World Socialist Web Site www.wsws.org

An exchange: More on the contemporary assault on Shakespeare

ஒரு பதிலுரை: ஷேக்ஸ்பியர் மீதான சமகாலத்திய தாக்குதல்மீது மேலதிக கருத்து பரிமாற்றம்

By David Walsh
30 November 2011

இயக்குனர் ரோலண்ட் எமெரீச் மற்றும் திரைக்கதையாசிரியர் ஜோன் ஓர்லோஃப்பின் Anonymous படவிமர்சனம் ஓர் "உணர்ச்சி கொந்தளிப்பாக" இருந்ததேயொழிய, “பலகோடி டாலர் ஷேக்ஸ்பியர் அமைப்பின் சலித்து ஓய்ந்துபோன வெளிப்பாடுகளே மீண்டும் கிளிப்பிள்ளை போல கூறிப்பட்டிருக்கிறது" என்பதைத் தவிர அது வேறொன்றையும் செய்யவில்லையென குறைகூறி ஒரு வாசகர், HS, நமக்கு கடிதம் எழுதியுள்ளார்.

கடைசிப் புள்ளியை பொறுத்தமட்டில் அது, நம்பத்தகுந்த ஆதாரங்கள் இருந்தபோதினும் கூட பூமி பிரபஞ்சத்தின் மையத்தில் இல்லை … என்று தொடர்ந்து வலியுறுத்திய, பலகோடி டாலர் காபெர்நிகஸ் அமைப்பின் சலித்து ஓய்ந்துபோன வெளிப்பாடுகளே மீண்டும் கிளிப்பிள்ளைப் போல கூறப்பட்டதன்மீது நடந்த தாக்குதலின்கீழ், சற்றே வருவதைப் போல உள்ளது.

அந்த விமர்சனம் ரோலண்ட் எமெரீச் மீது "தனிப்பட்ட தாக்குதல்களை" செய்திருப்பதாக HS கூறுகிறார். அது அவ்விதத்தில் எதையும் செய்யவில்லை. அது அவரது படங்கள் மற்றும் பொது கருத்துரைகளுக்கு விடையிறுப்பு காட்டியது. ஜேர்மனில் பிறந்த எமெரீச் தொடர்ச்சியாக கொடூரமான மற்றும் கட்டுக்கதை படங்களால் (Godzilla, Independence Day, The Patriot, etc.) அவரைஅவரே வேறுபடுத்திக் காட்டிக் கொண்டுள்ளார்.

மேலும் கூடுதலாக, எமெரீச் "உலகின் ஓரினசேர்க்கை இயக்குனர்களில் (gay director) மிகவும் பிரபலமான ஒருவரென்றும்" நமக்கு சொல்லப்படுகிறது. (உண்மையென கருதத்தக்க விதத்தில், இதன்மூலம் அவர் வர்த்தகரீதியில் மிகவும் வெற்றிபெற்றவர்களில் ஒருவர் என்று HS குறிக்கிறார்) அதற்கு நாம் பதிலளிப்பது இதுதான்: வெளிப்படையாக கூறுவதானால், அந்த விஷயத்திற்காக நாங்கள் குறைந்த கவனத்தை அளித்துவிட முடியாது.

எந்தவொரு நிகழ்விலும், எந்தவொரு அர்த்தமுள்ள சமூக அல்லது கலைத்துவ கண்ணோட்டத்திலிருந்தும் “ஓரினசேர்க்கை இயக்குனர்" என்ற சொற்பதமானது உபயோகமற்றதாகும். உயிரியியல்ரீதியிலான ஒரு துணுக்கு செய்தி என்றளவிற்கு, குறிப்பிட்ட ஒருவரின் பாலியல் நிலைநோக்கு சிறிது முக்கியத்துவமும், ஆர்வமும் பெற்றிருக்கலாம். ஒரு கலைத்துவ அடையாளம் அல்லது தகுதி என்றளவில், அது அர்த்தமற்றதும், கவனிப்பதற்கு அப்பாற்பட்டதும் ஆகும்.

சிந்தனைபூர்வ மற்றும் ஆழ்ந்த உட்பார்வை கொண்ட பல இயக்குனர்கள் ஓரினசேர்க்கையாளர்களாக இருக்கின்றனர். கட்டாயம் கூறியே ஆக வேண்டுமானால், அதே பாலியியல் நிலைநோக்கு கொண்ட இழிந்த மற்றும் மேம்போக்கான இயக்குனர்களும் கூட இருக்கிறார்கள். எங்களுடைய பார்வையில், எமெரீச் இரண்டாவது வகையில் வருகிறார். Anonymous படத்தின் மையம் வரலாற்று வாதத்தில் பிணைந்திருந்தாலும் கூட, அதற்கும் அப்பாற்பட்டு, அதை பார்ப்பதென்பது ஒரு வலிமிகுந்த அனுபவமாக உள்ளது.

