باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا در آخر هفته از ۱۳۲ میلیون دنبال‌کننده‌اش در توییتر (X) خواست تا به سازمان‌های خیریه یاری دهنده به مردم شهر درنا در لیبی که در اثر سیل ویران شده و بر اساس برآورد مقامات محلی بیش از ۲۰٫۰۰۰ نفر کشته در بر داشته است کمک کنند. 

اوباما با استناد به درخواستی از بنیاد خودش نوشت: «اگر به دنبال کمک به مردم آسیب دیده از سیل در لیبی هستید،» به این سازمان‌های امدادی مراجعه کنید.

این بیانیه موجی از اظهار نظرهای خصمانه را در رسانه های اجتماعی از سوی کسانی برانگیخت که به درستی به مسئولیت خود اوباما در ایجاد شرایط برای وقوع  این فاجعه در لیبی اشاره کردند. دولت او در سال ۲۰۱۱ جنگ آمریکا-ناتو را آغاز کرد که رژیم موجود معمر قذافی، حاکم قدیمی این کشور را نابود کرد. این بمباران جنگ داخلی طولانی مدتی به راه انداخت که هنوز ادامه دارد و کشوری را که زمانی ثروتمندترین در آفریقا بود ویران کرد.

از دیگر مقامات ارشد ایالات متحده مسئول جنگ در لیبی می توان به جو بایدن معاون رئیس جمهور وقت و هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه وقت اشاره کرد که نقش اصلی را در توجیه علنی جنگ ایفا کردند. هیلاری کلینتون از موفقیت آمریکا و ناتو در کشتن قذافی ابراز رضایت کرد و به خود بالید، «ما آمدیم، ما دیدیم، او مرد. هه هه هه هه»

رئیس جمهور کنونی بایدن درخواست مقدس مآبانه خود را برای حمایت و همدردی با مردم لیبی صادر کرد. وی هفته گذشته در بیانیه ای گفت: «جیل و من عمیق ترین تسلیت خود را به همه خانواده هایی که عزیزان خود را در سیل ویرانگر لیبی از دست داده اند می فرستیم،» و افزود که ایالات متحده بودجه اضطراری را به سازمان های امدادی ارسال می کند. هنوز هیچ مبلغ دلاری اعلام نشده است، اما در مقایسه با ۱.۱ میلیارد دلاری که ایالات متحده برای جنگ ۲۰۱۱ هزینه کرد، مبلغ بسیار ناچیزی خواهد بود، چه رسد به ده ها میلیارد دلاری که برای جنگ علیه روسیه در اوکراین هزینه شده است.

کل کمک اعلام شده توسط سازمان ملل تنها ۷۱ میلیون دلار است. این مبلغ نسبت به نیازهای وسیع انسانی و مبالغ هنگفتی که در اوکراین به هدر می رود که به میدان کشتار تبدیل شده ناچیز است. اتحادیه اروپا که نزدیک به ۴۰ میلیارد دلار برای جنگ علیه روسیه سرمایه گذاری کرده است، قول داد تنها ۵۳۷ هزار دلار به قربانیان سیل درنا کمک کند.

سازمان ملل نیز مسئولیت فاجعه لیبی را بر عهده دارد. در ۱۷ مارس ۲۰۱۱، شورای امنیت سازمان ملل اقداماتی را علیه لیبی تصویب کرد (با رای ممتنع روسیه و چین به جای وتو)، که به کشورهای عضو اجازه داد تا «تمامی اقدامات لازم را برای محافظت از غیرنظامیان در معرض خطر حمله در کشور، از جمله در بنغازی» انجام دهند. این مصوبه مهر تایید سازمان ملل را  به بهانه امپریالیستی برای حمله به لیبی، یعنی تهدید فرضی قتل عام مردم بنغازی توسط نیروهای قذافی، زد. دو روز بعد، بمباران آمریکا-ناتو آغاز شد.

آن جنگ ۲۵٫۰۰۰ لیبیایی را به قتل رساند، از جمله قذافی که توسط بنیادگرایان اسلامی که توسط پنتاگون و سیا و همچنین بریتانیا و فرانسه استخدام، آموزش دیده و مسلح شده بودند، شکنجه شد و به قتل رسید. این نیرو ها سپس توسط سیا به سوریه فرستاده شدند تا به جنبش شورشی علیه بشار اسد رئیس جمهور سوریه که به داعش معروف شد بپیوندند. بندری که این چریک های کارکشته از طریق آن منتقل شدند، شهر درنا بود که اکنون در اثر سیل ۱۰ سپتامبر تا حد زیادی ویران شده است.

 سایر اسلام‌گرایان به سمت جنوب حرکت کردند و اکثر مناطق ساحل از جمله چاد، نیجر، مالی، بورکینافاسو و جمهوری آفریقای مرکزی را بی‌ثبات کردند و خشونت را به نیجریه، پرجمعیت‌ترین کشور آفریقا گسترش دادند.

