حکم قاضی فدرال مبنی بر رد دادخواست ویل لیمان، نامزد ریاست اتحادیه کارگران خودرو (یو اِ دبلیو) در روز چهارشنبه به این معنی است که انتخابات یو اِ دبلیو تا دو روز دیگر یعنی دوشنبه، ۲۸ نوامبر به پایان می رسد و شمارش آرا از ۲۹ نوامبر آغاز می شود.
دادخواست لیمن از دادگاه منطقه ای ایالات متحده برای ناحیه شرقی میشیگان، که یو اِ دبلیو را زیر نظر دارد و بر اجرای انتخابات نظارت می کند، تقاضا کرد حکمی اضطراری صادر کند تا: ۱) ضرب الاجل ها را ۳۰ روز به تاخیر بیندازد، و ۲) ناظر و یو اِ دبلیو را ملزم کند که اقدامات جدی برای اطلاع رسانی به همه کارگران در مورد انتخابات اتخاذ شود و اطمینان حاصل شود که آنها می توانند رای دهند.
این دادخواست خاطرنشان کرد که در آستانه ضرب الاجل مقرر، تنها اقلیت کوچکی از کارگران رای داده اند. بر اساس آخرین آمار منتشر شده در وب سایت ناظر، از یک میلیون اعضاء یو اِ دبلیو (کارگران فعال و بازنشستگان)، ۹۰۰٫۰۰۰ نفر رای نداده اند. همانطور که دادخواست لیمن توضیح داد و مستند کرد، یو اِ دبلیو هر کاری که می‌توانست انجام داد تا کارگران حتی از اینکه بدانند انتخابات در حال برگزاری است، و این که هزاران کارگر ورقه رای دریافت نکرده اند، جلوگیری کند.
تشکیلات یو اِ دبلیو با تمدید ۳۰ روزه ضرب الاجل مخالفت کرد زیرا به درستی فرض کرد که تمدید منجر به افزایش قابل توجهی در آرای مخالفان خواهد شد. و بسیاری از این آرا برای نامزد سوسیالیست، ویل لیمن، خواهد بود. در واقع، این دلیل اصلی است که چرا آنها از اول به دنبال جلوگیری از مشارکت رای دهندگان بودند.
وکلای یو اِ دبلیو به جای اصل قضیه، استدلالی واهی بر اساس نکات فنی حقوقی ارائه کردند. آنها اصرار داشتند که لیمن، هیچ «حق قانونی» برای طرح دعوی ندارد زیرا خودش ورقه رای را دریافت کرده و در روند انتخابات هیچ «صدمه ای » به خاطر هرگونه مشکلاتی در روند انتخابات به او وارد نشده است. اما وکیل لیمن استدلال کرد که، دریافت رای توسط فرد کارگر، به خودی خود، به این معنی نیست که حقوق دموکراتیک او برآورده شده است. هر کارگری حق دارد در یک انتخابات «معنی دار» شرکت کند، یعنی انتخاباتی که به درستی و منصفانه برگزار شود و بیانگر اراده رأی دهندگان باشد. این حق، که کارگران به صورت فردی و جمعی از آن برخوردارند، زمانی نقض می شود که اکثریت قریب به اتفاق کارگران رای نمی دهند زیرا حتی از برگزاری انتخابات مطلع نیستند.
با این حال، دادگاه طرف یو اِ دبلیو را گرفت و معضل لاینحلی را ایجاد کرد: فقط کارگرانی که به دلیل عدم اطلاع از برگزاری انتخابات قادر به دریافت رأی نبوده اند می‌توانند شکایت کنند. اما، مسلما، این کارگران برای به چالش کشیدن برگزاری انتخاباتی که از آن اطلاعی نداشتند، دادخواستی ارائه نخواهند کرد.
برای محکم کاری، دادگاه همچنین حکم داد که اعتراض به فرآیند انتخابات تنها پس از تکمیل انتخابات می‌تواند صورت بگیرد و درخواست باید به وزیر کار فرستاده شود−یعنی مارتی والش، که در مجمع ماه ژوئیه یو اِ دبلیو به صراحت یکی از نامزدها، ری کوری، رئیس یو اِ دبلیو را تحسین کرد و از او به خاطر 'دوستی' و 'حمایت' تشکر کرد.
