برای بحث در مورد عضویت در شبکه کمیته کارگران عادی خودروسازی، فرم انتهای بیانیه را پر کنید. با ارسال پیامک AUTO به (۸۶۶) ۸۴۷ - ۱۰۸۶، برای به‌روزرسانی پیامک ها درباره مبارزه سه قرارداد بزرگ ثبت‌نام کنید.

در عرض کمی بیش از دو ماه، در ۱۴ سپتامبر، قراردادهای ۱۵۰٫۰۰۰ عضو اتحادیه کارگران خودروسازی در فورد، جنرال موتورز و استلانتیس منقضی می شوند. برای اولین بار پس از سالها، قراردادهای ۲۰٫۰۰۰ کارگر دیگر سه شرکت بزرگ  در کانادا همزمان منقضی می شوند، و فرصتی خارق العاده برای یک مبارزه قدرتمند و هماهنگ بین المللی را ارایه میکند.

برای اطمینان از استفاده از این فرصت و منتج شدن به یک پیروزی واضح برای کارگران، ما خواهان تشکیل کمیته های کارگران عادی در هر کارخانه، انبار و محل کار هستیم.

یک شبکه صنعتی سراسری از چنین کمیته‌هایی چارچوب سازمانی لازم را برای مبارزه هماهنگ و متحد همه کارگران برای دستمزدهای بالاتر و شرایط شغلی مناسب فراهم می‌کند و زمینه را برای یک اعتصاب بین‌المللی کارگران فورد، جنرال موتورز و استلانتیس در سراسر آمریکای شمالی آماده می‌کند.

مطالبات ما

۱. اخراج ها  و تعطیلی کارخانه را متوقف کنید!

۲. افزایش ۴۰ درصدی دستمزد!

۳. احیاء تعدیل هزینه زندگی!

۴. به تمامی معیارهای  طبقه بندی و ترفیع حقوقی پایان دهید; طبقه های پایین‌تر را به بالاترین حقوق و مزایا ارتقاء دهید!

۵. تمام کارگران موقت و نیمه وقت را با حقوق و مزایا ی کامل  به تمام وقت انتقال دهید!

۶. تامین مالی کامل بازنشستگی و مراقبت های بهداشتی با کیفیت بالا برای همه کارگران فعلی و بازنشستگان!

۷. ۸ ساعت کار روزانه را مجددا برقرار کنید!

۸. کنترل کارگران عادی بر سرعت و استانداردهای خط تولید!

خطوط مبارزات قراردادی به کدام سمت پیش می رود

کارگران وارد یک نبرد تاریخی می شوند. همه شرکت‌های خودروسازی برای تسلط بر بازارها و فناوری‌های وسایل نقلیه الکتریکی درگیر در رقابتی شدید برای تجدید ساختار عملیات خود، کاهش هزینه‌ها و تعدیل مشاغل هستند. این شرکت‌ها مصمم هستند تا هزینه انتقال به خودروهای برقی را با حفظ کردن سودهای عظیم خود از طریق افزایش استثمار کارگران، چه با نگه داشتن دستمزدها زیر خط تورم، طولانی‌تر کردن روز کاری، افزایش ظرفیتهای تولید یا سایر ابزارها تامین کنند.

با تلاقی انتقال به خودروهای برقی با بحران اقتصادی قریب الوقوع و هزینه های کلان ایالات متحده برای ارتش و جنگ، غول های خودروسازی در حال آماده شدن برای راه انداختن حمام خون شغلی در سراسر جهان هستند که معیشت صدها هزار یا حتی میلیون ها کارگر را در معرض خطر قرار می دهد. جیم فارلی، مدیرعامل فورد اظهار کرده است که  ۴۰ درصد نیروی کار کمتر برای تولید خودروهای برقی مورد نیاز است.

این شرکت ها به وضوح برای اعتصاب آماده می شوند و در تلاش برای ارعاب کارگران هستند. استلانتیس در اقدامی تحریک‌آمیز، تعدادی از کارخانه‌های خود را از ۵ ژوئیه برای ۹۰ روز در «وضعیت بحرانی » قرار داده است، یعنی کارگران مجبور میشوند ۱۲ ساعت در روز، هفت روز در هفته کار کنند. دستگاه اتحادیه کارگران خودروسازی هیچ مخالفتی جدی ارائه نمی‌کند و به شرکت اجازه می‌دهد تا قبل از دست زدن به اعتصاب، اقلام را ذخیره کند.

شرایطی که کارگران  تا حالا با آن روبرو بوده اند غیرقابل تحمل است.

