با خواندن رسانه‌ها و اظهار نظرهای رسمی درباره جشن اختتامیه جشنواره بین‌المللی فیلم امسال برلین، برلیناله، ناچارا  این سوال  پیش می‌آید که آیا کتاب‌ها دوباره در آلمان سوزانده می‌شوند؟ چونکه برخی از برندگان جوایز و هیئت داوران جشنواره‌ به‌جای اینکه سخنگوی قدرت‌ها باشند، شهامت داشتند  تا حقیقت را بگویند، مانند جنایتکاران با آنها رفتار می‌شود.

این واقعیت که فیلم هیچ سرزمین دیگری که اخراج بی‌رحمانه روستاییان فلسطینی در کرانه باختری را مستند می‌کند، هم جایزه هیئت داوران و هم جایزه تماشاگران برای فیلم‌های مستند را دریافت کرد برای ناظران اخلاق در دفاتر هیئت تحریره های مختلف و مقرهای احزاب سیاسی به سختی قابل تحمل بود.

پس از آنکه دو تن از فیلمسازان، یووال آبراهام اسرائیلی و بازل آدرا فلسطینی، نیز در مراسم اهدای جوایز کشتار غزه و آپارتاید در اسراییل را محکوم کردند و اعضای هیئت داوران جشنواره خواستار آتش بس شدند و یکی دیگر از برندگان جایزه با شال فلسطینی ظاهر شد، خشم شدید در محافل رسمی حد و مرزی نداشت. 

کریستین ترتبار، سردبیر اشپیگل ( Tagesspiegel) گفت:«خجالت آور، شرم آور، آزار دهنده  و تبلیغاتی.» «شرم برلین،» تیتر روزنامه زوددویچه تسایتونگ (Süddeutsche Zeitung ) بود. دی ولت ( Die Welt ) خشمگین از «اتمسفری نابینا به واقعیت» که « در مستی خودمحورانه خود در جستجوی صحنه بزرگی برای یهودستیزی.» لیست همچنان ادامه دارد.

با اینکه ارتش اسرائیل بیش از ۳۰٫۰۰۰ فلسطینی را به قتل رسانده، دو میلیون را آواره کرده، خانه‌ها، بیمارستان‌ها، مدارس و مساجد را به‌طور سیستماتیک ویران کرده است و در حال برنامه‌ریزی برای حمله دیگری به رفح، جایی که اکنون ۱.۵ میلیون نفر در کنار هم فشرده شده اند است، درخواست آتش بس صرف «یهود ستیزی» تلقی می شود.

فراخوان برای هماهنگی و سرکوب تحت رهبری دولت در همه جا مشهود است. قرار است تامین اعتبار عمومی هنر به ابزاری جهت سانسور تبدیل شود. ولکر بک، سیاستمدار سبز، اظهار داشت: «باید روشن شود که: هیچ پول دولتی برای یهودستیزی وجود ندارد.» و دی ولت رجز خوانی کرد: «این واقعیت که پول مالیات دهندگان در این مورد خرج می شود غیرقابل توجیه است.»

مارکو بوشمان، وزیر دادگستری فدرال (دموکرات‌های آزاد) در حال بررسی این است که آیا اظهارات بیان شده می‌تواند تحت قوانین کیفری پیگیری شود. و شهردار برلین، کای وگنر، در توییتر/ اکس هشدار داد: «من از مدیریت جدید برلیناله انتظار دارم اطمینان حاصل کند که چنین حوادثی دیگر تکرار نمی شود.»

واضح است که این فقط در مورد برلیناله نیست، بلکه در مورد سرکوب آزادی هر فعالیت هنری است. اگر هنر از گفتن حقیقت منع شده باشد، هنر نیست، تبلیغات دولتی است.

پیامدهای کمپین از این هم فراتر می رود. تهدید کننده زندگی افراد تحت تاثیر قرار گرفته است. آبراهام، کارگردان همکار هیچ سرزمین دیگری مجبور شد بازگشت خود به اسرائیل را یک روز پس از مراسم اهدای جایزه به تعویق بیاندازد، زیرا همانطور که در حساب توییتر/ اکس خود گزارش داد، «روز گذشته اوباش راستگرای اسرائیلی برای جستجوی من به خانه خانواده ام آمدند و اعضای نزدیک خانواده را که نیمه شب به شهر دیگری گریختند تهدید کردند.» او همچنان تهدید به مرگ می شود.

به گفته آبراهام، دلیل آن، توصیف مضحک سخنرانی جایزه برلیناله او به عنوان «یهود ستیزی» است. سوء استفاده شنیع آلمانی ها از این کلمه، نه تنها برای ساکت کردن منتقدان فلسطینی اسرائیل، بلکه برای ساکت کردن اسرائیلی هایی مانند من  که از آتش بس که به کشتار غزه پایان داده و اجازه آزادی گروگان های اسرائیلی را می دهد حمایت می کنند است − این کلمه یهود ستیزی را بی معنی میکند و در نتیجه یهودیان را در سراسر جهان در معرض خطر قرار میدهد.