یک واقعیت مهم که در طول جلسات رسیدگی به دادخواست آشکار شد این است که یو اِ دبلیو و ناظر به یک سیستم ارتباطی موسوم به سیستم اطلاعات اتحادیه محلی (اِل یو آی اِس) متکی بودند که به عنوان ابزاری برای انتقال اطلاعات بین اتحادیه های محلی و بوروکراسی خانه همبستگی تاسیس شده بود. قاضی پرونده خاطرنشان کرد که «این سیستم به نوعی اعضاء را از تبادل اطلاعات کنار میگذارد.»
این امر آنچه را که وب سایت جهانی سوسیالیستی همواره تصریح کرده است ثابت می کند: خانه همبستگی، که از همان ابتدا خواهان انتخابات مستقیم نبود، سعی کرد آن را به مثابه یک چالش نمایشی داخل تشکیلاتی به اجرا درآورد، و تا حد ممکن اعضاء عادی (کارگران غیر تشکیلاتی ) اتحادیه را از آن حذف کند.
حتی اگر موضوع فساد در روند انتخابات را کنار بگذاریم، این واقعیت که اکثریت قاطع کارگران خودروسازی در این انتخابات رای ندادند−چیزی بین ۸۵ تا ۹۰ درصد−شکاف اجتماعی گسترده ای که دستگاه اتحادیه ها را از کارگران عادی جدا میکند را آشکار می کند. بوروکراسی یو اِ دبلیو به مثابه نیروی پلیس مافوق طبقه کارگر موجودیت دارد. تنها به دلیل رسوایی فساد عظیم که بسیاری از مقامات ارشد را به دلیل گرفتن رشوه از شرکت ها و دزدیدن پول حق عضویت کارگران به زندان انداخت، مجبور به برگزاری انتخابات شد. برای افراد تشکیلاتی این دستگاه، اعضاء فقط به عنوان اشیایی که باید دستکاری شوند، و به عنوان تعداد معینی از چک های حقوقی که می توان به طور خودکار از آنها حق عضویت دریافت کرد به حساب می آیند.
این دستگاه، به خودی خود، یک سازمان اجتماعی متمایز است، که عملاً هیچ تماس روزانه ای با عامه کارگران ندارد. موقعیت اجتماعی و درآمد اعضای آن کاملاً مبتنی بر کنترل پلیس مانند آن بر «نیروی کار،» است که دستگاه اتحادیه برای تسهیل حداکثر استثمار از آن استفاده می کند.
همانطور که کمپین لیمن برملا کرده است، هرگونه مداخله از سوی کارگران عادی توسط این دستگاه به عنوان تهدیدی برای سلطه آن تلقی می شود. این تهدید همچنین توسط تمام آن نیروها و منافع اجتماعی که نیازمند نیروی کار بسیار منضبط و محروم از تمام قابلیت قابل توجه برای مقاومت در برابر خواسته‌های شرکت‌ها هستند، شناخته شده است. به خصوص قابل توجه است که انتخابات یو اِ دبلیو−اولین انتخابات با رای مردمی در تاریخ ۸۷ ساله این سازمان−عملاً در مطبوعات گزارش نشده است. رسانه‌های سرمایه‌داری جرأت نکردند در مورد انتخابات اتحادیه‌ای که در آن یک نامزد سوسیالیست از حمایت قابل توجهی برخوردار بود، گزارش دهند.
نقش تشکل های شبه چپ بسیار مهم است. هنگامی که لیمن شکایت خود را ارائه کرد، آنها یا سکوتی را که در طول انتخابات رعایت کرده بودند حفظ کردند یا صریحاً آن را محکوم کردند. این سازمان‌ها−سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا، یادداشت‌های کار، و غیره−منعکس‌کننده موضع بوروکراسی هستند: تحت هیچ شرایطی نمی‌توان به اقدامی دست زد که امتیازات دستگاه اتحادیه را زیر سوال ببرد.