کارگران متحمل افول شدید دستمزد واقعی و شرایط کاری شده اند. افزایش ناچیز دستمزدها − اگر کارگران اصلاً افزایشی دریافت کرده باشند − با افزایش هزینه‌های زندگی بسیار فراتر از آن بلعیده شده است و قیمت غذا به تنهایی از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ بیش از ۲۰ درصد افزایش یافته است. با هرچه بیشتر برنامه های کاری ۱۰ یا ۱۲ ساعت در روز، شش یا هفت روز در هفته، روز کاری هشت ساعته تقریبا به امری در گذشته تبدیل شده است،. همزمان، کارگران شیفتی بدون هشدار اخراج می‌شوند، که منجر به تقلا برای دستیابی به کمک‌ هزینه های بیکاری می‌شود، و کارگران موقت توسط اتحادیه کارگران خودروسازی بدون هیچ گونه حمایتی به حال خود رها می‌شوند.

تعقیب دیوانه وار برای کسب سود توسط شرکت ها، کارخانه ها را در به اصطلاح ثروتمندترین کشورهای جهان به بیگارخانه ها و تله های مرگ تبدیل کرده است که در آن کارگران روزانه کشته، معلول و بیمار می شوند. در سه سال کووید ۱۹، تعداد بی‌شماری از کارگران خودروسازی به دلیل اولویت‌دادن سود بر زندگی، بی جهت جان خود را از دست دادند. علیرغم اعلام نادرست «پایان» بیماری جهان گیر از سوی تمامی تشکیلات سیاسی و رسانه‌ها، ویروس همچنان به شیوع و تکامل خود ادامه می‌دهد و کارگران را بارها و بارها آلوده میکند و احتمال تاثیرات ناتوان کننده کووید طولانی را افزایش می دهد. 

خودروسازان جهانی مشاغل کارگران را در سطح بین المللی از بین می برند. کارخانه هایی که فقط چند سال پیش هزاران نفر را به کار می گرفتند − مانند مونتاژ استلانتیس بلویدر در ایلینوی و موتور فورد رومئو در میشیگان − دیگر فعال نیستند، که تنها صحنه های آغازین حمله جدید شرکتی علیه مشاغل کارگران است.

در هفته‌های اخیر، فورد تعدیل مشاغل صدها کارمند تمام وقت و قراردادی را در استرالیا، کانادا و ایالات متحده اعلام کرده است و موج اخراجی های انجام شده در طی سال گذشته در آلمان، اسپانیا، هند و جاهای دیگر را گسترش داده است. در ۲۸ ژوئن، استلانتیس تعطیلی کارخانه موتور خود را در وین اتریش، با اخراج ۳۰۰ کارگر اعلام کرد و همچنین صدها یا هزاران شغل را در سال جاری در ایالات متحده، ایتالیا و اسلواکی از بین برده است. همزمان جنرال موتورز در حال از بین بردن هزاران شغل از طریق بازخرید است.

کارگران جوان توانایی تشکیل خانواده یا نقل مکان از خانه والدین خود را ندارند. کارگران بازنشسته به سختی می توانند غذای خود را تامین کنند یا قبض هزینه ها را با  حقوق بازنشستگی ناچیز خود بپردازند. کارگران در سراسر جهان هرچه بیشتر متقاعد می شوند که این وضعیت نمی تواند آنطور که هست پیش برود و چیزی باید تغییر کند.

در سال ۲۰۲۳، کارگران بارها و بارها دست به اعتصابات گسترده ای زده اند که شامل صدها هزار یا میلیون ها نفر بوده است، از کارگران در فرانسه که مخالف کاهش حقوق بازنشستگی رئیس جمهور ماکرون هستند، تا رانندگان قطار در آلمان، خلبانان در اسپانیا، کارکنان بهداشت و درمان و معلمان در بریتانیا، و کارگران بخش عمومی، بندر و واگن باری در کانادا با افزایش هزینه های غذا و انرژی مبارزه می کنند. در ایالات متحده، کارگران بارها و بارها در سال‌های اخیر به دنبال مقابله بوده اند، از مبارزه ۱۰۰٫۰۰۰ کارگر راه‌آهن در سال ۲۰۲۲ گرفته تا اعتصاب‌های ۵۰٫۰۰۰ کارگر دانشگاهی و اتحادیه کارگران خودروسازی  در ساحل غربی در پاییز گذشته و اعتصاب‌های جاری کارگران لوکوموتیو پنسیلوانیا و ده ها هزار نویسنده سینما و تلویزیون.

