۱. کمیته بین المللی انترناسیونال چهارم (ICFI) به صراحت اعلام جنگ دولت نتانیاهو علیه مردم فلسطین در پی قیام غزه علیه اشغالگری اسرائیل را محکوم می کند. فوران خشم لجام گسیخته رژیم اسرائیل، یادآور نازی‌ها، را نمی‌توان چیزی جز فراخوانی برای نابودی بخش بزرگی از جمعیت غزه تعبیر کرد. ICFI اعلامیه های حمایت کامل دولت بایدن و دولت های اتحادیه اروپا از کارزار نسل کشانه که اکنون توسط نیروهای مسلح اسرائیل طراحی و اجرا می شود را مطلقا محکوم می کند. اعزام ناو هواپیمابر آمریکایی به منطقه، نمایش زننده همبستگی امپریالیستی با حمله گسترده به مردم فلسطین است.
۲. این وظیفه طبقه کارگر در سطح بین المللی و در خود اسرائیل است که از کارگران و جوانان فلسطینی در مبارزه علیه استبداد دفاع کند. در مراکز امپریالیستی و در سراسر جهان باید اعتراضات و مخالفت با ارسال اسلحه به دولت اسرائیل صورت گیرد. در همه کشورها باید تظاهرات گسترده ای برای پایان دادن به اشغال غزه و کرانه باختری برگزار شود.
۳. ما به ویژه از طبقه کارگر اسرائیل و همه عناصر مترقی در میان جمعیت یهودی درخواست می کنیم که شوونیسم مسموم رژیم را رد کنند. کارگران و جوانان اسرائیلی باید خود را از رژیم جدا کرده و اقدامات جنایتکارانه دولت نتانیاهو که نشان دهنده منافع آنها نیست را محکوم کنند.
۴. همانطور که همیشه در طول تاریخ چنین بوده است، هر اقدام مقاومتی از سوی توده ها خشم دیوانه وار نخبگان حاکم را برمی انگیزد. بایدن، شولز، ماکرون و بقیه می توانند فریاد «تروریسم» را تا زمانی که از نفس بیفتند سر دهند. اما با وجود تبلیغات بی امان صهیونیسم، همدردی کارگران، جوانان و ستمدیدگان با فلسطینیان است. آنچه که در حال وقوع است مشخصا قیامی توده ای علیه یک اشغال وحشیانه است و منظور طبقه حاکمه از «تروریسم» به معنای تجلی هرگونه مخالفت با منافع و سیاست های اوست.
۵. مانند جنگ در اوکراین، رویدادهای فلسطین در رسانه های سرمایه داری از تمامی زمینه تاریخی خود منفک شده است. ۷۵ سال از اشغال فلسطین توسط دولت تازه تاسیس اسرائیل و اخراج ساکنان آن از سرزمینشان می گذرد. ۵۵ سال از جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ می گذرد که اشغال و الحاق کرانه باختری توسط اسرائیل آغاز شد. ۱۷ سال از جنگ ۲۰۰۶ اسراییل علیه غزه و محاصره متعاقب آن می گذرد که غزه را به تعبیر دیده بان حقوق بشر به «زندان فضای باز» تبدیل کرد. در طول دهه‌ها، کشتارها و بمباران‌های بی‌شماری در نوار زمین‌های فزاینده کوچکتری که فلسطینی‌ها روی آن متمرکز شده‌اند و همچنین مناطقی که فلسطینی‌ها به آنجا فرار کرده‌اند، نظیر کشتار فلسطینیان در سال ۱۹۸۲ در اردوگاه‌های آوارگان صبرا و شتیلا در لبنان رخ داده است.
۶. در تمام این مدت، اسرائیل توسط قدرت های امپریالیستی و بالاتر از همه ایالات متحده، که اسرائیل به عنوان نماینده اصلی او در خاورمیانه عمل کرده است، مورد حمایت قرار گرفته است. سازمان ملل متحد از اجرای قطعنامه های خود امتناع کرده، در حالی که رژیم های بورژوازی عرب با امپریالیسم و اسرائیل معامله کرده و مردم فلسطین را رها کرده اند تا مورد قتل عام و ضرب و شتم قرار گیرند. با وجود همگی این اقدامات، دولت اسرائیل و حامیان آن نتوانسته اند تلاش های فلسطینی ها را برای کسب حقوق دموکراتیک و اجتماعی خود سرکوب کنند.
۷. این لحظه تعیین کننده است. ماه‌هاست که نتانیاهو و شرکای ائتلاف فاشیست‌اش، صهیونیسم مذهبی به رهبری بازلل اسموتریچ و قدرت یهودی به رهبری ایتامار بن گویر، تعرضی را توسط نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) رهبری کرده اند. پلیس و گروه های شهرک نشین تقریباً روزانه حملاتی را به شهرها و روستاها در کرانه باختری، غزه و خود اسرائیل همراه با اقدامات تحریک آمیز در مسجد الاقصی انجام داده اند.