ஷேக்ஸ்பியரின் படைப்புகளுக்கு யார் உண்மையான ஆசிரியர், அதாவது 17ஆம் ஆக்ஸ்போர்டு கோமான் (Earl of Oxford), எட்வர்டு டி வெர் (Edward de Vere) என்பதைக் கண்டறிவதன் மூலமாக, "அந்த சாதனையை நிமிர்த்தி வைப்பதே" Anonymous படத்தின் நோக்கமாகும் என்று HS (இரண்டுமுறை!) வாதிடுகிறார். நமக்கு கடிதம் எழுதியவர், "அந்த சாதனையை நிமிர்த்தி வைப்பது" என்ற சொற்பதத்தை பரந்த மனோபாவத்தோடு (பெருந்தன்மையான விதத்தில் என்று கூட ஏறத்தாழ ஒருவர் கூறலாம்) விளங்கப்படுத்துகிறார்.

எமெரீச்-ஓர்லோஃப் படத்திலிருக்கும் தவறுகளையும், அபத்தங்களையும் மற்றும் நிரூபிக்கப்படாத ஊகங்களையும் பட்டியலிடுவதென்பது மதிப்புடைய முயற்சியாக இருக்குமென்பதைவிட, அது நிறைய இடத்தை நிரப்புவதாக இருக்கும். இருப்பினும், நாம் சிலவற்றை குறிப்பிடுவோம். முந்தைய திரைப்பட விமர்சனத்திலேயே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள அவற்றில் சில, HSஆல் அவருடைய மின்னஞ்சலில் புறக்கணிக்கப்பட்டுள்ளன. (ஸ்காட்ஸின் கேலிச்சித்திர கதாபாத்திரம் சர் ஆர்தர் வார்டோர் போல, "தேதிகள், பெயர்கள் மறும் உண்மையின் அற்பத்தனமான விஷயங்கள் மூலம் ஒருவித சில்லறைத்தனமாக இலாபம் பார்க்கும் போக்கில்”, நமக்கு கடிதம் எழுதியவர் நம்மை எரிச்சலூட்ட மாட்டார் என்று நம்புகிறோம்):

* 1593இல் கிறிஸ்டோபர் மார்லோவ் கொல்லப்பட்ட நிலையில், Anonymous படத்தில், 1598இல் மார்லோவ் இருப்பதாக ஒரு வேடிக்கையான (மற்றும் விசித்திரமான தவறு) நாடகபாணியில் முக்கியமாக இடம் பெற்றுள்ளது. அவரின் மரணத்திற்கு பின்னர், ஐந்து அல்லது ஆறு ஆண்டுகள் வரையில் எழுதப்பட்டிராத ஒரு நாடகத்தை மார்லோவ் ஏளனம் செய்வதாக உள்ளது.

*பிலீபிய (plebeian) உட்கூறுகள் மிகவும் முக்கிய பாத்திரம் வகிக்கும் A Midsummer Night’s Dream நாடகத்தை பிரபுத்துவ ஆக்ஸ்போர்டு கோமான், 1559இல், அவரின் ஒன்பதாவது வயதில் எழுதினார் என்பது களிப்பிற்காக செய்யும் வாதமில்லாமல் வேறென்ன.

*Richard III நாடகம் 1597இல் இருந்து தான் அச்சில் இருக்கிறது, மற்றும் அதன் இரண்டாவது பதிப்பு 1598இல் வெளியானது என்கிற நிலையில், படத்தில் எசெக்ஸ் கோமானின் (Earl of Essex) 1601 கிளர்ச்சியில் அவருக்கு உதவ Richard III எழுதப்பட்டு, அரங்கேற்றப்படுகிறது. உண்மையில் எசெக்ஸின் எதிரெழுச்சியோடு Richard II நாடகமே பொருந்தி நின்றது. ஆனால் அது ஒரு கூனி வில்லனை உட்கொண்டிருக்கவில்லை.

*முதலாம் எலிசபெத் பல முறைதவறி பிறந்த வாரிசுகளைக் (எத்தனையென்று குறிப்பிடப்படவில்லை; படத்தைப் பொறுத்தவரையில் குறைந்தபட்சம் மூன்று) கொண்டிருந்தார் என்றும், அவர்களில் ஒருவரோடு (அது வேறுயாருமல்ல ஆக்ஸ்போர்டு கோமான் தான்) அவர் தொடர்பு வைத்திருந்தார் என்பதும், அவர்மூலமாகவே மேலே குறிப்பிடப்பட்ட வாரிசுகளில் ஒன்றை (Earl of Southampton) அவர் பெற்றார் என்பதும் படத்திலிருக்கும் வாதம்.

* Romeo and Juliet முற்றிலும் "ஐஞ்சீரடியில் எழுதப்பட்ட ஒரு துன்பியலான காதல் கவிதை" (உண்மையில் அது அவ்வாறு இல்லை) என்ற உண்மையால் ஷேக்ஸ்பியரின் சமகாலத்திய நாடகாசிரியர்கள் அதிர்ச்சியடைந்திருக்கக்கூடும் என்று வலியுறுத்தப்படுகிறது. டொரொண்டோ பல்கலைக்கழகத்தின் பேராசிரியர் ஹோல்ஜெர் செமெ குறிப்பிடுகையில், மார்லோவ் மற்றும் தோமஸ் டெக்கர் (Anonymousஇல் பலியாக்கப்பட்டிருக்கும் மற்றொரு கதாபாத்திரம்) உட்பட பல ஆங்கில நாடகாசிரியர்கள் "வெறும் செய்யுள் வரிகளில் குறிப்பிடத்தக்க எதையும் காணாமலேயே, பல ஆண்டுகளாக அவற்றை கொண்டு திறமையாக பகட்டாரவாரம் செய்து வந்தனர். அரங்கேற்றப்பட்ட அந்த படைப்பு செய்யுள் வடிவத்தில் அல்ல, மாறாக உரைநடை வடிவத்தில் இருந்தது என்பதை மறந்துவிட வேண்டாம்,” என்று சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