اما، در هر مورد، مانع اصلی کارگران در مبارزه، بوروکراسی های اتحادیه های کارگری است که به طور سیستماتیک اعتصابات را منزوی و مختل کرده و خواسته های شرکت ها و دولت را به اجرا در می آورند.

بوروکراسی طرفدار شرکتی اتحادیه کارگران خودروسازی تحت مدیریت فاین ادامه دارد

اگر تبانی بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی نبود، کاهش شدید استانداردهای زندگی کارگران خودرو − که زمانی یکی از بالاترین‌ترین ها در میان کارگران صنعتی در جهان بود − ممکن نبود. در طول ۴۰ سال گذشته، مدیران اتحادیه کارگران خودروسازی با متصدیان برای تحمیل سیستم طبقه بندی، حذف تعدیل هزینه های زندگی و حقوق بازنشستگی، کاهش دستمزد ها و از بین بردن صدها هزار شغل همکاری کرده اند.

ماشین اتحادیه کارگران خودروسازی، مانند یونیفور (بزرگترین اتحادیه بخش خصوصی) در کانادا و دستگاه های اتحادیه های طرفدار شرکتی در سایر کشورها، فقط یک «اتحادیه» در اسم است. به جای اینکه کارگران را متحد کند و برای منافع ما بجنگد، ما را منزوی می کند و دائماً برای اجرای مطالبات شرکت تلاش می کند. طبق گزارش‌های خبری اخیر، یک رسوایی بزرگ فساد مالی نشان داد که مقامات ارشد اتحادیه از شرکت ها رشوه‌ می‌گرفتند یا حق عضویت کارگران را اختلاس می‌کردند، و تحقیقات فدرال درباره تخلفات رسمی همچنان ادامه دارد.

۹۰ روز اول مدیریت شاون فاین، رئیس اتحادیه کارگران خودروسازی و اتحاد همه کارگران برای دموکراسی (UAWD) نشانی انکار ناپذیر است که مشکل وجود چند «سیب گندیده» در رهبری اتحادیه نیست. مسئله، دستگاه عظیم اتحادیه‌ است که کاملاً در اختیار شرکت‌ها است و جوابگو به  کارگران عادی نیست.

زیر نظر فاین و اتحاد همه کارگران برای دموکراسی، بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی به اعتصاب کارگران باتری خودروی کلاریوس خیانت کرد و به همان اندازه روسای سابق اتحادیه کارگران خودروسازی، ری کوری، گری جونز یا دنیس ویلیامز خائنانه عمل کرد. اتحادیه کارگران خودروسازی ناحیه ۱۲، مدیر اتحادیه کارگران خودروسازی ناحیه ۲ بی، دیو گرین، و اتحادیه کارگران خودروسازی بین المللی قرارداد مورد نظر شرکتی را به کارگران تحمیل کردند که تنها شامل ۳ درصد افزایش دستمزد و ۱۲ ساعت روز کاری بدون اضافه کاری بود.

کارگران کلاریوس شجاعانه جنگیدند، و دو بار بر علیه توافقات اتحادیه کارگران خودروسازی با مدیریت شورش کردند، و به رد آنها ابتدا با ۹۸ و سپس ۷۶ درصد رای دادند. مقامات اتحادیه به این رای‌های «منفی» قاطعانه نه با گوش دادن به مطالبات کارگران، بلکه با کنار کشیدن جهت پایان دادن به مبارزاتشان واکنش نشان دادند، و از این که سرپیچی کارگران منجر به برانگیختن مخالفت شده و آنها را تشویق به اقدام مستقل کند وحشت داشتند. اتحادیه کارگران خودروسازی کارگران کلاریوس را با تنها ۵۰۰ دلار در هفته دستمزد اعتصابی گرسنه نگه داشت، آنها را در مورد گفتگوهای خود با مدیریت در تاریکی نگه داشت، و تنها −نکات مد نظر «برگزیده » قرارداد را قبل از رای های  تاییدی ارائه کرد و عملاً اعتصاب را خفه کرد تا سایر اعضای اتحادیه کارگران خودروسازی را بی اطلاع نگه دارد.

اگر شک و شبهه‌ای در مورد جایگاه مدیریت فاین وجود داشت، باید یکباره و برای همیشه با تصمیمش برای دستور دادن به اعضای محلی اتحادیه کارگران خودروسازی در سه شرکت بزرگ برای ادامه کار با باتری‌های تولید شده توسط اعتصاب شکنان کارخانه کلاریوس اوهایو، علی‌رغم حمایت گسترده کارگران با گسترش اعتصاب، برطرف شده باشد. گروهی از کمیته‌های عادی کارگران − در جنرال موتورز فلینت و لنسینگ و کامیون سازی استلانتیس وارن − علیه تبانی بوروکراسی با شرکت‌ها مبارزه کردند و مکرراً خواستار اعمال ممنوعیت استفاده از باتری‌های ساخته شده توسط اعتصاب شکنان شدند.