۸. مقاومت توده‌های فلسطینی برای نتانیاهو که حتی طبق قوانین اسرائیل یک جنایتکار است، شکستی سیاسی است. این واقعیتی در زندگی سیاسی اسرائیل است که این گانگستر بی‌وجدان به قدرت می‌چسبد تا از زندان بیرون بماند. همچنین میلیون‌ها اسرائیلی می دانند که نتانیاهو برای برانگیختن واکنشی خشونت‌آمیز که می‌تواند جهت منحرف کردن مخالفان داخلی استفاده شود، اقدام‌های تحریک‌آمیز علیه فلسطینی‌ها ترتیب داده است. اما، واکنش فلسطینی ها به نقشه های جنایتکارانه او بسیار فراتر از محاسبات نتانیاهو بوده است.
۹. حماس با وجود محاصره شدن توسط نیروهای دشمن در یک محله زاغه نشین به ظاهر غیرقابل نفوذ و تحت نظارت دائمی و ترورهای هدفمند، یک حمله نظامی با هزاران نفر را آغاز کرده است. عملیاتی در این مقیاس تنها به دلیل حمایت بی چون و چرای دو میلیون نفر از ساکنان غزه می توانست برنامه ریزی شده و مخفی بماند. این یک قیام مردمی واقعی است که علیه یک سرکوبگر به شدت مسلح انجام شده است و نمونه ای از قیام زندانیان یهودی در گتوی ورشو در سال ۱۹۴۳ و شورش گسترده طبقه کارگر ورشو علیه اشغال آلمان نازی در سال ۱۹۴۴ را تداعی میکند.
۱۰. طبقه حاکمه اسرائیل اکنون در وضعیتی است که چشم انداز ارتجاعی تامین امنیت یک دولت یهودی انحصارگرا از طریق اخراج اجباری ساکنان موجود آن تنها با کشتار جمعی و پاکسازی قومی قابل حفظ است. نتانیاهو متعهد شده است که نوار غزه به طول ۴۳ کیلومتر و عرض ۱۰ کیلومتر را به «آوار» تبدیل کند و به جمعیت اسیر آن می‌گوید که «از سر راه او کنار بکشند،» زیرا می‌داند که نمی‌توانند.
۱۱. واکنش وحشیانه نظامی از پیش آغاز شده است. در روز دوم «عملیات شمشیرهای آهنین» اسرائیل به ۸۰۰ هدف در غزه حمله کرده، برق را قطع کرده، رفت و آمد کالاها به داخل و خارج از منطقه تحت محاصره را متوقف کرده و بیمارستان‌ها و برج‌های مسکونی را که محل زندگی صدها انسان بی‌دفاع است منهدم کرده است. فلسطینی ها به دنبال پناه بردن از بمباران هوایی به مدارس آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد (UNRWA) هجوم آورده اند.
۱۲. این واقعیت محض پشت حمایت جهانی از اعلام جنگ نتانیاهو توسط دولت بایدن در ایالات متحده، و رهبران تمام قدرت های بزرگ جهان و رسانه های جمعی است. در زمان تشدید ناآرامی‌های اجتماعی و فعالیت‌های اعتصابی در سراسر جهان، طبقه حاکمه در همه جا از نمونه ای که هر گونه تجلی مخالفت مردمی را تداعی کند وحشت دارد.
۱۳. رهبران امپریالیست و دفتر تبلیغات رسانه ای آنها مخالف «تروریسم» نیستند، بلکه به مخالفت توده ای با اشغالگری و دهشتی که هر روز توسط اسرائیل اعمال می شود معترض هستند. و آنها این کار را تا و از جمله حمایت از نسل کشی فلسطینی ها و گسترش آن به یک جنگ منطقه ای علیه ایران، سوریه و لبنان انجام خواهند داد. وال استریت ژورنال در سرمقاله خود نوشت:
و لطفا دیگر «محاصره» یا «اشغال» توسط اسرائیل را محکوم نکنید. خواست کاخ سفید این است که یک هفته یا بیشتر به اسرائیل فرصت داده شود تا با دست باز واکنش نشان دهد، و سپس برای دست کشیدن روی دولت نتانیاهو حساب کند. این همیشه منوال ایالات متحده است، اما این بار نباید چنین باشد. و اگر جنگ گسترده‌تری آغاز شود، آمریکا باید تسلیحات و حمایت دیپلماتیک لازم را برای اسرائیل جهت نابودی حماس و ظرفیت نظامی حزب‌الله تامین کند.
۱۴. رسانه ها نیازی به ترس از چنین عقب نشینی توسط دولت بایدن ندارند. دیروز، وزیر دفاع لوید آستین تأیید کرد که ایالات متحده یک گروه ضربتی ناو هواپیمابر از جمله ناو هواپیمابر ۵۰ میلیارد دلاری فورد را به منطقه می فرستد و «در روزهای آینده» مهمات فراهم میکند. این صرفا اظهار «همبستگی» با اسرائیل نیست، بلکه آمادگی برای شرکت در جنگ است. در حمایت تمام عیار از واکنش نظامی اسرائیل، حتی یک کلمه در مورد کشتار فلسطینی ها گفته نمی شود. هیچ درخواستی برای خویشتن داری وجود ندارد، چه برسد به آتش بس. تنها نگرانی که اکنون در محافل امپریالیستی ابراز می شود این است که عرضه مهمات به اسرائیل ممکن است عرضه مهمات مورد نیاز برای تشدید جنگ آمریکا و ناتو علیه روسیه بر سر اوکراین را کاهش دهد.
