4 Mayıs Cumartesi günü düzenlenen 2024 Uluslararası Çevrimiçi 1 Mayıs Toplantısı’nda, Pensilvanya Macungie’deki Mack Trucks’ta çalışan ve Taban Komitelerinin Uluslararası İşçi İttifakı üyesi olan Will Lehman tarafından yapılan konuşma.

Amerikan otomotiv işçileri ve Amerikan işçi sınıfı adına, dünyanın dört bir yanında 1 Mayıs toplantısına katılan kardeşlerime devrimci selamlarımı iletmek istiyorum. Bu bayram bizimle, uluslararası işçi sınıfıyla ilgilidir. Emek sınır tanımaz.

Geçtiğimiz yıl birçok Kuzey Amerikalı otomotiv işçisi fabrikalarda karşı karşıya kaldığımız sömürü koşullarına karşı önemli bir mücadele verdi. Fabrikadan fabrikaya, işçiler grev yetki oylamalarını yüzde 90 ve üstü oranlarda onaylayarak büyük bir mücadele arzusu gösterdiler. Mücadelenin yanlış gittiği yer, başladığı yerdi: Birleşik Otomotiv İşçileri (UAW) sendikası bürokrasisinin elinde olması. UAW bürokratlarının attığı ilk adım, herhangi bir grev eylemini mümkün olduğunca zayıflatmak oldu. “Dik duruş” grevi, bizi bölmenin ve otomotiv üreticilerinin kârları üzerindeki olumsuz etkiyi mümkün olduğunca sınırlandırmanın bir yolu olarak tasarlandı.

İşçiler, işçi hareketinin uluslararası ve tarihsel deneyimini incelemelidir. Bir sınıf olarak, geçmişin ciddi bir şekilde incelenmesinin yerini tutacak bir şey bulamayız. Ve yakın tarihten de öğrenebiliriz. Geçen yıl mücadelemiz UAW bürokrasisi tarafından ihanete uğradı ve çıkmaza sokuldu. Yaşadığımız mücadeleyi analiz etmemiz ve bundan gerekli siyasi sonuçları çıkarmamız büyük önem taşıyor, böylece aynı kayıpları tekrar yaşamayız.

İşçilerin anlaması gereken şey –bu geçmiş satışlardan çıkarılacak en önemli derslerden biridir– bu satışların tek tek sendika liderlerinden kaynaklanmadığıdır. Sahte sol, Amerikalı otomotiv işçilerini Shawn Fain’in sendikada reform yapacak bir tür sendika militanı olduğuna inandırmaya çalıştı. Ancak Fain, düzmece bir seçimle göreve gelir gelmez, işten çıkarmalara ve fabrikaların kapanmasına neden olan satışları ayarladı. Aynı şey, şoförlere Sean O’Brien’ın bir sendika reformcusu olduğunun söylendiği Teamsters’ta da oldu. Sonra o da işçilere bir satış sözleşmesi dayattı. Fain ve O’Brien şu anda Biden ve Trump ile dolaşmakla meşgul.

Buradan çıkarılacak ders, tepedeki şahsiyetleri değiştirerek sendikaların işçileri temsil eder hale getirilemeyeceğidir. O, tabandaki işçilerden ayrı olarak kendi çıkarlarını temsil etmektedir. Bürokrasi, gerçekte temsil ettiği şirketlerin kârlarına ve servetlerine bağlıdır. Şirketlerin kârlarını savunmaya kendini adadığı için, otomotiv işçilerinin daha fazla sömürülmesine de kendini adamıştır. Bu durum şirketlerin kâr hırsını tatmin etmediğinde, sendikalar işten çıkarmaları ve fabrikaların kapatılmasını desteklemeye hazırdır.

Sendika bürokrasileri, “kendi şirketlerinin” kârlarına bağlı oldukları gibi, “kendi” kapitalist ülkelerine de bağlıdırlar. Bu nedenle her yerde savaşa destek veriyorlar, tıpkı ABD’de Shawn Fain’in Amerikan fabrikalarını “demokrasi için bir cephanelik” haline getirmekten söz etmesi gibi.

İşçi sınıfı olarak bağlantı kurmamız gereken şey, sömürüye karşı mücadelenin savaşa karşı mücadele ile aynı mücadele olduğudur: Şu soruları sorduğumuzda bağlantı kurmak daha kolay hale gelir: Savaş kimin sınıf çıkarlarına hizmet ediyor? Ve bir sınıf olarak işçilerin sömürülmesi kimin sınıfsal çıkarlarına hizmet ediyor?

Cevap, fabrikaların ve diğer üretim araçlarının sahibi olan sınıf, alın terimizle zengin olan sınıf, yani kapitalist sınıftır. Bu, Gazze’yi yok etmek için silah sağlayan ve Rusya ve Çin’e karşı bir dünya savaşı başlatmaya çalışan aynı Amerikan kapitalist sınıfıdır. İşçiler, herhangi bir büyük savaşta bizden fedakârlık yapmamızın isteneceğini anlamalıdır. Sadece ücretlerimizi değil, hayatlarımızı da isteyecekler.

Fabrikalardaki sömürüye ve yurt dışındaki emperyalist savaşa karşı mücadele, sendika bürokrasilerine ve iki kapitalist siyasi partiye güvenerek kazanılamaz. Hem yakın zamandaki mücadelelerin hem de geçmişin dersleri görmezden gelinip unutulamaz; bunlar iyice öğrenilmelidir. Ve bir kez öğrendikten sonra, bu dersleri iş arkadaşlarımızla paylaşmak bizim sorumluluğumuzdur.

Bugün burada buluştuğumuz sırada, Biden yönetimi ve Amerikan egemen sınıfının her iki partisi de ABD genelindeki üniversite kampüslerinde Gazze soykırımını protesto eden öğrencilere yönelik eşi benzeri görülmemiş ve diktatörce bir polis saldırısı gerçekleştiriyor. Binden fazla genç ve öğrenci gözaltına alınmış durumda. Benzer baskılar Almanya’da, Avustralya’da ve uluslararası alanda da yaşanıyor. İşçiler olarak, öğrencileri savunmak için bir araya gelmeliyiz. Desteğimize ihtiyaçları var. Onların mücadelesi bizim mücadelemizdir.

Kardeşlerim; biz dünya işçileri, emperyalist savaşı sonsuza dek sona erdirecek güce sahibiz. Toplumun tüm zenginliğini üreten bizleriz. Fabrikaları, tesisleri, lojistiği ve ulaşımı işleten biziz. Ancak biz işçiler tarihin derslerini öğrenmek zorundayız. Ve kendi sınıf çıkarlarımızı tanımalı ve kimin bize yalan söylediğini ve kimin bize doğruyu söylediğini nasıl anlayacağımızı öğrenmeliyiz. Dünya Sosyalist Web Sitesi ve Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi işçilere her zaman doğruyu söylüyor.

Tüm dünyadaki kardeşlerimin 1 Mayıs’ı tekrar kutlu olsun!

Emperyalist savaşı, faşizmi ve diktatörlüğü durdurun!

İşçi sınıfının sömürülmesine son verin!

Taban Komitelerinin Uluslararası İşçi İttifakı’nı inşa edin!

DEUK’a katılın ve sosyalizm için mücadele edin!