάιμς καθησυχάζουν τους αναγνώστες τους ότι ο Τραμπ θα είναι ένας αδύναμος πρόεδρος (lame duck president), επειδή το Σύνταγμα του απαγορεύει να διεκδικήσει άλλη θητεία.

Αυτό είναι ευσεβής πόθος. Ο Τραμπ διακήρυξε ανοιχτά ότι αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές και ότι οι υποστηρικτές του δεν θα χρειαστεί να ψηφίσουν ξανά. Η πολιτική πραγματικότητα είναι ότι η εκλογή του Τραμπ θέτει τις βάσεις για ένα άνευ προηγουμένου κύμα κοινωνικής αντεπανάστασης, το οποίο σχεδιάζει να επιβάλει με σιδερένια πυγμή.

Ο Τραμπ έχει δεσμευτεί να γίνει «δικτάτορας» και να αναπτύξει τον στρατό για να συντρίψει «τον εσωτερικό εχθρό». Σχεδιάζει να απελάσει 11 εκατομμύρια μετανάστες χωρίς χαρτιά, μια επιχείρηση που απαιτεί την υποβολή στρατιωτικού νόμου στα μεγάλα αστικά κέντρα των ΗΠΑ. Έχει λανσάρει το ενδεχόμενο της κατάργησης του φόρου εισοδήματος και υπόσχεται να μειώσει τους φόρους για τους πλούσιους και να τερματίσει τους κανονισμούς σχετικά με την λειτουργία των εταιρειών. Ο καταστροφικός αντίκτυπος που θα έχουν αυτές οι πολιτικές στην εργατική τάξη δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί.

Ο Τραμπ δεν είναι πολιτικό ατύχημα. Άσχετα με το πώς θα υλοποιούνταν – και χωρίς να υποβαθμίσει κανείς την πολιτική συνενοχή του Δημοκρατικού Κόμματος – η ανάληψη της εξουσίας από τον Τραμπ για δεύτερη φορά αντιπροσωπεύει τη βίαιη αναπροσαρμογή της αμερικανικής πολιτικής υπερδομής ώστε να αντιστοιχεί στις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις που υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι απλώς ένα εγκληματικό άτομο, αλλά εκπρόσωπος μιας ισχυρής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες τρεις με τέσσερις δεκαετίες. Οι μεγαλο-εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι – με επικεφαλής τους Έλον Μασκ, Τζεφ Μπέζος, Πήτερ Θήλ και Λάρι Έλισον – χρησιμοποιούν τον Τραμπ για να πραγματοποιήσουν προς το συμφέρον τους μια αντιδραστική αναδιάρθρωση της αμερικανικής κοινωνίας. Θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που θα μεσολαβήσει μέχρι την ορκωμοσία της 20ής Ιανουαρίου για να προετοιμάσουν τον καταιγισμό κατασταλτικών και κοινωνικά αντιδραστικών μέτρων που θα εξαπολυθούν μόλις ο Τραμπ εγκατασταθεί και πάλι στον Λευκό Οίκο.

Ο Τραμπ κατάφερε να εκμεταλλευτεί την απουσία στο πολιτικό κατεστημένο οποιασδήποτε έκρασης των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού. Η προεκλογική εκστρατεία της Χάρις ήταν αντίθετη με την πραγματοποίηση οποιασδήποτε κοινωνικής έκκλησης προς την εργατική τάξη. Η καμπάνια της απευθύνθηκε στους πιο εύπορους ψηφοφόρους, προωθώντας μισητούς πολεμοκάπηλους όπως η Λιζ Τσένι και με την Χάρις να δεσμεύεται να τοποθετήσει Ρεπουμπλικάνους στο υπουργικό συμβούλιο.