۱۵. دولت‌ها و رسانه‌های امپریالیستی برای بی‌اعتبار کردن هرگونه ابراز حمایت از مردم فلسطین، ناچارا اتهام «یهودستیزی» را مطرح می‌کنند. این تهمت رقت بار آغشته به ریاکاری است. هنگامی که این امر در خدمت منافع آنهاست، نخبگان حاکم مشکلی ندارند که با مدافعان هیتلر و نئو نازی ها متحد شوند. دولت آلمان از تلاش‌های دانشگاهیان دست راستی برای توجیه و شستن جنایات رژیم نازی حمایت میکند. کمتر از دو هفته پیش، کل پارلمان کانادا به همراه نخست وزیر ترودو و سفیر آلمان، یاروسلاو هونکا، یکی از اعضای سابق وافن اس اس نازی، که در کشتار یهودیان در هولوکاست شرکت داشت را شدیدا مورد ستایش قرار دادند.
۱۶. رژیم نتانیاهو قادر به هر جنایتی است. اما شکست ناپذیر نیست. سبعیت وحشتناک فریادهای جنگی آن نمی تواند ترس و ناامیدی دولت او را پنهان کند. این کشور نه تنها با مقاومت توده های فلسطینی، بلکه با مخالفت فزاینده طبقه کارگر اسرائیل نیز مواجه است. در طول سال تظاهرات گسترده کارگران و جوانان اسرائیلی علیه دولت نتانیاهو و اقدامات استبدادی آن برگزار شده است. این تظاهرات توسط رهبری رسمی آن که از طرح موضوع سرکوب فلسطینیان خودداری کرد، تضعیف شد. اعلان جنگ نتانیاهو همچنین رهبران اصلی اپوزیسیون صهیونیستی، یائیر لاپید از حزب یش آتید و بنی گانتز از حزب وحدت ملی را که به طور پیش‌بینی‌شده ای پشت برنامه‌های جنگی اسرائیل صف آرایی کردند، به طور غیر قابل برگشتی افشا کرده است. مذاکرات فشرده برای تشکیل دولت وحدت ملی با نتانیاهو در جریان است.
۱۷. برای توده های کارگران و جوانان در اسرائیل، این فلسطینی ها نیستند که دشمن هستند، بلکه دولت نتانیاهو و طبقه حاکمه اسرائیل هستند. اقدامات برای براندازی اشکال دموکراتیک حکومت در اسرائیل با رشد شدید نابرابری اجتماعی و تشدید حمله به برنامه های اجتماعی مرتبط است.
۱۸. پارادوکس بزرگ تاریخی و سیاسی وضعیت کنونی این است: طبقه کارگر اسرائیل بدون مبارزه برای حقوق دموکراتیک مردم فلسطین در برابر ستمگری صهیونیستی نمی تواند از حقوق دموکراتیک خود دفاع کند. و فلسطینی‌ها نمی‌توانند به خواسته‌های خود برای حقوق دموکراتیک و برابری اجتماعی، بدون ایجاد یک اتحاد مبارزاتی با طبقه کارگر اسرائیل دست یابند، تنها چشم انداز قابل دوام یک «راه حل دو دولتی» افسانه ای نیست، بلکه یک دولت سوسیالیستی متحد کارگران یهودی و عرب است.
۱۹. مبارزه فلسطینیان هر چقدر هم که قهرمانانه باشد، بدون توسعه جنبش بین المللی طبقه کارگر برای سوسیالیسم شرایط غیرقابل تحملی که آنها با آن روبرو هستند حل نخواهد شد. این در مورد کارگران و جوانان یهودی در اسرائیل کمتر صدق نمی کند. خطر ناشی از رشد مجدد یهودی ستیزی بسیار واقعی است. اما این نه از تلاش‌های دموکراتیک توده‌های غزه و کرانه باختری اشغالی، بلکه از شوونیسم ملی ارتجاعی ناشی از سرمایه‌داری و امپریالیسم است.
۲۰. قیام در فلسطین خود بخشی از فوران در حال رشد خشم و مخالفت در قالب اعتصابات و اعتراضات گسترده در سراسر جهان است. این نیروی اجتماعی است که باید با یک برنامه و چشم انداز سوسیالیستی و انقلابی، برای پایان دادن به جنگ امپریالیستی، نابرابری و همه اشکال ستمگری بسیج شود. این چشم انداز و برنامه انترناسیونال چهارم تروتسکیسم به رهبری کمیته بین المللی است.
۹ اکتبر ۲۰۲۳