*1593இல் முதன்முதலில் பிரசுரிக்கப்பட்ட ஒரு கவிதையான ஷேக்ஸ்பியரின் Venus and Adonis, எலிசபெத்தின் பழைய காதலரால், அதாவது ஆக்ஸ்போர்டால், எலிசபெத்திற்கு பிரத்யேகமாக அர்பணிக்கப்பட்ட ஒரு புதிய படைப்பாக, பெப்ரவரி 1601இல் பதிப்பிக்கப்பட்டதாக காட்டப்படுகிறது.

*ஜேம்ஸிற்கு நெருக்கமான ஆதரவாளராக, மற்றும் எசெக்ஸிற்கு (இவர் பின்னர் ஸ்காட்டிஷ் அரசரின் பிரபுத்துவ-தேசிய எதிரியாக காட்டப்படுகிறார்) எதிரியாக இருப்பதாகவும், எலிசபெத்துக்கும் மற்றும் அவருக்கு பின்னர் ஆட்சிக்குவந்த முதலாம் ஜேம்ஸ் (ஸ்காட்லாந்தின் ஆறாம் ஜேம்ஸ்) இருவருக்கும் ஒரு மூத்த ஆலோசகராக விளங்கும் ரோபர்ட் சிசெலைக் குறித்த விளக்கம். Guardianஇல் ஜேம்ஸ் ஷாப்பிரோ குறிப்பிடுகையில், “இங்கிலாந்தில் எலிசபெத் ஆட்சி முடிவுக்கு வந்துகொண்டிருந்த ஆண்டுகளின் போது, ஜேம்ஸ் பேரரசருக்கு எசெக்ஸ் மிகவும் நெருக்கமான ஆதரவாளராக இருந்தார் [மேலும் அவர் முதல்முறை சிறையிலிருந்த போது எசெக்ஸ் அவருடன் இரகசியமாக கடித தொடர்பு கொண்டிருந்தார்]. ஜேம்ஸின் அன்னை ஸ்காட்ஸின் இராணி மேரியின் மரணத்தில் அவர் வகித்த பாத்திரத்திற்காக, ஜேம்ஸ் மனவெறுப்போடு அவரை துளைத்துவிடுவார் என்று வில்லியம் சிசெல் அஞ்சினார்,” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

*ரோபர்டின் தந்தையும், ரோபர்டிற்கு முன்னர் எலிசபெத்திற்கு ஓர் ஆலோசகராக இருந்தவருமான வில்லியன் சிசெலைக் கேலி செய்யும் விதத்தில் Hamletஇல் போலோனியஸ் கதாபாத்திரத்தைச் சித்தரிக்கும் முடிவு, ஓர் உயிரோட்டமான அதிகாரியின்மீது நிலைகுலைக்கும் மற்றும் துஷ்டத்தனமான தாக்குதலாக உள்ளது. அது உடனடியாக பார்வையாளர்களால் உணரப்பட்டது. சிக்கல் என்னவென்றால், இத்தகையவொரு கடுமையான தாக்குதல் வரலாற்றுரீதியில் கேள்விக்கிடமின்றி போய்விடுமா என்ற உண்மைக்கு அப்பாற்பட்டு, Hamlet முதன்முதலில் அரங்கேற்றப்படுவதற்கு பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே வில்லியம் சிசெல் இறந்திருந்தார்.

*ஒட்டுமொத்த கட்டுக்கதையும், அர்த்தமற்ற குழப்பங்களும் மற்றும் ஷேக்ஸ்பியர்-ஆக்ஸ்போர்டு வஞ்சனையாளர்களின் தரப்பில் பென் ஜோன்சனின் பங்கும் இருந்திருக்கலாம் என்பதற்காக அந்த நாடகாசிரியரும் சித்திரவதைக்கு ஒத்த நிகழ்வுகளுக்கு உள்ளானார் என்பதும், அதற்கு எந்த அடித்தளமும் இல்லையென்றாலும் கூட, அவை ஓர்லோஃபின் மட்டுப்பட்ட கற்பனையில் மட்டுமே இருக்க முடியும். (ஜோன்சன் பலமுறை சிறை சென்றார், ஒருமுறை மனித-கொலைக்காகவும் கூட சென்றார், ஆனால் ஷேக்ஸ்பியர் மற்றும் ஆக்ஸ்போர்டு கோமானுக்கு எதையும் செய்ததற்காக ஒருபோதும் செல்லவில்லை.)

*ரோபர்ட் சிசெலின் குண்டர்களால் குளோப் நாடககூடம் எரிக்கும் காட்சி, (உண்மையில் அந்த நாடககூடம் பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே அழிக்கப்பட்டது) முற்றிலும் தொடர்பில்லாத விதத்தில் உள்ளது. (ஜூன் 29, 1613இல் Henry VIII நாடகம் நடந்து கொண்டிருந்த போது, நாடகத்திற்கு பயன்படுத்தப்பட்ட ஒரு பீரங்கி, தவறுதலாக வெடித்து, உத்திரத்தையும், ஓலைகளையும் எரித்தது).