Η Χάρις, ο Μπαράκ Ομπάμα και άλλοι υποστηρικτές των Δημοκρατικών ταξίδεψαν σε όλη τη χώρα επιπλήττοντας τους ψηφοφόρους ότι η άρνηση να ψηφίσουν τη Χάρις θα ήταν απόδειξη μισογυνισμού ή ρατσισμού. Συνδύασαν τις αδιάκοπες επικλήσεις στις διάφορες φυλετικές και έμφυλες ταυτότητες με την ολομέτωπη υποστήριξη του πολέμου στο εξωτερικό. Οι Δημοκρατικοί υποσχέθηκαν περαιτέρω υποστήριξη στη γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα και ζήτησαν κλιμάκωση του πολέμου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Οι Δημοκρατικοί δεν προσέφεραν τίποτα για την αντιμετώπιση της κλιμακούμενης κοινωνικής κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντιθέτως ισχυρίστηκαν πως η χώρα είναι «σε καλό δρόμο» σε έναν πληθυσμό που σχεδόν ομόφωνα πιστεύει το αντίθετο. Προσωπικότητες όπως ο Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ παρουσίασαν το παράλογο ψέμα ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις είχε βελτιώσει τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και ότι η Χάρις θα αμφισβητούσε την κυριαρχία της «τάξης των δισεκατομμυριούχων». Μιμούμενος τον ισχυρισμό της Χίλαρι Κλίντον το 2016 ότι η εργατική τάξη αποτελείται από «ένα καλάθι αξιοθρήνητων», ο Μπάιντεν αποκάλεσε τους υποστηρικτές του Τραμπ «σκουπίδια» τις τελευταίες ημέρες των εκλογών.

Τα σύνολα των ψήφων δεν δείχνουν μια αύξηση της υποστήριξης για τον Τραμπ, ο οποίος φαίνεται να έχει χάσει ψήφους σε σύγκριση με τα σύνολα του 2020, αλλά μια συγκλονιστική κατάρρευση της υποστήριξης για τους Δημοκρατικούς, με τη Χάρις να κερδίζει κάπου μεταξύ 10 και 15 εκατομμυρίων ψήφων λιγότερες από τον Τζο Μπάιντεν το 2020.

Η Χάρις υπολείπεται του Μπάιντεν σε κάθε περιοχή της χώρας. Οι προσπάθειες του Δημοκρατικού Κόμματος να πείσουν ομάδες ψηφοφόρων να στηρίξουν την εκστρατεία της Χάρις, με βάση την επίκληση στις διάφορες φυλετικές και έμφυλες ταυτότητές τους, έπεσαν στο κενό. Ο Τραμπ είδε τη μεγαλύτερη αύξηση των ψήφων υπέρ του στις κομητείες όπου πάνω από το 50% του πληθυσμού είναι μη λευκοί, και τα στοιχεία των exit poll δείχνουν ότι η Χάρις έχασε τους Λατίνους άνδρες σε εθνικό επίπεδο με διαφορά 54-44%, μια αντιστροφή από το 2020, όταν ο Μπάιντεν κέρδισε αυτή τη δημογραφική ομάδα με διαφορά 59-39%.

Το περιθώριο με το οποίο οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τους νέους ψηφοφόρους μειώθηκε επίσης σημαντικά σε σχέση με το 2020, καθώς αμέτρητοι νέοι αρνήθηκαν να ψηφίσουν τον υποψήφιο που είναι συνένοχος στη γενοκτονία στη Γάζα. Η Χάρις κέρδισε τους νεότερους ψηφοφόρους μόνο με διαφορά 56-41% σε αντίθεση με τη διαφορά 65-31% του Μπάιντεν. Ο Τραμπ κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων μεταξύ των ψηφοφόρων που ψήφισαν για πρώτη φορά, ένδειξη ότι οι Δημοκρατικοί δεν μπόρεσαν να κινητοποιήσουν ψηφοφόρους πέρα από την εύπορη ανώτερη μεσαία τάξη.

