"புதுமாத்தளனில் (இறுதியாக இராணுவம் அறிவித்த பாதுகாப்பு வலயம்) எங்களது பங்கர்களில் இருந்து எங்களால் வெளியேற முடியாமல் இருந்ததோடு இராணுவத்தால் அடிக்கடி நடத்தப்பட்ட ஆட்லறி செல் தாக்குதலுக்கு முகம் கொடுக்க நேர்ந்தது. இது ஒரு குண்டு மழையாகவே இருந்தது, பதுங்கு குழியில் இருந்து ஒருவர் வெளியில் வந்தால் கட்டாயம் கொல்லப்படுவார். அந்தத் தாக்குதல்களில் கொல்லப்பட்ட மக்களின் கதைகள் எப்பொழுதும் எமது காதுகளில் விழுந்து கொண்டிருந்தன."

மார்ச் 20ம் திகதி இந்தப் பெண்ணை புலிகள் அவருடைய குடும்பத்தில் இருந்து பிரித்து பிடித்துச் சென்று விட்டனர். அவரது தாய் புலிகளுடன் மன்றாடியும் எந்தப் பயனும் இல்லை. இராணுவத்தின் குண்டுத் தாக்குதலில் அவரது தாய் கொல்லப்பட்டுப் பத்து நாட்களாகிவிட்டது என்பது பின்னரே அவருக்கு தெரியவந்தது. இந்தப் பெண்ணின் தந்தை நம்பிக்கையிழந்த நிலையில் மகளைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும் போது இராணுவத்தின் செல் தாக்குதலினால் மே 10ம் திகதி கொல்லப்பட்டார்.

''நான் புலிகளினால் கட்டாயமாகப் பிடித்துச் செல்லப்பட்டபோது தான் எனது பெற்றோரை இறுதியாகப் பார்த்தேன். நான் புலிகளின் காவலில் இருந்தபோது எனது பெற்றாரை ஒரு தடவையாவது பார்க்க விடுமாறு புலிகளிடம் மன்றாடினேன். ஆனால், அவர்கள் இரக்கமற்று நிராகரித்து விட்டனர். எவ்வாறாயினும் நான் எனது உறவினர் ஒருவரின் உதவியுடன் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து தப்பி ஓடினேன்.

"புலிகளின் பிடியில் இருந்து விடுபட்ட பின்னர் ஒரு நாள் அவர்களின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்திலிருந்து வெளியேறுவதற்கு மூன்று தடவைகள் முயற்சி செய்தேன். இறுதியாக ஒருவாறு சமாளித்துக் கொண்டு சில பேருடன் சேர்ந்து நந்திக் கடல் ஊடாக தப்பியோடினேன். நாங்கள் சென்ற பாதையில் புலிகள் தப்பியோடும் மக்களை தடுத்து துரத்தியடித்தார்கள். அவர்கள் எங்களைச் சுட்டார்கள். அந்தத் தாக்குதல்களில் காயமடைந்தவர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றுமாறு எங்களை கேட்டார்கள். ஆனால் யாராலும் அவர்களுக்கு உதவ முடியவில்லை. நாங்கள் இரவு கடற்கரையில் தங்கினோம். விடிந்த பின்னர் எனக்கருகில் இறந்த உடல்கள் இருப்பதைக் கண்டேன். இவ்வாறுதான் பலபேர் உயிரிழந்திருப்பார்கள் என்று நான் நினைத்தேன்.''

இந்த இளம் பெண் இறுதியாக பல ஆயிரக்கணக்கான மக்களுடன் மே 20ம் திகதி இலங்கை இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்துக்குள் நுழைந்தாள். அவள் இராணுவத்தால் விசாரிக்கப்பட்டாள். ஆனாலும் அவளின் உருவத்தைக் கொண்டு அவள் ஏனைய சிறுவர்களுடன் இணைக்கப்பட்டாள்.

இந்நபெண் முதலில் மெனிக்பாம் இராமநாதன் நிலையத்தில் தடுத்து வைக்கப்பட்டாள். புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்துக்கு நிகரான அதிர்ச்சிகள் அங்கிருந்ததை தனது அனுபவத்தின் மூலம் தெளிவுபடுத்தினாள். "நானும் எனது சகோதரிகளும் இராமநாதன் முகாமில் உள்ள உறவினர்களுடன் இருந்தோம். ஆனால் பின்னர் எனது சகோதரிகளை வேறொரு முகாமுக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். நான் விடுதலை செய்யப்படும் வரை அவர்களைக் காணவில்லை."