اقدامات طرفدار شرکتی اتحادیه کارگران خودروسازی به هیچ وجه تنها به کلاریوس محدود نمی شود. در ماه ژوئن، دود بی‌سابقه حاصل از آتش‌سوزی جنگلی از کانادا، ناشی از تغییرات اقلیمی، گیاهان را در میشیگان، اوهایو، ایندیانا، ایلینویز و سایر ایالت‌ها با غبارآلوده خفقان آور پوشش داد. در برخی از کارخانه‌هایی که بدترین آسیب را دیده‌اند، کارگران به سختی نفس می‌کشیدند و گزارش‌هایی مبنی بر مرگ تعدادی از آنها در خطوط تولید وجود دارد. فاین و مقامات اتحادیه کارگران خودروسازی حتی یک کلمه در دفاع از کارگران نگفتند و به شرکت ها اجازه دادند در شرایط خطرناک به تولید ادامه دهند.

اقدامات اعتصاب‌ شکنانه تشکیلات فاین و بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی در کلاریوس، و سکوت آنها در هنگام آتش‌سوزی‌های جنگلی، هشداری است درباره برنامه‌ریزی آن‌ها در سه شرکت بزرگ و شرکت‌های دیگر، نظیر قطعه‌سازان و کامیون سازی ماک، که قراردادهای آنها در سال جاری منقضی می‌شوند.

دفتر مرکزی اتحادیه کارگران خودروسازی که به عنوان منتقدان ستیزه جوی «طمع شرکتی» پز میدهد، اخیراً بیانیه ها و ویدیوهایی را منتشر کرده است که در آن سودهای عظیم سه شرکت بزرگ در دهه گذشته، که مجموعاً بالغ بر یک چهارم تریلیون بوده برجسته شده است. فاین می‌گوید: «اعضاء هرگز از فداکاری‌ هایی که ما در سال ۲۰۰۹ کردیم کاملا بهبود نیافتند.»

چه تزویری! تجدید ساختار بی رحمانه مصوبه سال ۲۰۰۹ با حمایت بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی از جمله خود فاین صورت گرفت. فاین قرارداد ۲۰۰۹ را به عنوان یکی از اعضای کمیته چانه زنی ملی اتحادیه کارگران خودروسازی کرایسلر تایید کرد و در آن زمان گفت: «ما از این موضوع خوشحال نیستیم، اما شما کاری را که باید انجام شود باید انجام دهید.»

در حالی که از آن زمان به بعد، کارگران عادی سال بعد از سال همچنان شاهد بدتر شدن درآمد و شرایط کاری خود بوده‌اند، برخی از «اعضای اتحادیه کارگران خودروسازی» − از جمله خود فاین و صدها نفر دیگر از مقامات اتحادیه کارگران خودروسازی که حقوق شش رقمی دارند − بدون شک چند مولتی میلیونر در «خانه همبستگی،» شاهد افزایش ثروت و ارزش سهام خود بوده اند. این منافع اجتماعی بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی است که باعث خصومت آنها با هر و همه مبارزات کارگران است که سود شرکت ها را تهدید می کند. دستگاه اتحادیه کارگران خودروسازی  ابزار و مجری مدیریت است نه نماینده کارگران.

برنامه ای برای تامین نیازهای کارگران

شبکه کمیته کارگران عادی خودروسازی، بخشی از اتحاد بین‌المللی کمیته‌های کارگران عادی، باید خواسته‌های خود را نه بر اساس آنچه که مدیران شرکت ادعا می‌کنند می‌توانند بپردازند، بلکه بر اساس آنچه کارگران برای برخورداری از یک استاندارد زندگی آبرومندانه نیاز دارند استوار کنند. 

لذا فهرست مطالبات زیر را به عنوان مبنای لازم برای هرگونه قرارداد جدید در صنعت خودروسازی پیشنهاد می کنیم:

۱. نه به حتی یک اخراج یا بستن کارخانه! پیشرفت‌های اتوماتیک سازی و فناوری باید برای کوتاه‌تر کردن هفته کاری به کار گرفته شوند، نه برای بیکار کردن کارگران و افزایش منفعت. اگر خودروهای برقی برای ساختن به ساعات کاری کمتری نیاز دارند، باید هفته کاری را از ۴۰، ۵۰ و حتی ۶۰ ساعت کاری طاقت فرسا به ۳۰ ساعت در هفته بدون کاهش دستمزد کاهش داد و کار را بین همه کارگران تقسیم کرد.