یک پایه عینی طبقاتی برای این پاسخ وجود دارد. وب سایت جهانی سوسیالیستی از اصطلاح «شبه چپ» برای اشاره به لایه‌ای از طبقه متوسط مرفه استفاده کرده است که دسترسی آنها به ثروت وابسته به انقیاد طبقه کارگر و سرکوب مبارزه طبقاتی است. از نظر فلسفی، سیاست ارتجاعی آنها با حملات بیشماری به مارکسیسم، ماتریالیسم و نقش انقلابی طبقه کارگر، که با ترویج سیاستهای هویتی جایگزین شده است توجیه می شود، یعنی سیاست تفرقه نژادی و جنسیتی.
این سازمان‌ها همچنین به‌عنوان بخشی از دستگاه اتحادیه‌های کارگری عمل می‌کنند و به دنبال دسترسی به موقعیت‌های شغلی درون آن و درآمدهای مربوطه از این سمت‌ها هستند. در انتخابات یو اِ دبلیو، آنها از کمپین شاون فین، یک بوروکرات دیرینه یو اِ دبلیو، که تقریبا در بین کارگران عادی ناشناخته است، حمایت کردند. شبه چپ ها از دستگاه اتحادیه نه بر خلاف خیانت های بی پایانش، بلکه به خاطر این خیانت ها حمایت می کند.
اما مهم‌ترین نتیجه فرآیند انتخابات، علی‌رغم فساد بوروکراسی یو اِ دبلیو، این است که خزعبلات ارتجاعی مبنی بر این که کارگران ایالات متحده شوونیست هستند و به طرز آشتی‌ناپذیری با سوسیالیست‌ها دشمنی دارند را درهم شکست. ویل لیمن علناً اعتقادات سوسیالیستی خود را بیان کرد، خود را حامی حزب برابری سوسیالیستی و اتحاد بین‌المللی کمیته‌های کارگران عادی در محل کار دانست، خواستار اتحاد بین‌المللی طبقه کارگر شد، سرمایه‌داری را محکوم کرد و از انتقال قدرت به طبقه کارگر دفاع کرد.
دستگاه بروکراسی موفق شد از تمدید ضرب الاجل جلوگیری کند، اما ثابت خواهد شد که این یک پیروزی گرانی است. ری کوری و همکاران ارشد وفادارش متوجه خواهند شد که متقاعد کردن یک قاضی سرمایه دار برای صدور حکم به نفع آنها با غلبه بر بی اعتمادی و خصومت صدها هزار کارگر یکسان نیست.
نه تنها لیمن در میان کارگران عادی در محل کار که قادر به رای دادن شدند، از حمایت زیادی برخوردار است، بلکه کمپین های انتخاباتی او روندی را به راه انداخته است که دستگاه اتحادیه قادر به کنترل آن نخواهد بود.
به گونه ای تعجب آور، یکی از استدلال هایی که وکلای یو اِ دبلیو در دادگاه مطرح کردند این است که تاخیر انتخابات توانایی یو اِ دبلیو را برای برگزاری نشست چانه زنی خود در ماه مارس تضعیف می کند، و این جدول زمانی باید برای اطمینان از 'ثبات' اتحادیه تحمیل شود. اما، اگر دستگاه موفق به انتخاب نامزدهای خود شود، تنها آن را از نظر کارگرانی که تلاش‌های آن برای دادن امتیازات بیشتر در قراردادهای پایان سال آتی را نمی‌پذیرند، بی‌اعتبارتر خواهد کرد.
پاسخ قدرتمند کارگران به کمپین، بخشی از رشد مبارزه طبقاتی در ایالات متحده و در سطح بین‌المللی است. جنبشی که توسط کمپین ویل لیمن آغاز شد−برای درهم شکستن و الغای دیکتاتوری دستگاه اتحادیه، انتقال قدرت به کارگران عادی محل کار، رها سازی قدرت طبقه کارگر، گسترش وسیع دامنه مبارزه طبقاتی و هدایت آن علیه سیستم سرمایه داری−به قوت گرفتن خود ادامه خواهد داد.