"முட்கம்பி வேலிகளால் சூழப்பட்டுள்ள இந்தப் பிரதேசம் பாதுகாப்புப் படைகளின் காவலின் கீழ் உள்ளது. ஒரு கூடாரம் 20 சதுர அடி அளவானது. அது இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. இரு பகுதியிலும் எட்டு பேர் தங்க வைக்கப்பட்டார்கள். நாங்கள் எமது தேவைகளை பூரணமாக நிறைவேற்ற வெளியே செல்ல முடியாதவர்களாகவே இருந்தோம். எந்தளவு கடுமையான நோயாக இருந்தாலும் நோயாளர்கள் சிகிச்சை பெறுவதற்காக வெளியில் உள்ள ஆஸ்பத்திரிகளுக்குப் போக அனுமதி கிடைக்காது.

"முகாம் மருத்துவ நிலையத்தில் சிகிச்சை பெறுவதற்காக நீண்ட வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டும். வைத்தியரைப் பார்ப்பதற்கு முதல் நாளே இலக்கம் எடுத்துக் காத்திருக்க வேண்டும். இந்தக் காலப் பகுதியில் நோயாளர்கள் முகம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த சூழ்நிலை மோசமடைந்து வந்தது.

"நாங்கள் வவுனியா மற்றும் மன்னார் வைத்தியசாலைகளில் நோயாளர்களை அனுமதிப்பதற்கான அனுமதியைப் பெறுவதற்கு கடுமையான நடைமுறைகளைப் பின்பற்ற வேண்டும். முதலில் நாங்கள் நோயாளர்களை முகாம் வைத்திய நிலையத்துக்கு கொண்டு சென்று அங்குள்ள வைத்தியரிடம் சிபார்சு பெற்று பின்னர் பொலிசிடம் அனுமதி பெற வேண்டும். ஆகவே நோயாளி வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்பட முன்னர் இறந்துவிடலாம்.

"7 வயதான எனது மைத்துனி செப்ரிசீமியா காய்ச்சலால் பீடிக்கப்பட்டிருந்தார். வவுனியா ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டு செல்வதற்கான அனுமதியை பொலிஸ் தாமதித்ததால் அவர் மரணமடைந்தார். அவரது உடலை முகாமில் தகனம் செய்யக் கூட அனுமதி நிராகரிக்கப்பட்டது. முகாமில் இதேமாதிரி மரணங்கள் பல இடம்பெற்றதை நான் கேள்விப்பட்டுள்ளேன்."

முகாமில் தண்ணீர் மற்றும் மல கூட வசதிகளுக்கு மிகவும் மோசமான பற்றாக்குறை நிலவுவதாக அந்தப் பெண் தெரிவித்தார். ''நாங்கள் குழாய்க் கிணற்றில் இருந்து தண்ணீர் எடுப்பதற்கும் மற்றும் அதேமாதிரி மலசலகூடம் செல்வதற்கும் நீண்ட வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டும். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு நாளைக்கு ஐந்து லீட்டர் தண்ணீர் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தது. இதில் குழிப்பது மற்றும் சமையல், துவைத்தல் போன்ற அத்தியாவசிய தேவைகளும் நிறைவு செய்யப்பட வேண்டும். நான் அங்கு இருந்த போது, வலயம் ஐந்தில் 10,000 பேர் இருந்தனர் (இராநாதன் முகாமின் ஒரு பிரிவு) ஆனால், அங்கு இரண்டு குழாய் கிணறுகளே இருந்தன.

"மக்களுக்கான உணவு பற்றாக்குறையாக இருந்துடன் வழங்கப்படும் உணவும் கூடுதலாக அரை அவியலாகவும் உண்ணமுடியாததாகவும் இருந்தது. ஆனால், மாற்றீடு இல்லாத காரணத்தால் தங்கியிருந்தவர்கள் தமக்கு கிடைத்த எதையும் சாப்பிடத் தள்ளப்பட்டனர். தரம் குறைந்த உணவின் காரணமாக முகாமில் பல பேர் சுகயீனமுற்றனர்."

இலங்கைப் படைகள் இளைஞர்களுக்கு அடிக்கடி தொல்லை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்று இந்தப் பெண் கூறினார்.