இவையனைத்தும் வெறுமனே "கவிதைகளின் உரிமை சார்ந்தது மட்டுமா?” ஒரு குறிப்பிட்ட புள்ளியைக் கடக்கும் போது, எண்ணிக்கையானது பண்பின் தரமாக திரும்புகிறது. ஓர்லோஃப் வெறுமனே ஒருசில உண்மைகளை மட்டும் மாற்றியமைக்கவில்லை. அவர் அவருடைய கருத்தேற்றத்திற்கு பொருந்திய வகையில், எலிசபெத்திய அரசியல் மற்றும் கலாச்சார வாழ்வை மறு-ஒழுங்கமைப்பு செய்கிறார்.

முந்தைய முதல் விமர்சனத்தில் குறிப்பிட்டவாறு, ஓர்லோஃபும், எமெரீச்சும் 'இருதலைபட்சமாக இருக்கிறார்கள்'. சான்றாக, ஒருபுறம், ஓர்லோஃப் குறிப்பிடுகையில், “என்னுடைய திரைக்கதை சாத்தியமான அளவிற்கு உண்மையை சார்ந்து துல்லியமாக இருக்க வேண்டுமென விரும்பினேன்,” என்று குறிப்பிடுகிறார். மறுபுறம், அதே Wall Street Journal கட்டுரையில் அவர், “படத்தில்—எந்த படத்திலும் உண்மை இல்லை என்பதே உண்மை. நிஜமான இடத்தில் நிஜமான மனிதர்களைக் குறித்த, உண்மையென்று நாம் கருதும் படங்களிலும் கூட, உண்மை அவ்வாறு இருப்பதில்லை!” என்று வாதிடுகிறார். இது அலட்சியமான, தெளிவற்ற "பின்நவீனத்துவ" சார்பியல்வாதத்தின் மற்றும் சோம்பேறித்தனத்தின் சீரிய அறிக்கையாகும். இதை இதைவிட சிறப்பாக வேறு எவராலும் செய்ய முடியாது.

ஷேக்ஸ்பியரின் பெயரில் சாட்டப்பட்டுள்ள நாடகங்களை அவர் எழுதவில்லை என்ற வாதத்தைப் பொறுத்த வரையில், கருத்துமுரண்பட்ட வாதங்களை வடிவமைத்து காட்டும் பல புத்தகங்கள் மற்றும் கட்டுரைகள் உள்ளன. ஷேக்ஸ்பியர் இருந்தார் என்பதற்கு ஆதாரமில்லை அல்லது அந்த நாடகங்களுக்கும் அவருக்கும் தொடர்பில்லை, மற்றும் குறிப்பாக அவர் படைப்புகளுக்கு சமகாலத்திய ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை என்ற வாதங்களைப் பொறுத்த வரையில், இந்த வலைத்தளம் சில ஆதாரங்களைத் தருகிறது.

இருந்தபோதினும் சில புள்ளிகள் இங்கே:

ஷேக்ஸ்பியரின் எந்தவொரு கடிதமும் இப்போதில்லை என்ற வாதத்தையே HSஉம் கூறுகிறார். உண்மையில், Venus and Adonis (1593) மற்றும் The Rape of Lucrece (1594) இரண்டும் அவற்றின் அறிமுக மடல்களில், வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியரின் கையொப்பத்தையும், சௌதம்தொன் கோமானுக்கு (Earl of Southampton) எழுதப்பட்டிருப்பதைக் குறித்து காட்டுகின்றன. இரண்டு கடிதங்களுமே பணிவான பாணியில், சாதாரண மனிதராக இருக்கக்கூடிய ஒருவரால் ஒரு தலைச்சிறந்த ஒருவருக்கு எழுதப்பட்டுள்ளன. ஆக்ஸ்போர்டு கோமான் போன்ற ஒரு பிரபுத்துவவாதிக்கு இது அவ்வாறு சிந்திக்கவே முடியாததாக இருந்திருக்க கூடியதாகும்.

ஷேக்ஸ்பியர் நாடகங்களின் (1623) முதல் தொகுப்பானது, “To the Memory of My Beloved the Author, Mr. William Shakespeare” என்ற பென் ஜோன்சனால் எழுதப்பட்ட அசாதாரணமான மற்றும் ஆழ்ந்த கவிதைத்தொடரை முன்னுரையாக கொண்டுள்ளது. (பென் ஜோன்சன் அப்போது உடன்வாழ்ந்த நாடகாசிரியர். எதுவென்னவென்று இவருக்கு தெரிந்திருக்கும் என்று கருதப்படுகிறது) அவருடன் இருந்து மறைந்த நண்பரான அந்த நாடகாசிரியருக்கு ஜோன்சன் பின்வருமாறு எழுதுகிறார்: “Soul of the age! The applause, delight, the wonder of our stage, My Shakespeare, rise!”