۲. افزایش ۴۰ درصدی دستمزد عمومی و احیاء تعدیل هزینه زندگی می یابد سال ها ثابت ماندن دستمزدها و ویرانی ناشی از تورم بالا را جبران کند.

۳. پایان دادن به تمام معیارهای طبقه بندی و ترفیع حقوقی با بالا آوردن سریع سطوح پایین‌تر به بالاترین حقوق و مزایا.

۴. انتقال کلیه کارگران موقت و پاره وقت به وضعیت تمام وقت با حقوق و مزایای کامل.

۵. تامین مالی کامل بازنشستگی و مراقبت های بهداشتی با کیفیت بالا برای همه کارگران و بازنشستگان فعلی.

۶. برقراری مجدد هشت ساعت روز کاری با دستمزدی که به ما این امکان را می دهد تا مایحتاج خود و خانواده خود را تامین کنیم.

۷. کنترل کارگران عادی بر سرعت و استانداردهای خط تولید، که باید توسط کمیته های کارگران عادی محلی مورد مذاکره قرار گیرد تا اطمینان حاصل شود که سلامت و ایمنی کارگران در اولویت قرار دارد.

سوالی که کارگران با آن روبرو هستند نه اگر بلکه چگونه می توان این مطالبات را به دست آورد.

بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی این توهم را ترویج می‌کند که مدیران شرکت‌ها را می‌توان تحت فشار قرار داد تا کار درست را انجام دهند، و این که علایق منفعتی شرکت‌ها را می‌توان با منافع کارگران آشتی داد.

همزمان، دستگاه اتحادیه در تلاش است تا از حزب دمکرات حمایت کند و کارگران را متقاعد کند که این حزب بزرگ شرکتی قابل اعتماد است. خودداری موقت اتحادیه کارگران خودروسازی از حمایت رسمی از انتخاب مجدد بایدن چیزی به غیر از تلاش برای حمایت اجتناب ناپذیر آنها در ازای تعهدات ساختگی رئیس جمهور برای «ایستادن در کنار کارگران» در انتقال به خودروهای الکتریکی نیست.

در پشت صحنه، دستگاه اتحادیه کارگران خودروسازی با امید افزایش درآمدهر گونه استراتژی مبتنی بر «فشار» بر مدیریت شرکت ها و نمایندگان آنها در احزاب دموکرات و جمهوری خواه بارها و بارها برای طبقه کارگر فاجعه بار بوده است. لازم به  یادآوری است که آخرین تجدید ساختار ویرانگر صنعت خودرو به هزینه کارگران در سال ۲۰۰۹ در دولت اوباما و با معاونت رئیس جمهور بایدن صورت گرفت.

در آن زمان هم مثل الان، شرکت ها، کاخ سفید و بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی برای کاهش دستمزد کارگران، از بین بردن هزاران شغل و بستن کارخانه ها توطئه کردند. اما این بار مخاطرات حتی بیشتر است، زیرا دولت بایدن به دنبال استفاده از بوروکراسی های اتحادیه برای انضباط طبقه کارگر، جلوگیری از اعتصابات و ممانعت از توسعه جنبش کارگری که اهداف جنگی واشنگتن علیه روسیه و چین را که تهدید می کند به یک جنگ جهانی جدید فاجعه بار تبدیل شود مختل کند. ناشی از عوارض به دنبال حمایت دولتی و شرکتی برای «سازماندهی» باتری‌های برقی جدید و کارخانه‌های مونتاژ است. برخلاف انتقادهای عوام فریبانه فاین از دستمزدهای فقیرانه کارگران باتری آلتیمم، دستگاه اتحادیه کارگران خودروسازی کاملاً مایل است همانطور که قبلاً در زیر سیستم های جنرال موتورز و جاهای دیگر عمل کرده است بر گسترش قراردادهای جداگانه و کاهش دستمزدها در سراسر صنعت خودروهای برقی نظارت کند. 

