கால்வாயை கடந்து செல்பவர்களைக் கண்டறியப் பயன்படுத்தப்படும் மோப்ப நாய்கள், இதயத் துடிப்பொலி மற்றும் கார்பன்டை ஆக்சைடு அறியும் கருவிகள் மற்றும் பிற தொழில்நுட்பங்கள் போன்ற கால்வாய் போக்குவரத்து நிறுவனங்களால் (cross-Channel trucking companies) உண்மையாகவே கையாளப்பட்டு வரும் முறைமைகளை உள்ளபடியே எடுத்துக்காட்டுவது போல, கலேயின் சரக்கேத்தும் பணிமனைகளின் இரவுநேர காட்சியமைப்பும், கால்வாய்க்கான தீவிர கண்காணிப்பு அணுகுமுறைகளும் திகைப்பூட்டுகின்றன.

படத்தின் ஆரம்ப காட்சிகளில் பிலாலும், மேலும் ஐந்து அகதிகளும் இங்கிலாந்தைச் சேர்ந்த ஒரு லாரியில் இரகசியமாக வருகிறார்கள். அந்த லாரியில் ஏறி வருவதற்கு அந்த இளஞ்சிறுவன் 500 யூரோ "விலை" கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. கார்பன்டை ஆக்சைடு அறியும் கருவிகளிடம் இருந்து தப்பிப்பதற்காக பிளாஸ்டிக் பைகளைக் கொண்டு தமது தலைகளை மூடிக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், பிலால் மூச்சு திணறி தன்னுடைய தலையிலிருந்து பிளாஸ்டிக் பையை நீக்கியதும், பிரெஞ்சு அதிகாரிகள் அவர்களைக் கண்டறிந்து, கைது செய்கிறார்கள். முன்னதாக துருக்கியில் இராணுவத்தால் பிடிக்கப்பட்டு, எட்டு நாட்கள் அடிவாங்கி இருந்ததால் பிலால் மிரண்டு போகின்றான்.

பிலால் கலேயில் உள்ள நீதிமன்றத்திற்கு அழைத்து வரப்படுகிறான். சட்ட நிர்ணய அளவிற்கு வயது முதிர்வு அடையாததாலும், "பாதுகாப்பற்ற நாடு" என்ற உத்தியோகப்பூர்வமாக தீர்மானிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு நாட்டிலிருந்து வந்திருந்ததாலும் அவன் விடுவிக்கப்படுகிறான். பின்னர் எவ்வித இருப்பிடமோ அல்லது உதவியோ இல்லாமல் அவன் தெருக்களில் அலைகிறான். "ஒளிந்துவாழும்" மற்றவர்களைப் போலவே, பிலாலும் அதே "காட்டிற்குள்", அதாவது நூற்றுக்கணக்கான அகதிகளால் உருவாக்கப்பட்ட கூடாரங்களுக்குள் வந்து சேர்கிறான். அதில் பாதி பேர் முக்கியமாக ஈராக், ஆப்கானிஸ்தான், பாகிஸ்தான் மற்றும் ஆபிரிக்காவிலிருந்து வந்தவர்கள் ஆவர்.

ஒரு பிட்சா (pizza) விருந்திற்காக பிலாலையும், அவனுடைய நண்பன் ஜோரனையும் சிமோன் தம்முடைய வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த அடுத்த நாள், அந்த நீச்சல் பயிற்சியாளர் போலீசாரால் விசாரணைக்கு அழைக்கப்படுகிறார். பின்னர் ஒரு புலம்பெயர்ந்தவருக்கு உதவினார் என்றும், இங்கிலாந்திற்கு நீந்தி செல்வதற்கான பிலாலின் முயற்சியில் உதவுவதற்காக, ஆட்களை கடத்தும் போக்குவரத்தில் ஈடுபட்டார் என்றும் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டு சிமோன் கைது செய்யப்படுகிறார்.

லியோரேயின் இந்த திரைப்படம் அப்படியொன்றும் அசாதாரணமான படமல்ல. ஆனால், அதுவொரு நேர்மையான மற்றும் இரக்க உணர்ச்சியின் படைப்பாக இருக்கிறது. பிரான்சில் இப்படம் வெளியிடப்பட்ட முதல் இரண்டு மாதங்களுக்குள் ஒரு மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்கள் இதைச் சென்று பார்த்தார்கள். இது அரசாங்கத்தாலும், ஊடகத்தாலும் அகதிகள் உறிஞ்சப்பட்டு தாக்கப்படுவதை சாதாரண மக்கள் விரும்பவில்லை என்பதையே எடுத்துக்காட்டுகிறது.

இதற்கு முன்னர் நடிப்பு அனுபவமற்ற ஃப்ரட் அய்வெர்தி, பிலாலாக ஒரு சிறப்பார்ந்த நடிப்பை வெளிப்படுத்தி இருந்தார். குறிப்பாக லிண்டன், சிமோன் வேடத்தை அவர் நன்றாக செய்திருந்தார். பிலாலின் போராட்டத்திற்குள் வருவதும், அவர்களின் நட்பால் உணர்வுப்பூர்வமாக மாறுவதும் ஆகிய இவரின் இரண்டு மாற்றமும் அவருக்குள் கருத்தளவில் ஏற்படும் மாற்றமாகவும் மற்றும் ஆறுதலாகவும் இருக்கிறது.

ஆஸ்திரேலியாவில் சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்ட Welcome திரைப்படம், கடந்த இரண்டு தசாப்தங்களில் பல திரைப்பட கலைஞர்களால் முழுமையாக வெளிப்படுத்தப்பட்டு வந்த ஒரு விஷயத்திற்கு அளிக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு முக்கிய பங்களிப்பாகும். குறிப்பாக, சேவியர் ஃபுல்லரால் இயக்கப்பட்ட Journey of Hope (1990), மற்றும் நிக் புரூம்ஃபீல்டால் இயக்கப்பட்ட Ghosts (2006) ஆகியவை நினைவுகூறத்தக்கவையாகும்.

துரதிருஷ்டவசமாக, இந்த பிரச்சினைக் குறித்து ஆஸ்திரேலிய திரைப்பட தயாரிப்பாளர்களால் விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய திரைப்படங்களே உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆஸ்திரேலிய அரசாங்கங்கள் ---பழமைவாத மற்றும் தொழிற்கட்சி போன்றவை--- திட்டமிட்டே அகதிகளை ஆத்திரமூட்டி இருக்கின்றன என்பதுடன், தொடர்ந்தும் புகலிடம் கோருவோருக்கு எதிரான ஒடுக்குமுறை சட்டவரைவுகளையும் கொண்டு வந்திருக்கின்றன. இதுவொரு மன்னிக்க முடியாத வெளிப்பாடாகும். பிரான்சின் L622-1 சட்டங்கள் மீது உள்நாட்டு விமர்சகர்கள் தங்களின் கவலையை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். ஆனால், அவர்களில் யாருமே இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் ஆஸ்திரேலிய ரூட் தொழிற்கட்சி அரசாங்கம் தான் இதைக் கொண்டு வந்தது என்பதை குறிப்பிடவில்லை.