ஷேக்ஸ்பியரைக் குறிப்பிட்டு, “Sweet Swan of Avon!” என்ற வரிகளை அந்த கவிதை கொண்டுள்ளது. அதுவொன்றே, ஸ்ட்ராட்போர்டு-அபான்-அவொன் (Stratford-upon-Avon) நகரம் ஷேக்ஸ்பியர் பிறந்த இடமேயொழிய, ஆக்ஸ்போர்டு கோமானின் பிறப்பிடமல்ல என்ற வாதத்தைத் தீர்த்துவிடுகிறது. ஆனால் Anonymous படத்தை உருவாக்கியவர்களும், உண்மையென கருததக்க வகையில் ஷேக்ஸ்பியருக்கு எதிராக தூண்டிவிட்டுவரும் ஏனையவர்களும் ஜோன்சன் ஏன் அந்த எழுத்தாளரின் உண்மையான அடையாளத்தை மூடிமறைக்கிறார் என்ற ஒரு "தத்துவத்தை" பிடித்துக்கொள்கின்றனர். இதுவே போதுமென்று சமாதானமடைபவர்கள் அதற்காக வரவேற்கப்படுகிறார்கள்.

வேறு ஆதார வகைகளும் உள்ளன. ஆக்ஸ்போர்டை பிரஸ்தாபிப்பவர்கள், 37 நாடகங்கள் அனைத்தும் கோமான் மரணமடைந்த ஆண்டான 1604க்கு முன்னரே எழுதப்பட்டதாகவும், “அப்போது அவை கையெழுத்து பிரதிகளாக வைக்கப்பட்டு, பின்னர் 1604க்குப் பிந்தைய நிகழ்வுகளையும் சேர்த்து அவை முக்கிய மறைகுறிப்புகளோடு நாடகத்துறையினரால் திருத்தம் செய்யப்பட்டதாகவும் வாதிட வேண்டியவர்களாக உள்ளனர்”. (ஜோனாதன் ஃபேட், The Genius of Shakespeare). இது ஏன் இவ்வாறு செய்யப்பட்டதென, யாராலும் காரணத்தை விவரிக்க முடியாது. பேராசிரியர் ஃபேட் தொடர்ந்து குறிப்பிடுகையில், “ஆனால் இந்த வாதம், Macbeth மற்றும் The Tempest பொறுத்த விஷயத்தில் முற்றிலும் பிழையாக உள்ளது. முதலாவது நாடகம் (Macbeth) வெறுமனே [1605இன்] துப்பாக்கிமருந்து சதியை மட்டும் குறிப்பாக சுட்டிக்காட்டவில்லை. அது முழுவதுமே துப்பாக்கிமருந்து குறித்த நாடகமாக இருக்கிறது. அதேவேளை அடுத்த நாடகம் (The Tempest) 1603இல் புளோரியோவின் Montaigne மொழிபெயர்ப்பின் பிரசுரத்திற்குப் பின்னர் மட்டுமே எழுதப்பட்டிருக்க முடியும். அந்த சூறாவளி 1609இல் பெர்முடாவில் சர் ஜோர்ஜ் சோமெரின் (Sir George Somer) கப்பலை மூழ்கடித்தது,” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

இதற்கும்மேலாக, ஷேக்ஸ்பியரின் பிந்தைய நாடகங்களை விமர்சித்த சோவியத் விமர்சகர் அலெக்சாண்டர் A. ஸ்மெர்னோவ்வால் செய்யப்பட்ட பகுப்பாய்வு (அது ஆக்ஸ்போர்டு ஆதரவாளர்களுக்கு எதிராக திரும்பியிருக்கவில்லை என்றபோதினும் கூட), குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றாக உள்ளது. Shakespeare: A Marxist Interpretation என்பதில் ஸ்மெர்னோவ் 1610க்கு பின்னர் இலண்டன் தியேட்டரில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார். "அதிகரித்துவந்த செல்வந்தர்களின் ஆதரவினாலும், அரசாங்கங்கள்மீது புரீடன்கள் (Puritans) கொண்டிருந்த சமரசமற்ற வெறுப்பினாலும், அது மிகவும் பலமாக பிரபுத்துவத்திற்கு சார்பாக" மாறியிருந்தது. பிரான்சிஸ் போமாண்ட் மற்றும் ஜோன் பெட்சர் ஆகிய நாடகத்துறை இரட்டையர்களின் செல்வாக்கோடு தொடர்புபட்ட ஒருவித வித்தியாசமான நாடகம் நடைமுறைக்கு வந்திருந்தது.