Στην πραγματικότητα, η επίδοση της Χάρις βελτιώθηκε μόνο μεταξύ των εύπορων στρωμάτων. Μεταξύ των ψηφοφόρων με εισόδημα 200.000 δολάρια και άνω, κέρδισε με διαφορά 52-44%, ανατρέποντας την οριακή νίκη του Τραμπ σε αυτό το εισοδηματικό κλιμάκιο το 2020. Ο Τραμπ κέρδισε τους ψηφοφόρους με εισόδημα μεταξύ 100.000 και 200.000 δολαρίων το 2020 με διαφορά 58-41%, αλλά η Χάρις τους κέρδισε με διαφορά 53-45%. Οι Δημοκρατικοί είδαν ταυτόχρονα κατάρρευση στην υποστήριξη από τους εργαζόμενους, με τη Χάρις να χάνει ψηφοφόρους με εισόδημα από 30.000 έως 100.000 δολάρια, ένα ευρύ τμήμα του πληθυσμού, το οποίο ο Μπάιντεν κέρδισε με διαφορά περίπου 57-43% το 2020.

Το εκλογικό σώμα οδηγήθηκε από βαθιά κοινωνική οργή. Μεταξύ του 43% των ψηφοφόρων που δήλωσαν «δυσαρεστημένοι» με «τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα στη χώρα σήμερα», ο Τραμπ κέρδισε με διαφορά 54-44%. Μεταξύ του 29% που απάντησαν ότι ήταν «θυμωμένοι», ο Τραμπ κέρδισε με διαφορά 71-27%. H Χάρις κέρδισε με διαφορά 89-10% το ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού που είναι «ενθουσιώδης» για τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες σήμερα. Το συνολικό ποσοστό του πληθυσμού που δήλωσε ότι η οικονομική του κατάσταση είναι «χειρότερη» σήμερα σε σχέση με πριν από τέσσερα χρόνια υπερδιπλασιάστηκε στο 45%, με τον Tραμπ να κερδίζει αυτούς τους ψηφοφόρους με διαφορά 80-17%.

Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα προεδρεύσουν μιας κοινωνικής πυριτιδαποθήκης και ότι οι δεξιές πολιτικές που σχεδιάζουν να εφαρμόσουν θα βαθύνουν την κοινωνική οργή. Η στρατηγική τους είναι να συνδυάσουν τη μαζική καταστολή με μια φασιστική εκστρατεία για να αποδώσουν στους μετανάστες όλα τα κοινωνικά δεινά. Αν και οι δημοσκοπήσεις εξόδου δεν δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι έχαψαν την χυδαία ρητορική του Τραμπ κατά των μεταναστών, καθώς η μεγαλύτερη πλειοψηφία δηλώνει υπέρ μιας οδού νομιμοποίησης των μεταναστών και όχι μαζικών απελάσεων, το σκηνικό είναι έτοιμο για μια μαζική και βίαιη επίθεση κατά των εργαζόμενων μεταναστών σε βαθμό που θα κάνει ακόμη και την πρώτη του κυβέρνηση να φαντάζει μετριοπαθής.

Και ενώ οι δημαγωγικοί ισχυρισμοί του Τραμπ ότι αντιτίθεται στον πόλεμο μπορεί να έχουν κόψει ψήφους από τους αμετανόητους πολεμοκάπηλους του Δημοκρατικού Κόμματος, ο ίδιος ο Τραμπ είναι ένας αδίστακτος ιμπεριαλιστής πολιτικός που υποστηρίζει την κλιμακούμενη αντιπαράθεση με την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα.

Η απάντηση των Δημοκρατικών στην εκλογική νίκη του Τραμπ θα είναι η αναζήτηση συμβιβασμού και συνασπισμού, κάτι που είναι ήδη εμφανές στη συνθηκολόγηση της Χάρις το απόγευμα της Τετάρτης. Δεν έκανε καμία προειδοποίηση για τον δικτατορικό χαρακτήρα του επερχόμενου καθεστώτος Τραμπ και δεσμεύτηκε να συνεισφέρει στη μετάβαση της εξουσίας στον επίδοξο Αμερικανό Φύρερ. Οι Δημοκρατικοί θα μετατοπιστούν ακόμη περισσότερο προς τα δεξιά, ενώ θα προσπαθήσουν να σφυρηλατήσουν μια συμφωνία με τους Ρεπουμπλικάνους για την κεντρική τους προτεραιότητα, την κλιμάκωση του πολέμου.