در واضح‌ترین نشانه‌ تاکنونی قصد کاخ سفید برای تحمیل مطالبات شرکت‌ها، دولت بایدن از ژن اسپرلینگ، یکی از مقامات بلندپایه حزب دموکرات، برای هماهنگی مداخله خود در مذاکرات قرارداد با ۳ شرکت بزرگ استفاده کرده است. اسپرلینگ دشمن مجرب طبقه کارگر است، زیرا در گروه کاری صنعت خودروی اوباما خدمت کرده است که دستمزد تمام افراد جدیدا استخدام شده را به نصف کاهش داد و همچنین نقشی کلیدی در ورشکستگی اجباری دیترویت در سال ۲۰۱۳ ایفا کرد.

کارگران خودروسازی در این مبارزه نه از طریق توسل به مدیران شرکت ها و سیاستمداران بزرگ تجاری، بلکه با مبارزه طبقاتی سخت و سازش ناپذیر پیروز خواهند شد. متحدان کارگران در اتاق های هیئت مدیره شرکت ها یا سالن های مجلس نیستند، بلکه در میان میلیون ها کارگر در سراسر ایالات متحده و سایر کشورها هستند که همچنین به دنبال مبارزه با استثمار شرکتی هستند، از جمله ۳۵۰٫۰۰۰ کارگر اتحادیه خدمات پستی که قراردادشان در پایان ماه جولای منقضی می شود.

برای تضمین کنترل این مبارزه در دست کارگران، ما خواهان انجام اقدامات زیر هستیم:

۱. مذاکرات درهای بسته بین مقامات اتحادیه کارگران خودروسازی و شرکت بس است! دلیلی وجود ندارد که به «به روز رسانی های چانه زنی» ارائه شده توسط بخش ارتباطات اتحادیه کارگران خودروسازی ایمان بیاوریم. تمام گفتگوهای قراردادی باید به صورت زنده پخش شود و تحت نظارت کارگران منتخب عادی قرار گیرد.

۲. هر اعتصابی باید در سطح سه شرکت بزرگ صورت پذیرد. با توجه به ویژگی جهانی صنعت خودروسازی و ارتباطات پیچیده زنجیره تامین، مفهوم «شرکت مورد نظر» در مذاکرات قراردادی به طرز مفتضحانه ای منسوخ شده است. دست از کار کشیدن در یک شرکت منزوی − مانند اعتصاب جنرال موتورز در سال ۲۰۱۹ − به ناچار موقعیت کارگران را تضعیف کرده و به شرکت ها دست بالا را خواهد داد.

ما به «کمپین های قراردادی» عقیم که توسط بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی انجام می شود، که کاملاً نمایشی است نیاز نداریم. زمان زیادی برای یک اعتصاب ملی و حتی بین المللی که برادران و خواهران ما در کانادا، مکزیک و فراتر از آن در آن درگیر شوند، از دست رفته است.

۳. حق اعتصاب باید به ۱۰۰۰ دلار در هفته افزایش یابد. صندوق اعتصاب اتحادیه کارگران خودروسازی، که بالغ بر ۸۲۵ میلیون دلار است، برای چندین دهه به عنوان صندوقی مالی نامشروع برای رفاه بوروکراسی مورد استفاده قرار گرفته است. اما صندوق اعتصاب با پول حق الزحمه ما ساخته شده و باید برای تامین منابع کافی برای مبارزات ما مورد استفاده قرار گیرد.

انتخابات ۲۰۲۲ اتحادیه کارگران خودروسازی

طی دو سال گذشته، یک سری شورش ها توسط کارگران خودروسازی به وقوع پیوسته  است. از کامیون سازی ولوو، شرکت دانا و جاندیر در سال ۲۰۲۱، به ونترا و دیترویت دیزل در سال ۲۰۲۲، به کلاریوس در سال ۲۰۲۳، کارگران بارها و بارها سرسختانه به قراردادهای مدیریت اتحادیه کارگران خودروسازی، غالبا با ۹۰ درصد یا بیشتر، رای منفی داده اند. در تعدادی از موارد، مانند ولوو، دانا، دیر و کلاریوس، کمیته‌های کارگران عادی که توسط کارگران تشکیل شده بود، نقش مهمی در افشای دروغ‌های مدیریت و بوروکراسی اتحادیه کارگران خودروسازی و تحکیم مخالفت با توطئه‌های آنها داشته اند.

در انتخابات ملی اتحادیه کارگران خودروسازی در سال گذشته، ویل لیمن − کارگر عادی کامیون سازی ماک − مبارزه کرد تا به این شورش در حال توسعه لحن و برنامه ای آگاهانه بدهد.

لیمن سوسیالیست، برای ریاست اتحادیه کارگران خودرو نامزد شد و خواستار کنترل تمامی قدرت و تصمیم‌گیری در دستان کارگران کف کارخانه و سایر مکان‌های کاری شد، از جمله:

۱. نه اصلاح بوروکراسی موجود، بلکه لغو آن.