آبراهام که مادربزرگش در یک اردوگاه کار اجباری در لیبی که توسط متحدان فاشیست ایتالیایی آلمان اداره می‌شد به دنیا آمده و خانواده پدربزرگش اکثرا توسط آلمانی‌ها در هولوکاست به قتل رسیده اند، این امر را « که سیاستمداران آلمانی در سال ۲۰۲۴ جرات این را دارند که از این اصطلاح به گونه ای علیه من استفاده کنند که خانواده ام را به خطر بیندازد خصوصا تکان دهنده می یابد. اما از همه  مهمتر، این رفتار جان کارگردان همکار فلسطینی، بازل آدرا را که تحت اشغال نظامی در محاصره شهرک های خشونت آمیز در ماسافر یاتا زندگی می کند به خطر می اندازد. او خیلی بیشتر از من در خطر است.»

آبراهام نوشت خوشحال است که فیلم هیچ سرزمین دیگری آنها جرقه بحث بین المللی مهمی را در مورد این موضوع برانگیخته است و امیدوار است که میلیون ها نفر فیلم را ببینند. او گفت که می توان از اظهاراتش در مراسم جایزه بدون خبیث جلوه دادن آنها انتقاد کرد. او افزود: «اگر این همان کاری است که شما با احساس گناه خود در مورد هولوکاست انجام می دهید، من احساس گناه شما را نمی خواهم.»

در واقع، محکوم کردن اظهارات طرفدارانه از فلسطین در برلیناله هیچ ارتباطی با مسئولیت آلمان در قبال هولوکاست ندارد. طبقه حاکمه آلمان که پس از سال ۱۹۴۵ ده ها هزار جنایتکار نازی را در دفاتر دولتی، در مناصب دادگاه و در مقام استادی دانشگاه ابقا کرد و به قاتلان دسته جمعی که تعداد زیادی از یهودیان را کشته بودند اجازه داد بدون مجازات فرار کنند، هرگز تلاش جدی برای پذیرفتن هولوکاست نکرده است. این کشور همچنین به دلایل صرفاً ژئواستراتژیک از اسرائیل که به عنوان پل ارتباطی برای منافع امپریالیستی آن در خاورمیانه عمل می کند حمایت می کند.

عداوتی که هرگونه انتقاد از نسل کشی اسرائیل در غزه به دنبال دارد انگیزه های دیگری دارد. امپریالیسم آلمان شهامتی که با آن ابراهیم، ​​آدرا و دیگر هنرمندان با تبلیغات رسمی مقابله می کنند را منادی و تجلی مخالفت گسترده با سیاست جنگی خود می داند.

غزه تنها یکی از جبهه هایی است که دولت آلمان از جنگی مرگبار حمایت می کند و به آن دامن می زند. در درگیری با روسیه در اوکراین، تنها در دو سال گذشته ۲۲ میلیارد یورو [۲۴ میلیارد دلار آمریکا] سرمایه گذاری کرده است – بدون احتساب میلیاردها دلاری که از طریق اتحادیه اروپا روانه شده است.

هرچه وضعیت در جبهه ناامید کننده تر باشد، جنگ را بیشتر تشدید می کند، که هدف آن انقیاد و تجزیه روسیه و کنترل مواد اولیه ارزشمند آن است. حتی استفاده از نیروهای زمینی و ساختن بمب اتمی خود آلمان هم اکنون در حال بررسی است. وزیر دفاع بوریس پیستوریوس می‌خواهد آلمان را « مهیا برای جنگ» کند که مستلزم افزایش بیشترهزینه‌های نظامی و کاهش‌ معادل هزینه های اجتماعی است.

این امر با روش های دموکراتیک قابل حصول نیست. سیاست جنگ از هیچ حمایتی در میان عموم مردم  برخوردار نیست. اکثریت قریب به اتفاق جوانان آماده نیستند که مانند پدربزرگ هایشان به عنوان گوشت دم توپ برای منافع شرکت ها و بانک های آلمانی مورد استفاده قرار گیرند. و طبقه کارگر از تحمل هزینه های تسلیح مجدد و جنگ از طریق اعمال دورهای بیشتر ریاضت خودداری می کند.

هنگامی که رهبر نازی جوزف گوبلز و دانشجویان و اساتید حامی او کتاب‌های کارل مارکس، لئون تروتسکی، کارل لیبکنشت، کارل فون اوسیتسکی، برتولت برشت، هاینریش مان و ده‌ها نفر دیگر را در ۱۰ مه ۱۹۳۳ در آتش انداختند، آنها ابلاغ کردند که همه مخالفان جنگ و نظامی گری را سرکوب و به قتل خواهند رساند. آزار و شکنجه هنرمندان منتقد، جوانان و کارگران تحت اتهام واهی یهود ستیزی − آزار و اذیتی که با شور و شوق توسط یهود ستیزان واقعی در صفوف AfD (آلترناتیو برای آلمان) حمایت می شود − با سنت های جنایتکارانه طبقه حاکمه آلمان مطابقت دارد.

دفاع از آزادی هنر، دموکراسی و دستاوردهای اجتماعی امروز مستقیماً با مبارزه علیه جنگ، نظامی گری و مسبب آن یعنی نظام سرمایه داری انطباق دارد.

برای خبرنامه ایمیل  وب سایت جهانی سوسیالیستی ( WSWS) ثبت نام کنید

ایمیل ضروری است

من می خواهم این خبرنامه را دریافت کنم. موافقت می کنم که هر اطلاعاتی که در این فرم ارسال می شود مطابق با خط مشی رازداری پردازش می شود و ممکن است با اطلاعات دیگر استفاده شود