Ο αντιδραστικός χαρακτήρας του πολιτικού και κοινωνικού προγράμματος του Τραμπ θα γίνει αρκετά σαφής. Καθώς η άρχουσα τάξη επιδιώκει την αναδιάρθρωση του κράτους, πρέπει να υπάρξει μια πολιτική αναδιάρθρωση που να αντιστοιχούν στις ισχύουσες ταξικές σχέσεις. Όπως έγραψε ο πρόεδρος του Διεθνούς Συντακτικού Συμβουλίου του WSWS Ντέιβιντ Νορθ, η εκλογή του Τραμπ «είναι το καταστροφικό αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και πολύ σκόπιμης αποκήρυξης από το Δημοκρατικό Κόμμα κάθε προγραμματικού προσανατολισμού προς την εργατική τάξη».

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο νέος αντιμαρξισμός αναμείχθηκε με τη μακρόχρονη παράδοση του αντικομμουνισμού. Η αριστερή πολιτική, του είδους που συνδέεται με τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης, εξαφανίστηκε. Τα αιτήματα που σχετίζονταν με τις διάφορες ταυτότητες εκτόπισαν κάθε σοβαρό προβληματισμό γύρω από τη μαζική συγκέντρωση πλούτου σε ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας εις βάρος της εργατικής τάξης.

Αυτοί που στήριξαν αυτή τη μορφή δεξιάς πολιτικής, που προωθήθηκε από το Δημοκρατικό Κόμμα, καταφεύγουν τώρα στο πιο χρεοκοπημένο συμπέρασμα γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα: την επίρριψη ευθυνών στον πληθυσμό.

Στην πραγματικότητα, τον τελευταίο χρόνο παρατηρήθηκε μια εκρηκτική όξυνση της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, από τις μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα μέχρι τη σταθερή αύξηση της απεργιακής δράσης των εργαζομένων, οι οποίοι προσπαθούν να απελευθερωθούν από τον υπέρ του κεφαλαίου συνδικαλιστικού μηχανισμού. Τεράστιοι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται στον ορίζοντα.

Αυτοί οι αγώνες πρέπει να έχουν πολιτική κατεύθυνση και να καθοδηγούνται από την κατανόηση ότι ο φασισμός μπορεί να ηττηθεί μόνο με την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου κινήματος της εργατικής τάξης ενάντια στην πηγή της πολιτικής αντίδρασης και της ολιγαρχίας: το καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει να υπάρξει μια «αναγέννηση» μιας γνήσιας σοσιαλιστικής πολιτικής, που να βασίζεται στην εργατική τάξη και να εμψυχώνεται από μια διεθνή στρατηγική.

Το Κόμμα Σοσιαλιστικής Ισότητας (Socialist Equality Party), μέσω της προεκλογικής εκστρατείας του Τζόσεφ Κισόρ (Joseph Kishore) και του Τζέρι Ουάητ (Jerry White) για τις προεδρικές εκλογές, έθεσε ως στόχο την κινητοποίηση της εργατικής τάξης πάνω σε ένα διεθνές, σοσιαλιστικό πρόγραμμα που αντιτίθεται στον πόλεμο, την ανισότητα και το καπιταλιστικό σύστημα που τα παράγει. Αυτό το πρόγραμμα αποκτά τώρα ακόμη μεγαλύτερη επιτακτικότητα. Την περίοδο που έρχεται, το Κόμμα Σοσιαλιστικής Ισότητας και η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς θα αγωνιστούν για να κερδίσουν την ηγεσία ενός αυξανόμενου κινήματος εργαζομένων και νεολαίας ενάντια στον πόλεμο, τη δικτατορία και την ανισότητα και για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.