۲. پایان دادن به تمام نهادهای شرکتی اتحادیه کارگران خودروسازی، از جمله «مراکز آموزشی» مشترک که چیزی جز  منابع مالی متفرقه نامشروع برای دستگاه نیستند.

۳. کنترل کامل کارگران عادی بر تمام دارایی های اتحادیه کارگران خودرو، همراه با چانه زنی و شمارش آرا.

۴. برنامه ای برای مبارزه برای آنچه کارگران نیاز دارند، نه آنچه قابل قبول شرکت ها است.

همراه با این خواسته‌ها، لیمن به عنوان حامی اتحادیه بین‌المللی کمیته‌های کارگران عادی (IWA RFC) نامزد شد و از کارگران خواست دیدگاه و استراتژی بین‌المللی را در مخالفت با ملی‌گرایی ترویج شده توسط همه بخش‌های بوروکراسی اتحادیه کارگران خودرو اتخاذ کنند.

دستگاه اتحادیه کارگران خودروسازی، همراه با ناظر اتحادیه کارگران خودروسازی که اسماً وظیفه نظارت بر آن و ریشه‌کنی فساد را بر عهده دارد، تا حد امکان  به تلاش برای سرکوب مشارکت در اولین انتخابات مستقیم ملی اتحادیه واکنش نشان داد. میزان مشارکت در دور اول پاییز گذشته به طرز مفتضحانه ای پایین و ۹ درصد بود − با تنها ۱۰۴٫۷۶۶ رای از ۱.۱ میلیون عضو فعال و بازنشسته − و در دور دوم  به سختی بیشتر بود. ده ها، اگر نگوییم صدها هزاران کارگر صرفا هرگز مطلع نشدند که انتخاباتی در حال برگزاری است یا به آنها برگه رای گیری داده نشده است.

موسسات حقوقی شرکتی که مسئول «ناظر اتحادیه کارگران خودروسازی» نیز هستند − جنر و بلاک ( Jenner & (Block و کراول و مورینگ (Crowell & Moring) − برای سرپوش گذاشتن بر فعالیت‌های ضد دموکراتیک بوروکراسی تلاش کردند. همانطور که کمپین لیمن فاش کرد، شرکت های حقوقی ناظر جایگاه تضاد منافع وقیحانه بودند: جنر و بلاک برای چندین دهه به عنوان نماینده قانونی برای جنرال موتورز خدمت کرده است، در حالی که کراول و مورینگ نماینده شرکت هایی مانند جنرال موتورز، دایملر، کاترپیلار، دانا و دیگران بوده است.

فاین نهایتا در ماه مارس و پس از کسب تنها ۳ درصد از آرای کارگران عادی، به عنوان رئیس اتحادیه کارگران خودروسازی سوگند یاد کرد. به دنبال سرپوش گذاشتن بر پایه نامشروع ریاست خودش،  فاین و اتحادیه کارگران خودروسازی شواهد سلب حق رای سیستماتیک رای دهندگان در انتخابات را پنهان کردند و در مخالفت مستقیم با همه اعلامیه های آنها مبنی بر بازگرداندن «دموکراسی» و «شفافیت» در اتحادیه عمل می کنند.

ضمنا، دولت و مدیریت بایدن برای حمایت از فاین و مشروع جلوه دادن انتخابات تقلبی اتحادیه کارگران خودروسازی تلاش کردند. در اواخر ژوئن، وزارت کار شکایت ارائه شده توسط لیمن را رد کرد، در حالی که هیچ توضیحی برای انکار یا واکنش به شواهدی مبنی بر سرکوب رای دهندگان که لیمن گردآوری کرده بود، ارائه نکرد. برای دومین بار، لیمن در دفاع از حقوق کارگران عادی به دادگاه رفت و شکایتی علیه وزارت کار تنظیم کرد و خواستار برگزاری مجدد انتخابات شد که در آن به همه اعضای اتحادیه کارگران خودروسازی اطلاع رسانی کافی داده شود.

مبارزه برای قدرت و اتحاد بین المللی کارگران عادی 

قدرت اجتماعی بکر طبقه کارگر بسیار بزرگتر از هر زمان دیگری در تاریخ است. درست است که مدیریت شرکت ها و نمایندگان سیاسی آنها سرسخت هستند، اما آنها همچنین عمیقاً از احتمال رو به رشد یک موج اعتصابی هماهنگ بین المللی و جنبش طبقه کارگر وحشت دارند.