ஷேக்ஸ்பியர் அரங்கங்களில் கூட்டம் குறைந்தன; “அவருடைய பாணியையே கூட பாதிப்பிற்கு உட்படுத்திய சில சித்தாந்த விட்டுகொடுப்புகளைச் செய்து" அவர் விடையிறுப்புக் காட்டினார், என்று ஸ்மெர்னோவ் தொடர்கிறார். இந்த காலக்கட்டத்தில் (1609-1611) அவர் பெட்சர் செய்த விதத்தில் பல சோகம் கலந்த நகைச்சுவை நாடகங்களை [Cymbeline (1609), The Winter’s Tale (1610), and The Tempest (1611)] எழுதினார். அதன் பின்னர் உளவியல் ஆய்வுகளும், தீர்க்கமான உத்வேக செயல்பாடுகளும் காணாமல் போகத்தொடங்கின; நிஜ மெய்ம்மைவாதம் கற்பனை கதைகளுக்கும், புராணங்களுக்கும் பாதையை அளித்து விலகியது. பொதுமக்கள் விரும்பியபடிக்கு, வாழ்க்கை சிக்கல்களைக் கொண்ட மற்றும் புத்திசாலித்தனமாக கட்டமைக்கப்பட்ட கதைகளை (Cymbeline) ஷேக்ஸ்பியர் நிரப்ப வேண்டியவரானார். அவருடைய நாடகங்கள் மீண்டும் ஒருமுறை முற்றிலும் நாடககூத்துகள், கிராமியகலைகள், மற்றும் கற்பனை காட்சிகள் போன்ற அலங்கார, அழகுநய உட்கூறுகளால் நிரம்பின. இவையனைத்தும் அவருடைய ஆரம்பகாலக்கட்டத்தில் நிரம்பியிருந்தவை. பின்னர் அவருடைய இரண்டாம் காலக்கட்டத்தில் இவை இல்லாமல் போயிருந்தன.” இத்தகைய நாடகங்களை வேறு காலக்கட்டத்தில் எழுதுவதென்பது ஏறத்தாழ நினைத்தும் பார்க்க முடியாததாகும்.

இருப்பினும், பொதுவாக, ஸ்ட்ராட்போர்டியனுக்கு எதிரானவர்கள் (anti-Stratfordians) சமாதானமடைந்தவர்களாக தெரியவில்லை. இங்கே அடிப்படை பிரச்சினை தர்க்க வாதமாக இருக்கவில்லை; ஒவ்வொரு உண்மையும் ஓர் அளப்பரிய மூடி-மறைத்தலின் மற்றுமொரு உட்கூறாக காட்டப்படுகின்றன. 'அந்த நாடகங்களின் எழுத்தாளர் ஸ்ட்ராட்போர்டு-அபான்-அவொனின் வில்லியம் (William of Stratford-upon-Avon) அல்ல என்று ஷேக்ஸ்பியரின் சமகாலத்திய ஒரேயொரு நபர் கூட அறிவுறுத்தவில்லை; ஒரு துணுக்கு ஆதாரமும் கூட ஆக்ஸ்போர்டு கோமானை ஷேக்ஸ்பியரின் மேதைமையோடு இணைப்பதாகவும் இல்லை,' என்ற இவையெதுவுமே எவ்வித தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்திவிடவில்லை.

முதல்பார்வைக்கு பார்த்தால், ஷேக்ஸ்பியர் படைப்புகளின் உள்ளடக்கம் மற்றும் சாரத்தோடு, ஷேக்ஸ்பியர் நாடகங்களின் நூலாசிரியர் குறித்த வாதத்திற்கு எந்த சம்பந்தமும் இருப்பதாகவே தோன்றாது. எதுஎப்படியோ, பெயரில் என்ன இருக்கிறது? அது பிரான்சிஸ் பேகனோ, எட்வர்டு டி வெர்ரோ அல்லது வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியரோ யார் நாடங்கங்களை எழுதியிருந்தால் என்ன? அது வசனத்தின் ஒரு வார்த்தையையோ அல்லது ஒரேயொரு நாடக காட்சியையோ மாற்ற போவதில்லை.

ஆனால், ஆழ்ந்த பிரதிபலிப்பில், 400 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய நாடகங்களின் வரலாற்று சித்தரிப்பும், விமர்சன விளக்கங்களும் இரண்டாந்தர விஷயங்கள் அல்ல என்பது வெளிப்படையாக இருக்கும். சமகாலத்திய வாசகரோ அல்லது பார்வையாளரோ அத்தகைய கலை படைப்புகளோடு நேரடியாக மற்றும் உடனடியான தொடர்பைப் பெற போவதில்லை. புத்திஜீவிய "வாயிற்காவலர்", அங்கே, ஓரளவிற்கு முக்கியஸ்தராக ஆகிறார், அல்லது ஆவதற்கு நிச்சயமாக விருப்பமுறுகிறார். தொடர்ந்து நடந்துவரும் விவாத துடிப்புகள் எடுத்துக்காட்டுவதைப் போல, இலக்கிய கலாச்சாரத்தில் முக்கிய பிரமுகரைக் குறித்த சொல்லாடலைக் கட்டுப்பாட்டில் வைப்பது அல்லது திருப்பிவிடுவதென்பது சிறிய விஷயமல்ல.

19 மற்றும் 20ஆம் நூற்றாண்டுகளின் ஸ்ட்ராட்போர்டியனுக்கு எதிரான ஆங்கிலேயர்கள் பலரைப் பொறுத்தவரையில், கீழ்குடியில் பிறந்த "குறுகிய-புத்தி வணிகரான" ஷேக்ஸ்பியர் ஓரங்கட்டப்பட வேண்டும்; ஆங்கில பெருமையின் புனைவுகளை வைத்திருக்கக்கூடிய ஒரு பிரபுத்துவர், அந்த இடத்தில் கொண்டு வந்து நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்ற வர்க்க கர்வமே அதில் ஒரு உந்தும் சக்தியாக உள்ளது.

அதுவே சமகாலத்திய வாதங்களில் ஓர் உட்கூறாக நிறைந்திருக்கிறது. ஆனால் அது செல்வாக்கு பெற்றும் இல்லை, அல்லது குறைந்தபட்சம், நேரடியாகவும் இல்லை.