در خود لیبی، پیامدهای جنگ به رهبری ایالات متحده فاجعه بار بود. از نظر اقتصادی، مرفه ترین کشور آفریقا قبل از حمله آمریکا-ناتو، با زیرساخت های در حال فروپاشی به کشوری از فقر و محرومیت تبدیل شده است. در سال ۲۰۱۰، سال قبل از جنگ، تولید ناخالص داخلی سرانه لیبی ۱۱٫۶۱۱ دلار بود. تا سال ۲۰۲۱، این رقم تقریبا به نصف کاهش یافت و به ۵٫۹۰۹ دلار رسید. در واقع ثروت خالص این کشور از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱، برخلاف کشورهای آفریقایی نظیر اتیوپی (۵۹۱ درصد افزایش)، کنیا (۴۶۸ درصد افزایش) و نیجریه (۲۳۰ درصد افزایش)، ۲۱  درصد کاهش یافته است.

بمباران لیبی توسط آمریکا-ناتو با جنگ داخلی بین جناح های رقیب، که هر کدام توسط گروهی از قدرت های خارجی که برای کنترل ذخایر عظیم نفت و گاز این کشور، بزرگترین ذخایر آفریقا، با هم رقابت می کنند همراه شد. لیبی درحال حاظرعملا بین یک منطقه شرقی که دفتر مرکزی آن در بنغازی قرار دارد و یک منطقه غربی که از طرابلس، پایتخت کنترل می شود تقسیم شده است.

بر اساس گزارش ها، حاکمان منطقه شرق به ریاست خلیفه حفتر، که زمانی یکی از مهره های سازمان سیا بود، اما اکنون با فرانسه، روسیه و امارات متحده عربی متحد شده است، به شهر درنا به دلیل نقش آن در فعالیت های بنیادگرایان اسلامی و عوامل اطلاعاتی آمریکا با شک و تردید نگاه میکردند. آنها تمایلی به صرف منابع برای تعمیر و تقویت زیرساخت‌های آنجا، حتی پس از گزارش‌هایی مبنی بر ترک‌های قابل مشاهده در دو سد که از شهر در برابر سیل احتمالی رودخانه وادی محافظت میکرد  که معمولاً خشک بود و از مرکز آن عبور می‌کرد نداشتند. 

این دو سد بودند که تحت تأثیر طوفان دانیل شکسته شدند، رویداد اقلیمی طوفان زا که احتمالاً به دلیل تغییرات اقلیمی تقویت شده بود، بیش از ۱۵ اینچ آب، معادل میانگین بارندگی سالیانه را در عرض چند ساعت  بر روی شهر فرو ریخت. حجم عظیم آب که در اثر فرو ریختن سد بدون هیچگونه مانعی رها شده بود، بر ساکنان بی دفاع درنا سرازیر شد و تقریباً در شهری با جمعیتی نزدیک به ۱۰۰،۰۰۰ نفر، از هر چهار ساختمان یک ساختمان را با خود برد یا در گل مدفون کرد.

 البته رسانه های شرکتی آمریکایی در پوشش خود از فاجعه درباره مسئولیت مدیریت اوباما-بایدن و دولت آمریکا در قبال این فاجعه عظیم انسانی چیزی نمی گویند. هیچ کیفرخواستی، چه از نظر سیاسی و چه از نظر حقوقی، بر علیه جنایتکاران جنگی در واشنگتن نخواهد بود.

هنگامی که مجمع عمومی سازمان ملل متحد دوشنبه در شهر نیویورک تشکیل می شود، رهبران قدرت های بزرگ سخنرانی های پر افاده در مورد فوریت بسیج جهانی در حمایت از اوکراین خواهند کرد. آنها حتی ممکن است حرف های مفت در باره علل مبارزه با گرسنگی و بیماری جهانی، نیاز به کمک به قربانیان «فاجعه های طبیعی» در مراکش، لیبی، ترکیه و کشورهای بیشمار دیگر بزنند.

همزمان با این رویداد، کنفرانس دو روزه ای توسط ابتکار جهانی کلینتون، بنیادی که توسط بیل و هیلاری کلینتون اداره می شود برگزار میشود. این  امر شامل لاف زنی های هفت فرماندار ایالات متحده، چهار عضو کابینه بایدن، دو دبیر مطبوعاتی سابق کاخ سفید، یک جنایتکار جنگی واقعی، تونی بلر، نخست وزیر سابق بریتانیا، و بنا بر گزارش ها، پاپ است. در دستور کار حجیم آن هیچ اشاره ای به فاجعه لیبی یا نقش هیلاری کلینتون در آن نشده است.

همچنین گروه‌های شبه چپ و دانشگاهیان «چپ» که از جنگ آمریکا-ناتو در لیبی حمایت کردند و اکنون از جنگ آمریکا-ناتو علیه روسیه در اوکراین حمایت می‌کنند، سکوت می‌کنند. هیچ یک از این گروه ها کوچکترین استقلالی از امپریالیسم آمریکا یا رقبای اروپایی آن ندارند. دست همه آنها مانند اوباما، بایدن و کلینتون خون آلود است و مسئولیت سیاسی و اخلاقی یکی از جنایات بزرگ قرن بیست و یکم را بر عهده دارند.

فقط وب سایت جهانی سوسیالیستی و کمیته بین المللی انترناسیونال چهارم سابقه سیاسی مخالفت مداوم با امپریالیسم و ​​همه جنایات آن را دارند. ما امروز، نظیر سال ۲۰۱۲ و همانطور که هر روز در رابطه با جنگ اوکراین انجام می دهیم، به دنبال آگاه کردن طبقه کارگر در همه کشورها در مورد ضرورت مبارزه سیاسی علیه امپریالیسم و ​​اتحاد بین المللی هستیم.