به ویژه از سال ۲۰۱۹، کارگران بارها تلاش کردند تا مبارزات خود را در آن سوی مرزها در شورش علیه بوروکراسی ملی گرایانه اتحادیه ها پیوند دهند. از فوران سلسله اعتصابات مستقل از اتحادیه، که در نهایت شامل بیش از ۷٫۰۰۰ کارگر قطعات خودروسازی، که در ژانویه ۲۰۱۹ در ماتاموروس مکزیک فوران کرد; به امتناع شجاعانه کارگران مجتمع مونتاژ جنرال موتورز سیلائوی مکزیک برای افزایش تولید و تضعیف اعتصاب جنرال موتورز در ایالات متحده; به اعتصابات مستقل از اتحادیه در واکنش به تعطیلی کارخانه‌های خودروسازی در ایتالیا، اسپانیا، کانادا و ایالات متحده در مارس ۲۰۲۰ به دلیل کووید ۱۹; به اقدام خودجوشانه کارگران ولوو در بلژیک در پاسخ به اعتصاب کامیون‌های ولوو در سال ۲۰۲۱.

پتانسیل عینی کارگران برای هماهنگ کردن مبارزات خود در سراسر جهان بسیار زیاد است. با استفاده از تلفن‌های هوشمند، رسانه‌های اجتماعی، ابزارهای ترجمه خودکار و سایر فناوری‌ها، کارگران می‌توانند به طور آنی با برادران و خواهران هم طبقه خود در هر کشور دیگری ارتباط برقرار کنند. طبقه کارگر در سرتاسر جهان، در حالی که با مشکلات مشابهی مواجه است و توسط همان تعداد انگشت شماری از شرکت های فراملی مورد استثمار قرار می گیرد  در شبکه ای وسیع از تولید به همدیگر پیوند خورده است.

اتحاد بین‌المللی کمیته‌های کارگران عادی (IWA-RFC) در حال مبارزه است تا تشکیلاتی جهانی برای کارگران سازماندهی کند تا بتوانند از قدرت بالقوه خود بهره برداری کنند، ازبند بوروکراسی‌های اتحادیه رهایی یابند و برنامه اقدام مشترکی را در سراسر کارخانه ها، شرکت ها، صنایع و مرزهای ملی تدوین کنند. این امر نه تنها کارگران خودرو، بلکه کارگران پست، معلمان، کارگران حمل و نقل، کارگران راه آهن و سایر بخش های طبقه کارگر را در مبارزه علیه نابرابری و جنگ امپریالیستی متحد می کند.

هیچ زمانی برای از دست دادن نداریم. شرکت‌ها و بوروکراسی‌های اتحادیه‌ها هم اکنون در حال طرح ریزی هستند که چگونه کارگران خودروسازی را در نبرد آینده شکست دهند. کارگران باید استراتژی و سازمان خودشان را به طور  سیستماتیک و خستگی ناپذیر طرح ریزی کنند.

همین امروز برای عضویت در شبکه کمیته های کارگران عادی خودروسازی و IWA-RFC ثبت نام کنید. ما موانع تصنعی نژاد، ملیت و سایر تقسیم‌بندی‌ها که توسط شرکت‌ها و بوروکراسی اتحادیه‌ها بر کارگران تحمیل شده است را از بین خواهیم برد و همه کارگرانی را که به دنبال مبارزه برای منافع مشترک خود هستند به هم پیوند خواهیم داد. ما به شما در ایجاد کمیته های کارگران عادی در محل کارتان کمک خواهیم کرد و ابزاری برای برقراری ارتباط و به اشتراک گذاری اطلاعات با کارگران در جاهای دیگر فراهم می کنیم.

نتیجه این مبارزه بستگی به تصمیم کارگران دارد. تصمیم بگیرید که به جنبش قدرت به کارگران عادی بپیوندید!

من می خواهم در مورد پیوستن یا ایجاد یک کمیته کارگران عادی خودروسازی بحث کنم:

نام (الزامی)

نام خانوادگی (الزامی)

تلفن همراه (اختیاری)

لطفاً کد کشور را وارد کنید و تمام فاصله ها را از شماره تلفن خود حذف کنید. (به عنوان مثال، برای شماره های ایالات متحده، ۱۴۰۲۸۶۵۰۰۰۰+)

ایمیل (الزامی)

محل کار (اختیاری)

کد پستی / پستی

کشور (الزامی)

نظرات (اختیاری). در مورد شرایط محل کارتان و اینکه چرا می خواهید کمیته کارگران عادی تشکیل دهید، بیشتر بگویید.