ஆக்ஸ்போர்டு ஆதரவாளர்களும், நூலாசிரியர் குறித்து சூழ்ச்சி செய்யும் ஏனைய தத்துவவியலாளர்களும் ஷேக்ஸ்பியரின் மேதைமையை அடிக்கடி கௌரவிப்பதும் உண்டு. பொதுவாக ஓர்லோஃபும், எமெரீச்சும் இதிலும் எச்சரிக்கையாக இருக்கின்றனர். HS அத்தகையவொரு பாராட்டையும் அவருடைய குறிப்புரையில் இணைக்கிறார், அதுவாவது: “அந்த படம் [Anonymous] ஷேக்ஸ்பியர் மீது நடத்தப்பட்ட ஒரு தாக்குதல் அல்ல. அது ஆங்கில மொழியில் தலைச்சிறந்த எழுத்தாளராக இருந்திருக்கக்கூடியவரின் பிரமிப்பூட்டும் நாடகங்கள் மற்றும் கவிதைகளுக்கு அளிக்கப்பட்ட ஒரு புகழாரம் ஆகும்,” என்கிறார்.

வரலாற்றில் நினைவுகூரத்தக்க ஒரு பிரபலமாக விளங்கும் ஷேக்ஸ்பியர் மீது தாக்குதலை கொண்டு வருவது சிக்கலானதாகும். அவருடைய படைப்பு மேற்கத்திய கலாச்சாரத்தின், மற்றும் பரந்து விரிந்தளவில் உலக கலாச்சாரத்தின் எலும்பு-மஜ்ஜைக்குள் மிகவும் ஆழமாக ஆழ்ந்துள்ளது. வெளிப்படையாக தடுமாறும் ஒரு ஹேம்லெட், இரகசியமாக திட்டமிடும் ஒரு மேக்பெர்த் பெண்மணி, ஒடுக்குமுறையின் மற்றும் பழிவாங்கும் ஒரு ஷேய்லோக், முற்றத்திலிருந்து தாவிகுதிக்க விழையும் மூன்றாம் ரிச்சர்டு, கொடூரமான பழிக்கு அஞ்சாத ஃபால்ஸ்டாஃப்… நாடகங்களில் இருக்கும் இவர்களையும், இன்னும் ஏனையவர்களையும் வெறுமனே நாம் நாடக கதாபாத்திரங்களாக அல்ல, மாறாக முக்கிய மனிதர்களாகவே உள்வாங்கியுள்ளோம்.

பிரபலமான மரபுத்தொடர்களுக்கு இரண்டாவது மிகப்பெரிய ஆதாரமாக விளங்கும் ஜேம்ஸ் அரசரின் பைபிளில் பயன்படுத்தப்படும் வெளிப்பாடுகளையும்விட, ஷேக்ஸ்பியரின் சொற்தொடர்கள் அன்றாட ஆங்கில பேச்சில் அதிகளவில் வழக்கத்தில் உள்ளன. “a laughing stock,” “dead as a doornail,” “eaten out of house and home,” “a plague on both their houses,” “he wears his heart on his sleeve,” “in the twinkling of an eye,” “send someone packing,” “mum’s the word,” “at one fell swoop,” “it’s Greek to me,” “fight fire with fire,” “good riddance” போன்றவற்றையும் மற்றும் இன்னும் ஏனைய ஆயிரக்கணக்கான சொற்றொடர்களையும் 37 நாடகங்களில் ஒன்றைக்கூட ஒருபோதும் பார்த்திராத மக்கள் வேண்டுமானால் பயன்படுத்துவதைச் சிரமமாக உணரலாம். ஆனால் அவை அனைத்தும் ஷேக்ஸ்பியரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன அல்லது பிரபலமாக்கப்பட்டன. ஷேக்ஸ்பியர் படைப்புகளில் இசை பொருந்தியிருந்த விதமும், கையாளப்பட்ட விதமும் வெர்டி (Verdi) மற்றும் வேக்னர் (Wagner) போன்ற இசைக்கலைஞர்களால் நடத்தப்பட்ட இசைநாடகங்களிலிருந்து Prokofievஇன் கூட்டுநடனம் மற்றும் Cole Porterஆல் நடத்தப்பட்ட இசைக்கச்சேரி வரைக்கும் அவர்களின் இசைத்தொகுப்புகளில் இடம் பெற்றிருந்தது.

பகுப்பாய்வின் இறுதியாக, இந்த காரணத்திற்காகவே, ஷேக்ஸ்பியர் மீதான தாக்குதல், மற்றும் ஆக்ஸ்போர்டு வாதமும் மற்றும் ஏனைய அதுபோன்ற வாதங்களும், அதாவது அனைத்து ஷேக்ஸ்பியர் மீதான தாக்குதலும், ஏதேனும் ஒரு கோணத்தில் கையாளப்பட வேண்டியுள்ளதாக நான் வாதிடுகிறேன்.

நம்முடைய தற்போதைய அறிவுஜீவிய சூழலில், அந்த தாக்குதல் பரந்தளவிலான கருத்துருக்கள் மற்றும் கவலைகளைக் கையாண்ட ஒரு கலைஞராக, நவீன காலத்தின் தொடக்க காலத்தில் மிகவும் பிரமிக்கவைத்த மனித பிரச்சினைகளுக்கு சிறிதும் பின்வாங்காமல் போராடிய ஒரு மறுமலர்ச்சி பிரபலமாக விளங்கிய ஷேக்ஸ்பியரை மையத்தில் கொண்டுள்ளது. தேசிய, உலகியல் அல்லது பாலியல் வரம்புகள் இல்லாமல், ஒவ்வொருவரை குறித்தும், ஒவ்வொன்றை குறித்தும் ஆர்வத்தோடும், உற்சாகத்தோடும் எழுத துணிவுகொண்ட ஒரு நாடகாசிரியருக்கு அளிக்கப்பட்ட மிகப்பெரிய அவமதிப்பைப் போல, இந்தளவிற்கு ஒரு பின்நவீனத்துவ சார்பியல்வாதிக்கோ அல்லது கருத்துவாதிக்கோ, கலையில் "அடையாள அரசியலை" புகுத்துபவருக்கோ, அல்லது "கருத்து வேறுபாடுகளைக் கொண்ட" ஒரு தத்துவவியலாளருக்கோ ஏற்பட்டிருக்குமா?

மரமண்டைகள் மட்டுந்தான், ஷேக்ஸ்பியரை மற்றொரு சாதாரண "இறந்துபோன வெள்ளைநிற ஐரோப்பிய ஆண்மகன்" என்று வெளிப்படையாக அறிவிக்க தேர்ந்தெடுப்பர். ஆனால் ஏதோவொரு விதத்தில், அந்த வலியுறுத்தலும், பல விமர்சனங்களில் இருக்கின்றன. நனவுபூர்வமாகவோ அல்லது இல்லாமலோ, முதலாளித்துவ கலாச்சாரம் உருவாக்கிய உலக பிரசித்திபெற்ற ஒரு நபரை, கலைஞரை நெருக்கமானவராக காட்ட சுருக்குவதும், புகழ்மங்க செய்வதுமே அதன் நோக்கமாகும். அவரை ஒரு தற்பெருமை பேசுபவராக, ஒரு மோசடிக்காரராக மற்றும் ஒரு கொலைகாரராக Anonymous படத்தில் இழிவாக சித்தரிப்பதென்பது, HS குறிப்பிடுவதைப் போல, தற்செயலாகவோ அல்லது வெறுமனே "தூக்கிப்பிடித்து" காட்டுவதோ அல்ல. அது, அந்த கலாச்சாரத்தின் அஸ்திவாரத்திலேயே அழுகிப்போன, கண்ணுக்குப்புலப்படாத, சந்தேகத்திற்குரிய, இழிந்த ஏதோவொன்று உள்ளது என்ற, ஷேக்ஸ்பியருக்கு எதிரான வாதத்தின் மெய்யான அறிவுஜீவிய தாகத்தைத் தோலுரித்துக் காட்டுகிறது.

அதற்கு முரண்பட்ட விதத்தில், ஒரு ஷேக்ஸ்பியரை உருவாக்கிய அதே உயிரினத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதற்காக நாங்கள் பெருமை கொள்கிறோம். அது நன்னம்பிக்கைவாதத்தின் ஓர் ஆதாரமாக உள்ளது. எந்தளவிற்கு சவாலாக உள்ளதென்பது ஒரு விஷயமே அல்ல, மனிதயினத்தால் எவ்வித பிரச்சினையையும் சமாளிக்க முடியுமென்ற நம்பிக்கையை கணிசமான அளவிற்கு அது நமக்கு அளிக்கிறது. ஷேக்ஸ்பியரும், அவருடைய படைப்புகளும் இருக்கின்றன என்றறிவதே அதற்கு ஆழ்ந்த மறு-உத்வேகத்தை அளிக்கின்றன.

எலிசபெத்திய நாடகாசிரியர் பல வழிகளில் ஓர் எதிரீடாக உள்ளார். அவருடைய கலைத்துவ மேதமை திணறடிப்பதாகவும், சாதாரணமானவர்களுக்கு புரிந்துகொள்ள முடியாததாகவும், நாடகாசிரியரையும், வரலாற்றுரீதியில் அவருடைய சமகாலத்தியவர்களையும் காணமுடியாமலும் உள்ளதாக தெரிகிறது.

கிறிஸ்டோபர் மார்லோவ் குறித்து செமெர்னோவ் கருத்து கூறுகையில், இளம் வயதிலேயே இறந்துபோன அந்த ஆங்கில மறுமலர்ச்சியாளரின் "அதிர்வூட்டும் மேதமையைக்" குறித்து சொல்வளத்துடன் எழுதினார். மார்லோவின் நாடகங்கள், அனைத்து உத்வேகத்தையும், அனைத்து அதீத பலத்தையும், மற்றும் புதிய சிந்தனை மற்றும் விருப்பத்தை பயமுறுத்தும் அனைத்து கற்பனாவாதத்தையும், வீண்ஜம்ப வர்க்கத்தையும், உலகை வெற்றிகொள்வதற்கான சண்டைக்குள் அடித்துபிடித்து நுழையும் பேரார்வத்தையும் வெளிப்படுத்துவதாக அவர் காண்கிறார்.